Jingle Ale

Tijdens storm ´Desmond´ van twee weken geleden, gingen we op bezoek bij vrienden in Chichester. Het was nog best lastig om Fordingbridge uit te komen, niet vanwege de storm, maar vanwege het jaarlijkse ´Fordingbridge shopping night event’. De hoofdstraat was afgezet en alle automobilisten namen een zigzaggende shortcut over de parkeerplaats; een snackwagen probeerde hetzelfde trucje, maar zorgde ervoor dat al het verkeer vast kwam te staan. Toen hij eindelijk de bocht kon maken, kwam het verkeer weer opgang en gingen we dan toch echt opweg naar Chichester. Het was gezellig bijpraten in de Belle Isle Bar en met zoveel verschillende bieren op het menu, besloten we maar bij de vrienden te overnachten. Vermoeid maar voldaan keerden we de volgende dag weer terug naar Fordingbridge. De storm was verdwenen, maar de bacillen vanwege het belachelijk warme weer voor de tijd van het jaar, helaas niet, waardoor Michael de rest van de week ziek was. Aan het eind van de week was hij gelukkig weer beter; optijd voor het volgende uitstapje, naar Michaels vader in Devon. Tijdens de rit ernaartoe zag je het landschap veranderen en toen het al donker was kwamen we in het dorp aan. We werden begroet door zijn vader en, tot onze grote verrassing, door Spaanse Nico, de hond die Michael altijd als een schaduw volgde toen we deze zomer in Spanje waren. Dat hadden we niet verwacht, want we dachten dat Nico verhuisd was naar een Britse familie. Het bleek dat Nico niet aan die familie en het Britse weer kon en wilde wennen. Hij was dus weer terug bij Michaels vader, die vervolgens zijn vlucht van de volgende dag naar Spanje moest annuleren, zodat hij tijd had om ook Nico’s reis naar de Spaanse zon  te regelen. Nico, de boomerang hond... We gingen met z’n allen naar een pub in het dorp, terwijl we naarbinnen liepen kwam er net een vrouw naarbuiten met twee dode fazanten in de hand, welcome back to the country side. We ontdekten een jukebox in de bar en hoopten dat onze muziekkeuze de klanten niet weg zou jagen, dat was sowieso niet het geval, want helaas duurde het nog even voordat de door ons geselecteerde nummers werden gedraaid; uiteindelijk verlieten we rond sluitingstijd de bar, nog net op de tonen van The Ace of Spades van Motörhead... Omdat Michaels vader de volgende dag dus niet naar Spanje vertrok, besloten we nog een nacht te blijven.

Terwijl zijn vader aan het werk was, maakten wij een wandeling door het dorp en lunchten bij een restaurantje waar we genoten van de huisgemaakte maaltijden, heerlijk! ’s Avonds volgde een mini pubcrawl in het dorp, we begonnen bij de bar waar we de vorige avond waren geëindigd en gingen daarna naar een andere pub, waar het publiek duidelijk wat meer ‘upperclass’ was. Dit werd min of meer bevestigd door een bordje dat achter de bar hing met de tekst: “Prosecco, how classy people get shitfaced”. Maar de pub was vooral bekend om zijn goede restaurant, dat helaas helemaal volgeboekt was, daarom keerden we weer terug naar de eerste pub, waar we ook heerlijk hebben gegeten. We raakten in gesprek met de eigenaren, die nog maar een aantal maanden geleden begonnen waren en vertelden over hoe ze dat zonder ervaring hadden gedaan. Erg leuk om te horen, en vooral ook heel stoer wat ze gedaan hebben. Een gezellige avond met Jingle Ale, Doombar beer en Fosters. Een laatste halve pint refill werd nog een complete refill en zo was het weer een late gezellige avond; blijkbaar ook voor Nico, die zo excited was dat Michael er was dat hij aan het einde van de avond, toen we afscheid namen van de bareigenaren, tegen Michaels been aan plaste, what a night! Het feestseizoen is geopend..

Stormy weather

Hoor de wind waait door de bomen; niet alleen in sinterklaasliedjes maar voor real. Sinds een paar weken raast de ene na de andere storm over het Verenigd Koninkrijk, die stuk voor stuk een naam krijgen, zodat men zich meer bewust wordt van de gevaren die de storm met zich meebrengt. Alsof vliegend tuinmeubilair niet voor zich spreekt...Gelukkig hebben we hier in het zuiden niet al te veel last van de storm en besloten afgelopen zondag tijdens ‘Clodagh’ naar een farmers market in Winchester te gaan. We reden al vroeg naar de park & ride net buiten Winchester, zodat we niet eindeloos naar een parkeerplaats hoefden te zoeken. Van daaruit vertrok een gratis bus naar het centrum. De hoofdstraat was een lange rij van marktkramen met verwaaide marktlui die hoopten dat hun kraam niet weg zou waaien. Als kaaskop viel me natuurlijk meteen een kraam op met allerlei kazen.

Van pepper & beer cheese tot cider & mustard cheese met een gezellige verkoper die aan Michael vroeg of ik wel ouder dan 18 was om deze alcoholische kazen te proeven, how flattering, what a charmer! We proefden verschillende kazen en vroegen of hij ook kaas exporteerde naar Nederland haha. Een ongeduldige local kon de small talk niet waarderen en snauwde: “just enjoy it while you’re here!”...Dusss, met een tas vol kazen liepen we naar de volgende kraam waar ze pittige chili raapzaadolie verkochten, lekker om te proberen. Daarna viel ons oog op een kraam met allerlei verschillende smaken fudge, zowaar van een winkel uit Fordingbridge! De winkel was ons daar eigenlijk nooit echt opgevallen en de verkoper zei dat we ze achter de kerstboom van Fordingbridge konden vinden, aha vandaar misschien.

Winchester was een soort van mini Salisbury en ook de kathedraal leek van de buitenkant vrijwel hetzelfde, alhoewel een slagje kleiner. Hier geen Magna Carta maar een traditionele kerstmarkt op de binnenplaats van de kathedraal, met een ijsbaan in het midden. Van de geur van glühwein en crepes en van de houten kerstkraampjes kreeg ik een beetje het wintersport gevoel. Helaas moesten we nog met de auto terug rijden, dus bleef het bij glühwein ruiken. Misschien was het wel een goed medicijn geweest voor Michael. Een paar dagen daarvoor had hij namelijk een vriend geholpen met stuken waartegen zijn arm- en rugspieren nog steeds zwaar protesteerden zodat ook de fitness een paar dagen ‘on hold’ moest. Hierdoor kreeg ik, noodgedwongen, de kans om mij voor het eerst met onze auto op de Engelse weg te begeven. Een ritje naar Sandyballs was hiervoor de perfecte afstand en het viel me achteraf eigenlijk heel erg mee, waar had ik me altijd druk om gemaakt. Het rijden was hetzelfde als in Nederland alleen voelde het alsof ik continue rechts aan het inhalen was en ik vond het wennen dat de tegenliggers me van de rechter weghelft tegemoet kwamen. Het enige beetje irritante was een auto die achter mij reed waarvan de chauffeur waarschijnlijk dacht, goh daar heb je weer zo’n toerist die de weg niet kent en te langzaam gaat in de bochten. Dit werd natuurlijk bevestigd toen ik de afslag naar Sandyballs holiday village nam. Maar who cares, I did it! De vreugde was helaas van korte duur, toen bleek dat er nergens een parkeerplaats vrij was; ongelooflijk elke dag was er plek en nu ík eindelijk een keer reed, was er nergens een plekje te bekennen, typical. Na meerdere rondjes over de parkeerplaats besloot ik om dan maar rebels op een plek met gele lijnen te parkeren, ik stond tenslotte niemand in de weg en ik was toch niet voor niets naar fitness gereden. Anderhalf uur later stond de auto er gelukkig nog steeds, zonder boete, missie geslaagd. Na een paar dagen kon Michael gelukkig weer meedoen met fitness. Tussendoor hadden we onverwacht ook nog een gezellige avond in Alderholt waar een vriend meedeed aan een ‘open mic’ night in de lokale pub. Speciaal voor Michael werd er een nummer van de band Counting Crows gespeeld, een inside joke, want toen Michael nog dreads had werd hij door die vriend altijd gekscherend vergeleken met de zanger van de band Counting Crows, die ook optraden in lokale cafés en bars voordat ze bekend werden by the way.

Shop till you drop

Ook op tv herinneren alle reclames je er continue aan dat het bijna kerst is; met andere woorden, vanaf nu wordt het alleen maar drukker in alle winkelcentra. We besloten de drukte niet af te wachten en dit jaar voor de verandering eens vroeg te beginnen met de kerstinkopen. De eerste missie ging twee weken geleden naar Southampton. Zoals in de meeste grote steden in het Verenigd Koninkrijk heeft ook Southampton een grote ‘shopping mall’ waar je als je niet oppast uren in rond kunt dwalen. Nadat we de shopping mall hadden doorgeploegd liepen we naar buiten, waar we in de ‘gewone’ winkelstraat belandden. We waren al een tijd niet meer in Southampton geweest en het viel ons op dat in vergelijking met een paar jaar geleden er nu een soort van trashy shabby sfeertje in het centrum heerste. Misschien dat de kerstmarkt die werd opgebouwd de gezellige sfeer een beetje terug kon brengen? Aan de gluhwein, bratwurst en pints kon het in ieder geval niet liggen, haha Duitsland meets Engeland. Moe maar voldaan keerden we terug van ons bezoek aan Southampton om de volgende dag onze missie te vervolgen in Salisbury. Ook in Salisbury werd de kerstmarkt opgebouwd en schreeuwden de warenhuizen om aandacht met allerlei ´3 voor 2 aanbiedingen´. Elk warenhuis had een speciale afdeling met ‘fabulous gift ideas for him and her’ van ‘food & drink gifts’ tot ´gadgets & novelty gifts’ en nog leuk geprijsd bovendien. Het is in Engeland min of meer de bedoeling dat je een kleinigheidje koopt voor alle naaste familieleden en die dan voor kerst langs brengt en onder hun boom legt. Leuk en aardig idee, maar dat betekent veel nadenken en vergelijkend warenonderzoek doen. In dat kader gingen we de volgende dag naar Castle Point shopping mall in Bournemouth. Inmiddels was het weekend en we merkten dat het natuurlijk een stuk drukker was dan doordeweeks, bad planning! Zondag hadden we even genoeg van het winkelen en gingen we met vrienden en hun twee kinderen naar Moors Valley Country Park in de buurt van Ringwood. We wandelden door het bos met op de route verschillende speeltoestellen voor kinderen, of was het ook voor grote kinderen?

Aan het eind van de route liepen we de ‘tree top trail walk’, leuke tongbreker, en we sloten de gezellige koude middag af met warme chocolademelk. Na de shopmarathon was het weer tijd voor fitness focus; al was het alleen maar om kracht op te doen voor het volgende shopping event: Black Friday! Oh my gawd, een soort van dwaze dagen van de Bijenkorf, maar dan op grote schaal. Vorig jaar was het een extreme chaos in winkels geweest dus voor ons geen ‘I saw it first’ taferelen in de winkel, gewoon lekker online vanuit de luie stoel.

Kasteel of fort?

Nu de wintertijd een paar weken geleden was ingegaan, werd het ’s avonds ook eerder donker. Maar het geluid van vuurwerk begin november kon ik toch niet helemaal plaatsen. Werd er alvast geoefend voor oud & nieuw? Michael hielp me snel uit de droom en wist te vertellen dat het vuurwerk werd afgestoken in verband met ‘Bonfire night’ ook wel ‘Guy Fawkes night’ genoemd. Elk jaar op 5 november ontsteken de Britten vreugdevuren en vuurwerk om de mislukte aanslag in 1605 van mister Guy Fawkes op het Parlement en koning James I te vieren. Bij de vreugdevuren wordt een stro-pop van Guy Fawkes, in brand gestoken. De pop en vreugdevuren hebben we niet gezien, maar het vuurwerk hoorden en zagen we des te meer. De huiskat, Mia, was minder vreugdevol en verschool zich achter de bank om er pas weer achter vandaan te komen als de kust veilig was. In het weekend reden wij naar de kust, opweg naar Milford on Sea. Onderweg reden we door pittoreske dorpjes, zoals Burley en Tiptoe. Toen we aankwamen in Milford on Sea parkeerden we de auto bij de jachthaven. We wilden namelijk Hurst Castle bezoeken, maar de enige manier om er te komen was met een veerpont of een wandeling via de landtong. We wilden graag de wandeling maken, maar een sportieve vriendelijke voorbijganger wist ons te vertellen dat we daarvoor niet op de juiste plek geparkeerd hadden. Hij zei dat we met de auto dichtbij het begin van de landtong konden komen, maar we moesten onderweg wel even opletten, want de weg ernaartoe kon door vloed onder water staan. Hij had niets teveel gezegd, de weg was zelfs verdwenen onder het water; maar Michael was overtuigd dat onze auto amfibische capaciteiten had en stuurde moeiteloos door het water en we kwamen met droge voeten aan op de juiste parkeerplaats.

We wandelden in driekwartier over de kiezels van de verlaten landtong richting Hurst Castle op de punt. Het was een stormachtige mooie wandeling, met uitzicht op het ‘Isle of Wight’, dat af en toe half verdween onder laaghangende bewolking. Hurst Castle had eigenlijk niets weg van een kasteel, maar meer van een fort. We liepen via de hangbrug naar de ingang en kochten een entreekaartje bij de vriendelijke verkoper die zich verontschuldigde dat de audiotours vanwege het vroege tijdstip nog niet opgeladen waren. Ach, ook zonder audiotour was er informatie te lezen. Hurst Castle was in 1544 door Henry VIII gebouwd als kust verdedigingsfort. In de 17^e eeuw werd het gebruikt als gevangenis en in de negentiende eeuw werd het fort versterkt door de aanbouw van de vleugels. Bij binnenkomst werden twee mega kanonnen tentoongesteld en je kon door alle buskruit opslagruimtes lopen.

Vanaf het fort hadden we een mooi uitzicht over de ruige zee en de naastgelegen vuurtoren. Verwaaid en verregend door de miezerregen lieten we het fort achter ons en wandelden weer over de kiezels terug naar de auto. Eenmaal terug bij de auto was de lucht weer opgeklaard en de weg weer boven water.

An adventurous day out

Terwijl we in september in Nederland al pepernoten in de Hema spotten, zo zagen we in Engeland al de eerste kerst artikelen tevoorschijn komen in de supermarkten. Nog voordat de halloween pompoenen in de soep waren beland! Halloween werd trouwens volop gevierd in Fordingbridge, de pub had een speciale halloweenavond en bij Sandy Balls zagen we medewerkers en kinderen in halloween outfit rondlopen. Het was in ieder geval druk op het bungalowpark vanwege de herfstvakantie. Dat was ook te merken in de fitness zaal, het gewichtenhoekje was vol met show-off tieners die onder luid oergeschreeuw aan het gewichtheffen waren en na een paar sets de zaal alweer verlieten. We lieten ons hierdoor natuurlijk niet intimideren en volgden ons dagelijkse schema. Ook in het dorp merkten we dat het schoolvakantie was, het hoogtepunt was een lange file in het dorp vanwege een holidaymaker die met zijn caravan vast was komen te zitten op de rotonde en zo het dorp compleet blokkeerde, oh joy! Gelukkig geen gedoe toen we vorige week zondag naar Tyneham reden, een verlaten dorp in Dorset.

In 1943 werd het gebied aangewezen als militair oefenterrein, waar ook de voorbereidingen voor de invasie in Normandie plaatsvonden. De inwoners van Tyneham ontvingen destijds een brief van de regering dat ze binnen een maand hun huizen moesten verlaten. Er was beloofd dat de inwoners na de oorlog terug konden keren. Daarom liet één van de laatste inwoners die het dorp verliet een bericht achter op de deur van de kerk met de tekst: “please treat the church and houses with care. We have given up our homes where many of us have lived for generations, to help win the war to keep men free. We will return one day  and thank you for treating the village kindly”. Helaas keerden de bewoners niet meer terug want na de Tweede Wereldoorlog werd het gebied aangewezen als permanent militair oefenterrein. De cottages liggen er nu als verlaten ruïnes bij, alleen de kerk en school zijn gerestaureerd, heel bijzonder om door zo’n ‘spookdorp’ te lopen. En dat het militair oefenterrein was en nog steeds is, konden we wel merken tijdens het wandelen naar de dichtbij gelegen kliftoppen. Overal stonden borden met teksten als: ‘military firing range, keep out’ of ‘do not touch any military Debris it may explode and kill you’ of ‘danger unexploded shells, keep out’.

Met recht een interessant en adventurous day out!

Push-ups and Planks

Al gauw zaten we weer in het ritme van vroeg opstaan en direct door naar fitness. Elke fitness heeft zo z´n eigen apparaten, op zich werkt alles overal min of meer hetzelfde, maar soms toch net even iets anders. Bij Sandy Balls zijn alle apparaten standaard ingesteld op Mph in plaats van Kph, alhoewel ik een voorkeur heb voor de kilometer instelling, dan lijkt de af te leggen afstand sneller te gaan. Dit merken we ook altijd op de snelweg, sommige autoritten lijken een eeuwigheid te duren als je steeds maar een paar mile van de afstand af ziet gaan op de borden langs de weg. Dat is trouwens niet het enige waar ik elke keer weer aan moet wennen in Engeland, ook bij het oversteken van de weg merk ik dat ik Nederlands geprogrammeerd ben. Ik kijk automatisch links-rechts-links, maar de surprise komt van rechts..Voordat ik dat goed onder de knie heb waag ik me dus ook nog maar niet aan het links autorijden en links rijden met een Nederlandse auto lijkt me sowieso confusing. Michael denkt er niet teveel bij na en racet moeiteloos over de smalle bochtige wegen. Het enige échte nadeel van links rijden met een Nederlandse auto vindt hij: het invoegen op de snelweg en het in- en uitrijden bij parkeergarages. Met name die laatste, de paal waar je het kaartje uit moet halen staat altijd aan de passagierskant en als je alleen in de auto zit moet je acrobatische toeren uithalen om het kaartje uit de paal te halen en vervolgens moet je weer zo snel mogelijk achter het stuur zien te komen om onder de slagboom door te rijden. Gelukkig heeft hij daar een assistente voor, me.  Maar meestal parkeren we in een gewone car park, zo ook in Bournemouth waar we twee weken geleden waren. Het was nog steeds mooi weer, dus een prima dag om door het centrum van een seaside town te wandelen en we kregen er nog gratis heuveltraining bij ook, want de winkelstraat loopt steil omhoog. Een extra beetje training konden we wel gebruiken, want hoewel we elke dag veel en lang naar fitness gingen, leek het alsof we een soort fitness ‘block’ hadden. Tot we op een dag bij Sandy Balls een personal trainer uitleg zagen geven aan een mede sporter en vroegen of hij ook voor ons een programma samen kon stellen, no problem! Dus de volgende dag werden we door de personal trainer geïntroduceerd in de wereld van squats, dead weight lifting, push-ups en interval training. Pfff we merkten meteen verschil, hij halveerde onze trainingstijd, en voerde de intensiteit van de training op. Hij gaf ons daarna een week om de nieuw geleerde oefeningen in praktijk te brengen en een week daarop werden verschillende ‘plank’ en ‘glute’ oefeningen aan het programma toegevoegd, voor het geval we ons gingen vervelen. Geen verveling dus, maar wel spierpijn, daarom besloten we de spieren rust te geven in het weekend en gingen wandelen bij Ogdens in de New Forest. We genoten van de super mooie herfstkleuren en het springen over stroompjes, die op sommige plekken toch net iets breder waren dan gedacht.

Exercise for energy

De eerste paar dagen in Engeland stonden in het teken van relaxen en acclimatiseren. Vooral het eerste rondje hardlopen heuvel op en heuvel af waren weer even wennen, maar de omgeving maakte veel goed. Omdat we onze fitness die we in Drachten hadden opgebouwd niet wilden verwaarlozen gingen we op fitness ´hunt´; op zoek naar een goede deal voor een aantal maanden fitness. De eerste sportschool die we bezochten was New Forest Health and Leisure Centre in Ringwood. Het zag er modern uit en er was zelfs een zwembad bij. We kregen een rondleiding, maar toen het aankwam op de administratieve afhandeling bleek dat we alleen konden inschrijven als we een Engelse bankrekening hadden, waar dan maandelijks een bedrag zou worden afgeschreven, bummer! Dit werd ´em niet, want we wilden het bedrag ineens betalen met creditcard, contant of via onze Nederlandse bankrekening; waren de Iban nummers niet geïntroduceerd om internationaal betalingsverkeer te vergemakkelijken? De tweede missie bracht ons bij David Lloyd, weer een vriendelijk onthaal en rondleiding. Ook hier zag het zwembad met glazen overkapping er goed uit! Na de standaard rondleiding mochten we plaatsnemen in de zithoek van het gezellige restaurant en kregen we een mega kop koffie, die ons overigens deed denken aan de koffiesoepkom die Michael in Berlijn had besteld. Ze wilden ons wel heel graag als klant hebben...of toch niet, want uiteindelijk liepen we met de betaling van het lidmaatschap weer tegen hetzelfde probleem aan als bij de vorige. Er werden ook geen uitzonderingen gemaakt. We zaten duidelijk met een luxeprobleem: wel geld uit willen geven maar niet kunnen! In Engeland houden ze dus ook van regeltjes, nou ja ‘their loss’. De volgende dag gingen we dus maar weer langs bij good old “Sandy Balls”. Hier waren we de vorige keer ook geweest, maar was niet meteen mijn favoriet, omdat een aantal fitness apparaten uitkeken op een grijze muur, voor een paar weken was dat wel ok, maar voor langere tijd leek het mij best een beetje monotoon. Bij Sandy Balls waren ze in ieder geval customer friendly, binnen een paar minuten liepen we naar buiten met een goede deal op zak, contant vooruit betalen en nog het goedkoopst van allemaal ook.  Voor dat bedrag wilden we graag tegen een grijze muur aankijken! Toen we de volgende dag gingen fitnessen werden we begroet door oude bekende mede sporters die ietwat verbaasd leken dat we na zo’n tijd weer terug waren. Die zullen misschien wel gedacht hebben: werken die lui nooit? Nee haha! Alhoewel als we zouden willen werken zou dat hier best kunnen; in het dorp zagen we meerdere bedrijven die een A4 op het raam geplakt hadden met ‘staff required’. Maar nee, voor ons is The New Forest op dit moment gewoon een soort van kuuroord, waar we de komende tijd flink zullen sporten zodat Michael kan kijken welk energie niveau hij kan bereiken, het uiteindelijke doel van deze ‘sabbatical’.

van Autobahn naar Motorway

Met het beeld van de Brandenburger Tor in de achteruitkijkspiegel reden we langs Tiergarten en de Siegessäule Berlijn uit. Het bezoek aan de stad was helaas weer veel te snel voorbij gegaan. Voordat we echt de autobahn op reden maakten we nog even een pitstop bij een Designer Outlet aan de rand van Berlijn, een gezellig dorp, maar een stop bij een benzinestation zou waarschijnlijk goedkoper zijn geweest...Met een auto vol spullen reden we via Magdeburg, Hanover richting Bremen. Nadat we Bremen voorbij waren, begon het keihard te regenen, de zomer leek nu écht voorbij. We stopten nog een keer in de buurt van Oldenburg om te tanken, want in Duitsland was de benzine goedkoop en werd er zelfs bier verkocht in het tankstation; zodat we eenmaal terug in Nederland nog een keer met Duits bier konden proosten, dat kwam mooi uit omdat het Benno´s verjaardag was. Het was voorlopig de laatste week in Drachten, omdat we donderdag weer voor een tijdje naar Engeland vertrokken. Dus tijd voor de ´laatste dingetjes´ regelen. Michael haalde zijn nieuwe bril op en ik probeerde de nieuwe hardloopschoenen uit, die ik in de outlet op de kop had getikt. Een paar dagen later reden we toeterend de straat uit op weg naar de boot in Duinkerken. Onderweg begon het weer te regenen, maar in combinatie met de zon leverde dat mooie regenbogen op.

Helaas leidden de regenbogen niet naar potten met goud maar naar een file bij Antwerpen. Gelukkig hadden we file in de reistijd ingecalculeerd en waren we optijd in de buurt van Duinkerken. Net zoals de vorige keer volgden we de TomTom over de verlaten kronkelige wegen door het industrie gebied naar de terminal. Op een gegeven moment zei de TomTom: “turn left”, maar dat weggetje bleek afgesloten met een groot hek en een bord met de woorden route barrée...merde! We keerden om en probeerden een afslag eerder te nemen, tevergeefs, ook daar kwamen we uit voor eenzelfde hek. Dit kon niet waar zijn, zouden we de boot missen door zoiets lulligs? De tijd begon nu echt te dringen, dus raceten we over de smalle weggetjes weer terug richting snelweg, het voelde als een wilde achtervolging in een actiefilm. Gelukkig doemden er weer ergens bordjes met ‘car ferry’ op en dit keer hadden we geluk, de weg leidde zonder obstakels naar de terminal, net optijd, we werden nog doorgelaten. Op de boot konden we uitrusten en twee uur later reden we in Dover van de boot af. De horloges konden weer een uur worden teruggezet en zo reden we in alle vroegte over de motorway langs Londen richting Southampton. Ook al waren er wegwerkzaamheden, met zoveel rijbanen merkten we er niet veel van, zeker niet op dit vroege uur. Onderweg stopten we nog een keer bij een service station en nog voor zonsopgang waren we bij Michaels moeder aangekomen. Nice om weer in de country te zijn!

Heimwee naar Berlijn

Het maandje fitnessen was voorbij gevlogen. We raceten voor de laatste keer op de fitnessapparaten en leverden daarna de toegangspassen in. Er was geen tijd voor ´cooldown´ want we moesten koffers inpakken voor de reis naar Berlijn. Vorige week vrijdagochtend gooiden we de bagage achterin de auto en gingen opweg. Onderweg naar de grens passeerden we Grunningse plaatsen zoals Foxhol en benzinestation Dikke Linde. Tsja als Friezin moest ik wel een beetje lachen om dit soort bijzondere namen. Toen we de grens gepasseerd waren zei ik tegen Michael dat ik niet direct het gevoel had dat we in Duitsland waren, waarop Michael antwoordde: “look how fast the cars are going, doesn’t that feel German to you?” Het eerste deel van de reis ging snel, zo´n 170 km per uur. Michael had een grote smile op z’n gezicht als we dan nog steeds werden ingehaald, unglaublich die Autobahn! Maar net zoals in Nederland, wordt er in Duitsland ook veel aan de weg gewerkt en reden we vaak ook maar 80 km per uur en verdween de smile van Michaels gezicht. Uiteindelijk stonden we op de ring van Berlijn helemaal stil, vier kilometer voor de afslag die we moesten hebben, so close yet so far! Maar de lange reis was snel vergeten toen we ’s avonds gezellig met Sander, Etienne, Martijn en Juul in een ietwat oubollige Italiaanse restaurant zaten, dat meer weg had van een blokhut. De menukaart was een groot boekwerk, je kon zelfs een ‘Rumpsteak, der Klassiker, mit fettrand saftig und würzig’ bestellen, lekker sappig, maar afgeschrikt door de fettrand bestelde ik toch maar een klassieke schnitzel en bier. Aan het eind van de avond deden we nog een rondje Sambuca en net toen we op het punt stonden om weg te gaan, kregen we nog een rondje van het restaurant. De volgende middag stonden we in de rij voor de ingang van het Lollapalooza muziekfestival op het voormalige Tempelhof vliegveld. Helaas was de entree in vergelijking tot het Berlin festival niet meer door de hoofdingang, maar aan de zijkant van het complex. Wel jammer, maar het festival zag er gezellig uit met het iconische gebouw op de achtergrond, prachtlocatie in ieder geval! Tijdens het optreden van Everything Everything zagen we de anderen van de groep en gingen daarna met z’n allen even langs bij James Bay (Jan Strandje) en pikten zijn hitje “Hold back the river” nog even mee. Ook was ik blij verrast door Parov Stelar band met balkanbeat achtergrond.

Daarna gingen we naar FFS, één van de redenen dat we Lollapalooza tickets hadden gekocht, het optreden was leuk, energiek, gemoedelijk en swingend, awesome! Het enige dat niet zo awesome was aan dit Amerikaanse festival waren de bizar lange rijen voor het toilet en de foodstands. Nu begreep ik waarom het bij de drankstands zo leeg was; afgezien van hoge prijzen, durfden de festivalgangers blijkbaar niets te drinken uit angst om in de wc rij terecht te komen...Zoals op bijna elk Duits festival, was ook de band Deichkind weer van de partij, een soort  ‘Schlagerhop’/circusact, de Duitsers gingen er helemaal voor. De avond werd afgesloten door de Libertines en Fatboy Slim inclusief Sanders bijbehorende dansje. Na een hele dag staan, was het wel even fijn om een wandeling naar het hostel te maken zodat de beenspieren weer soepel werden voor dag 2 van het festival. De groep was zondag iets kleiner dan de dag ervoor, maar Johannes uit Berlijn was aangehaakt. Sowieso leek het alsof er iets minder mensen op het terrein waren dan de dag ervoor, maar er waren in ieder geval meer Dixies. We ontwaakten bij Wolf Alice, Stereophonics en, hoe toepasselijk, My morning Jacket (de ochtendjas). Daarna gingen we naar Belle & Sebastian, niet mijn favoriet, maar ze kregen het publiek wel helemaal mee, kwam dat door de glimmende zilveren broek die de zanger droeg? Zijn vrouw had hem nog zó afgeraden om het ding niet te dragen, vertelde hij. Ook had één van de bandleden vertraging met het vliegtuig waarop de zanger een perfecte oplossing aandroeg, landen naast het festivalterrein en het podium oplopen. Bij gebrek aan bandlid Sarah, mochten fans swingen op het podium en werd het een gezellig optreden. Daarna volgden nog optredens van Little Dragon, Zweedse harde elektronische muziek en swingen op duitse reggae/dancehall uit Berlijn van de band Seeed. Eigenlijk wachtte iedereen gewoon op Muse die het festival afsloot met een super show met dezelfde confetti slingers en zwarte ballonnen die we ook tijdens Werchter hadden gezien, alleen duurde deze show iets korter. Misschien hadden we toch een kijkje moeten nemen bij Tame Impala? Bij de uitgang stonden Juul en Martijn op ons te wachten met das Fahrrad, toll! Zij hadden lekker van het festival kunnen genieten in het grote park naast Tempelhof. Nadat we op maandag nog gezellig met z’n allen hadden ontbeten en op apfelstrudel hunt waren geweest zwaaiden we iedereen uit en kwamen de rest van de dag bij van het festival. Toen ik ’s avonds van het hostel naar een supermarkt in de buurt wilde lopen bleek dat de ingang van het hostel was afgesloten door de ME vanwege een demonstratie, die blijkbaar grimmige vormen had aangenomen. Een uurtje later, bij poging 2, mocht ik wel door de hekken en kwam bij het Ritz hotel op de Potsdamer Platz in de volgende gillende menigte terecht, dit kon maar één ding zijn, Justin Bieber. Voordat ik nog voor een belieber groupie zou worden aangezien, verliet ik het spektakel en ging weer terug naar het hostel. Na alle gitaarmuziek op het festival was het dinsdag tijd voor een klassiek lunchconcert in de foyer van het Berliner Philharmoniker, prachtig, en toch nog een beetje festival sfeer want je kon gewoon lekker op de grond zitten met een biertje en een brezel. Woensdag brachten we een bezoek aan de voormalige Stasi gevangenis Hohenschönhausen. Erg indrukwekkend om te horen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld tijdens het regime. En dan te bedenken dat het gebouw in die tijd niet op de kaart stond omdat het officieel niet bestond.. Na het bezoek liepen we langs de lange muur met wachttoren door de buurt weer terug naar de tram, een buurt waar blijkbaar nog steeds veel  voormalige Stasi-officieren wonen..
Terwijl het ’s middags hard begon te regenen, sloten we de dag en het bezoek aan Berlijn af met een borrel op een binnenplaatsje van de Hackeschen Höfe, omringd door mooie panden met grafitti streetart. Wat een leuke week en de heimwee begon al voordat we weer naar Nederland reden.

Go North

Tijdens de laatste dagen in Amsterdam waagden we de oversteek naar Amsterdam Noord met het pontje, prachtsysteem! Een leuk gratis tochtje over het IJ naar de NDSM Werf. Op deze ‘Nederlandse Dok en Scheepsbouw Maatschappij´ werf zijn een eeuw lang schepen gemaakt, maar door buitenlandse concurrentie en de olie crisis ging de werf uiteindelijk failliet.

Tegenwoordig is het een industrieel hip & happening gebied. We waren er een aantal jaar geleden ook al wel een keer geweest, maar in een paar jaar tijd was er toch alweer veel veranderd. Naar onze mening misschien niet helemaal ten goede; de ietwat verlaten industriële shabby sfeer die ik me van de vorige keer herinnerde werd vervaagd door de nieuwe gebouwen. Ach gaat het eigenlijk niet altijd zo; een dergelijke hotspot wordt eerst bezet door krakers en kunstenaars en uiteindelijk wordt het meer mainstream, juist omdat het zo leuk is natuurlijk. Vervolgens gaan de krakers en kunstenaars weer op zoek naar een volgende plek. Wij gingen naar restaurant Pllek, waar we op het terras een mooi uitzicht hadden op het IJ. Door het uitzicht vergat ik waarschijnlijk in mijn koffie te kijken, want op de bodem dreef een vlieg eeeuww. We namen de pont weer terug naar de south side en lunchten bij de Vegetarische Traiteur, een walhalla  voor Michael als vegetariër. Het menu krijtbord aan de muur stond vol met vlees genaamde gerechten, dus een beetje scary om een pita kip piri piri te bestellen, maar thumbs up voor het ‘fake’ vlees! In het kader van kijk en vergelijk ging Michael op de laatste dag nog naar de Gentlemen’s barbershop, ook deze mannenkapsalon beviel goed, al was het alleen al om het feit dat je er direct vanuit de kapperstoel op de barkruk plaats kon nemen. Helaas voor hem, gingen we naar het station en waren aan het eind van de middag weer in Drachten. De volgende dagen volgden we het fitness regime weer met flinke heuvelprogramma’s zodat het met onze fitheid in ieder geval niet bergafwaarts zou gaan.

Fitness & fun

Niet alleen wij waren de afgelopen weken fanatiek met fitness, de fitness instructeurs zelf ook, maar dan verbaal: “als er gepraat kan worden, kan het niveau ook zwaarder” was het motto. Best motiverend, alhoewel niet alle mede sporters het daarmee eens leken te zijn als hun cardio apparaat ongevraagd een level zwaarder werd gezet. Voor ons werd het af en toe ook zwaarder, maar dan vooral het ’s ochtends opstaan met stramme spieren, maar als we er dan eenmaal weer waren gingen we er ook voor 150% voor. De crosstrainer was toch wel mijn favoriet, het gewichtenhoekje bewaarde ik het voor het laatst, vooral die apparaten om de armen te trainen, pfff, maar met een wandbedekkende poster voor je neus met de tekst: “The only bad workout is the one that didn’t happen” geef je niet op...Totdat we vorige week een spontaan lief aanbod kregen van vrienden in Amsterdam om een aantal dagen te komen house sitten, te gek! En zo zaten we donderdagavond onverwacht in het centrum van Amsterdam. Even weer wennen aan het geluid van verkeer en bellende trams, maar meteen ook ‘live’ entertainment voor de deur; twee verdwaalde toeristen op fiets waarvan 1 een grote uigevouwen kaart in bedwang probeerde te houden in de wapperende wind, dit duurde de ander blijkbaar te lang, want deze griste de kaart geïrriteerd uit de handen van de ander en wist het vervolgens ook niet. Gelukkig schoot er een omstander te hulp en fietsten ze uiteindelijk weg, verder van het centrum af... Hoewel we onze nieuw verkregen toeristen rol in Amsterdam erg leuk vonden, reisden we zaterdagavond toch heen en weer naar Rotterdam, voor de laatste BBQ van het seizoen in het Vroesenpark. Voor muziek was ook gezorgd, we werden verrast door het Vrije Volk festival dat daar ook neergestreken was, maar dat mocht de pret niet drukken, we konden alles in ieder geval vanaf het kleedje goed zien en vooral horen, zonder kaartje maar met BBQ, heerlijke avond! Voldaan keerden we terug naar Amsterdam. De afgelopen dagen slenterden we onder andere door de Jordaan en de 9 straatjes in de grachtengordel met zijn eeuwenoude architectuur en hippe winkeltjes; en we lunchten in De Hallen, een voormalige tramremise die verbouwd is tot overdekte food market.

Prachtig pand dat ons deed denken aan de Mercado de San Miguel in Madrid. We sloten de dag af op het terras van bar Berlijn, over anderhalve week dan eindelijk toch écht nach Berlin.

Competition part 2

Eerder schreef ik al eens dat er in Engeland veel en vaak over het weer gesproken wordt, maar Nederland lijkt een goede tweede op dat gebied en wij doen er graag aan mee. De eerste paar dagen terug uit Spanje genoten we van het mooie weer in Nederland, maar zag ik daar nu kippenvel op mijn armen? Een klein beetje overdreven natuurlijk, maar ook weer niet zo heel gek als je van 40 naar 25 graden gaat. In ieder geval een prima temperatuur voor activiteiten. Zo fietsten we vorige week zondag naar het plaatsje Eernewoude/Earnewâld zoals op het tweetalige plaatsnaambord vermeld stond. We waren nog lekker vroeg en hadden ruim baan op de fietspaden. Het groene vlakke landschap schoot aan ons voorbij. In de haven van Eernewoude bleek iedereen al vroeg in de weer met bootjes, een gezellig gezicht! Daarna fietsten we door richting De Veenhoop, waar ik vroeger nog weleens geschaatst had op de Wijde Ee; in the good old days toen de winters nog winters waren. Bij gebrek aan ijs en schaatsen, namen we het fietspontje ‘De Grietman’ naar de overkant, ook een leuke manier van oversteken, waar vind je dat nog!

Het pontje seizoen loopt van april tot en met eind september, blijven de ijsmeesters vanaf dan hopen op ijs?... Vanaf de Veenhoop fietsten we via Smalle Ee en De Wilgen naar Drachten. Michael was een klein beetje teleurgesteld in de ‘Haven’ van Drachten dat eigenlijk niet meer is dan een parkeerplaats voor boten, niet meer en niet minder. Het actief zijn beviel zo goed dat we er een maandje fitness bovenop gooiden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want de meeste clubs nemen alleen leden aan voor een half jaar of een jaar, maar wij wilden met ons ‘homeless’ bestaan nergens aan vast zitten. Gelukkig vonden we een fitnessclub die dat begreep. Dus afgelopen week stonden we elke ochtend al om acht uur op de apparaten, een uurtje later dan wat we in Engeland deden, maar dat was meer een kwestie van openingstijden dan tijdsverschil compensatie. De club werd bezocht door een mengelmoes van enthousiaste gepensioneerden, krachtpatsers, competitievelingen zoals wij en er liep zowaar een look-alike ‘Dude’ rond (voor de Big Lebowski filmkenner). Gister moesten we een kleine onderbreking in het dagelijkse fitnessschema maken voor een dagtrip naar Rotterdam voor wat laatste uitslagen van Michaels onderzoeken van de afgelopen controle. De volgende échte city die we zullen bezoeken is Berlijn!

Goed nieuws!

Door de combinatie van de medicijnen en het zwemmen in warm water verdween mijn rugpijn als sneeuw voor de zon en konden we de laatste paar dagen in Spanje weer samen op volle sterkte racen en relaxen. De dag voor ons vertrek kwam Michaels vader ons ´aflossen´ en hadden we nog een gezellig avondmaal in de locale ´goat bar´. Vol na al het lekkere eten, Alhambra bier en zoete Malaga wijn, hobbelden we met de pick-up terug naar het huis; Michaels vader op de achterbank bedolven onder alle honden. De volgende ochtend waren we optijd op het vliegveld alhoewel het vliegtuig was vertraagd, maar dat weerhield de meute passagiers er niet van om alvast voor de gate te gaan staan, zou het vliegtuig daardoor sneller aankomen? Uiteindelijk mocht iedereen boarden. Op zich wel grappig om te zien hoe een aantal van de ‘gateblockers’ nog steeds niet in mochten stappen, omdat het boarden per stoelnummer ging. De verloren tijd werd door het vliegtuig ingehaald en voor we het wisten landden we op Schiphol;  of was het Haarlem, zo lang moest het vliegtuig naar de gate taxiën. Een aantal van de mensen die in Malaga al eindeloos bij de gate stonden, presteerden het nu om al van hun stoel op te staan en de bagage rekken te openen, terwijl het vliegtuig nog op de landingsbaan taxiede! What were they thinking! De piloot was ook ‘not amused’ en sprak hun door de microfoon streng toe. Achteraf bleek al dat haasten ook helemaal niet nodig, want na aankomst op Schiphol duurde het meer dan een half uur voordat de bagage tevoorschijn kwam op de band. Zo hadden we de tijd om ongeduldige medereizigers te observeren. Naast mij stonden twee Amerikanen die hetzelfde deden, ik hoorde ze tegen elkaar zeggen: ´did you ever see The Dutch going on a bus, amazing how they just try to get on before letting people off the bus first!´ Ondertussen ging Michael even zitten, maar stootte per ongeluk onze tas met meegebrachte Malaga wijn om, waarop een aantal Nederlandse reizigers voor het gemak maar aannamen dat hij ‘dus’ wel dronken zou zijn. De Amerikanen begonnen een vrolijk gesprek over amazing French Beau Jolaaaaaiii wine. Met de fles wijn nog intact en onze bagage vervolgden we onze reis per trein naar Rotterdam, waar we incheckten in een hotel en daarna gingen we meteen op visite bij een oud-collega van Michael die we al een tijd niet hadden gezien. Een vreemde gewaarwording: ’s ochtends waren we nog in Spanje en nu zaten we bij te praten in een gezellige huiskamer in Rotterdam, er was zelfs voor ons gekookt, ontzettend aardig!! We waren niet zomaar in Rotterdam, de volgende dag had Michael namelijk zijn reguliere controle in het ziekenhuis, een spannende dag, letterlijk, qua tijd leek het haast een dagje ‘uit’ in het ziekenhuis, maar de uitslag was goed! Dus dat vierden we op een terrasje bij Rotown. ´s Avonds hadden we een gezellig etentje in Delft met de ´spinazievrienden´, op de valreep van het spinazieseizoen. Ook al waren de temperaturen in Nederland wat lager dan we de afgelopen twee weken gewend waren, het was hoe dan ook een warm welkom!

Tropenrooster

De siësta is niet voor niks, dat weten we nu zeker! Want met temperaturen van bijna 40 graden in de schaduw is het beter niet al teveel te doen. De Spaanse buren vonden het zelfs warmer dan vorig jaar. Het ‘tropenrooster’ trad deze week dus in werking, elke ochtend stonden we om half zes op en dan begon de race tegen de zonsopgang, want voor die tijd moesten alle planten en bomen in de tuin gewaterd worden en de honden, katten, het paard en de kippen gevoerd. Sinds de vorige keer dat we in Spanje waren was het aantal kippen helaas iets gedaald en het gemiddeld aantal eieren per dag ook, slechts twee, maar dat had waarschijnlijk met de hitte te maken. Ook wandelden we dit keer niet dagelijks naar de rivierbedding, de honden hadden ook tropenrooster. Michael ging wel een paar keer ´s ochtends vroeg, maar ik kon helaas niet mee, want aan het begin van de week schoot het verdorie in m’n onderrug, zodat normaal lopen al een opgave was. Erg onpraktisch in deze omgeving, dus daarom gingen we na een paar dagen toch maar even langs de dokter in Colmenar. Een dikke tien voor de Spaanse gezondheidszorg, binnen no time lag ik op de onderzoekstafel en keek Michael met enig leedvermaak toe hoe de dokter mijn rug en benen in allerlei bochten zwiepte om de diagnose te stellen. Met een recept voor sterke pijnstillers en spierverslappers konden we daarna direct door naar de apotheek aan de overkant van de straat. Daar trof ik nog een Nederlandse vrouw, die bijna voordrong, maar zich op het laatste moment toch nog bedacht. Wat me verbaasde was hoe goedkoop medicijnen hier zijn, kost bijna niks en ook geen flauwekul kosten voor ‘uitleg van het medicijn’, gewoon gratis advies. De rest van de week deed ik helaas voor spek en bonen mee met al het werk dat iedere dag in en om het huis moest gebeuren en racete Michael nog harder. Nadat ´s ochtends alle dingen gedaan waren, brachten we de rest van de dag door aan het zwembad, totaan de avond ´shift´.

Heerlijk om het zwembad in te kunnen duiken wanneer je maar wilt en bijna elke avond sloten we af met een laatste plons voor zonsondergang, wat een luxe!

Trying not to melt

Het festival seizoen is volop in gang en het is leuk om een nieuw festival te ontdekken, zoals Welcome to The Village in Leeuwarden. Helaas kon Michael niet mee, want hij was ziek en met de reis naar Spanje in het vooruitzicht...jammer, hij had het zeker leuk gevonden. En nu miste hij ook de toeristische busroute van lijn 20 Drachten – Leeuwarden; ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in deze bus had gezeten, a trip down memory lane! Na aankomst verkende ik samen met Janneke en Mirjam het terrein, het was vrij rustig, waarschijnlijk ook omdat het eerder die ochtend behoorlijk regende. Maar gelukkig was het inmiddels opgeklaard en waren er al snel meer mensen. De festival podia waren leuk opgezet tussen de meertjes in het recreatiegebied de Groene Ster en er was zelfs een tent met buitenlandse bieren! Als eerste zagen we de band Heymoonshaker, goede beatboxblues! Daarna volgde een kort bezoek aan Jack Bottleneck die ik iets minder vond, maar de locatie was wel weer leuk, een klein podium met hooibalen als zitjes eromheen, wel toepasselijk voor deze country blues style band. Aan het begin van de avond, was er toch nog een bui, maar wij stonden toen net droog onder het tentdoek van het Blessum stage waar de band The Eminent Stars een swingende show gaf die de bui verdreef en zo was het droog voor het laatste optreden van Deus,

een goed optreden en het was zelfs mogelijk om gewoon vooraan te staan!  Het festival is zeker voor herhaling vatbaar en de volgende keer kan Michael hopelijk ook mee. Een paar dagen rust deed wel wonderen voor hem en zo was hij afgelopen woensdag  weer beter voor de reis naar Spanje, om twee weken te gaan ‘huis en dieren-sitten’ voor Michaels vader en Jilly. We waren vrij vroeg op Schiphol, maar vonden dat niet heel erg; het op een vliegveld zijn vind ik altijd al onderdeel van het reizen en geniet van alle reuring, waar gaat iedereen toch naartoe of waar komt men toch vandaan? Bij de Vueling incheckbalie zagen we twee meiden die, waarschijnlijk voor het eerst alleen op vakantie , naar Ibiza gingen. Vader en moeder stonden op een afstandje toe te kijken en ik hoorde de moeder nog tegen de vader zeggen, “kijk nou toch, ze let niet eens op haar handtas die ze op de grond heeft gezet”, trouble waiting to happen, dachten wij. Wij checkten in voor de vlucht naar Malaga, waar de leeftijd van de gemiddelde passagier toch aanzienlijk hoger was dan de Ibiza vlucht. Tot nu toe verliep alles optijd, alleen vlak voor vertrek wijzigde de gate en werd er op het laatste moment omgeroepen dat het vliegtuig alsnog van de oorspronkelijke gate zou vertrekken, waarop een hele menigte aan een wedstrijdje gaterennen begon, wat niet nodig bleek, want het vliegtuig vertrok gewoon met vertraging. Net zoals het vertrek, was de landing er ook één om niet te vergeten, met een harde klap dreunde het vliegtuig op de landingsbaan van Malaga, in ieder geval dit keer geen geklap voor de piloot. Nee zo’n landing hadden we nog nooit meegemaakt. Rond elf uur ’s avonds zaten we dan toch op het vertrouwde terras bij het huis in de ‘campo’. De thermometer gaf 30 graden aan, dat beloofde nog wat voor de overdag temperaturen! De volgende dag gebruikten we maar om te acclimatiseren, want het was inderdaad warm, bijna 40 graden in de schaduw, maar niets is beter dan een zwembad en een verfrissend biertje om het smelten tegen te gaan.

BBQ´s and Birthdays!

En toen was het tijd voor de eerste BBQ van deze zomer, in het Vroesenpark in Rotterdam. Niet om de hoek voor ons zoals voorheen, maar hier reden we graag even een avondje voor heen-en-weer van Drachten naar ‘de stad’. Het ‘even’ ging alleen niet op voor de heenreis, omdat we vrijwillig in de file belandden, maar na een reis van drieënhalf uur schoven we bij onze grillvrienden aan op het kleedje in het park. Het was een heerlijk warme zomeravond en het was ontzettend leuk om iedereen weer te zien en bij te praten en aan het einde van de avond reden we met een voldaan gevoel weer terug naar het noorden. De terugreis ging snel, 130 door de polder en voor we het wisten waren we weer in Drachten. Zo waren we een half jaar niet in Rotterdam geweest en zo drie keer binnen twee weken. Je zou denken dat nu we niet werken we heel veel tijd hebben, maar we zijn drukker dan ooit! Alleen maar positief natuurlijk, want dat betekent dat het goed gaat, zeker met Michael, die met meer energie kan genieten van dingen, maar af en toe plannen we wel even een paar ‘cooldown’ dagen en dat is ook best fijn. Zo had ik maandagochtend ook weer even ‘tijd’ voor hardlopen, gelukkig ging dit goed na mijn vertstuikte enkel avonturen, en genoot daarna van mijn cooldown. De rest van de week wisselden we de rustdagen af met verjaardagen, dinsdag die van mijn vader en donderdag die van Michael. Nu we de smaak van het BBQ-en te pakken hadden, staken we de kolen ook op Michaels verjaardag aan. BBQ, het leukste cadeau dat je een vegetariër voor zijn verjaardag kan geven natuurlijk! Het buitenleven is een mooi voorproefje op volgende week, dan bakken we vanaf woensdag weer in Spaanse temperaturen.

Tour de festival

Gelukkig waren we snel weer bijgekomen van het Rock Werchter festival, dat moest ook wel, want afgelopen zondag stond het volgende festival al op het programma: Metropolis in Rotterdam.We wilden al vroeg met de bus vanuit Drachten naar Heerenveen, om vervolgens daar over te stappen op de trein. Dat vroeg ging op zich goed, maar de bus iets minder. Toen we bij de bushalte aankwamen zagen we dat de bus die we in gedachten hadden niet op zondag reed.

Verdorie ik had de tijden van tevoren toch echt op internet gecheckt, maar misschien niet goed genoeg? Ik was er niet 100% zeker van waar de fout nou lag, bij mij of de website, maar Michael wist het wel haha... Dus in de drie kwartier die we moesten wachten op de volgende bus hadden we een gezellige lachwekkende discussie over mijn foutpercentage en sloten deze af op 75% want de volgende bus kwam er inmiddels aan. De rest van de reis verliep helemaal goed en zo reden we voor de middag het station van Rotterdam Centraal binnen. Het Metropolis festival leek minder druk bezocht in vergelijking met de vorige keren dat we er waren, maar dat had waarschijnlijk met de tweede etappe van de Tour de France te maken die dezelfde dag door Rotterdam ging. Aan het begin van de middag was het nog warm en mooi weer en de tropische pop van één van de bands sloot hier mooi bij aan. Helaas sloeg het weer snel om en pakten donkere wolken zich samen boven het festivalterrein en pakten wij met z’n allen de tas om naar café Rotown in het centrum te gaan. Geen gedoe met poncho’s en mudsliden, nee lekker binnen genieten van de regen buiten. ’s Avonds reisden we met Sander mee naar Amsterdam en de volgende dag vervolgden we onze tour en verbleven nog twee dagen bij Mairead en Doug en bezochten we mijn oom en tante in Amstelveen. Een gezellige en geslaagde ‘tour’, met de trein, het fietsen lieten we aan de ‘pros’ in Frankrijk over.

Na regen komt Rock Werchter

Met een auto vol campingspullen reden we vorige week donderdagochtend om vijf uur richting Rock Werchter in België. Wat vroeg! zou je denken, maar we waren op een missie: om half acht in Rotterdam Ineke ophalen en om half tien bij het verzamelpunt in Tremelo zijn, waar we de anderen van de groep zouden treffen. We zoefden nog net voor de spits voorbij Almere en Utrecht, maar op de ringweg rond Rotterdam werd het al wel iets drukker. Wel vreemd om Rotterdam in te rijden na een half jaar er niet te zijn geweest. We waren snel weer ‘on the road’, maar kwamen bij Antwerpen uiteindelijk in een lange file terecht, maar dit kon onze festivalstemming niet verpesten. Bij aankomst in Tremelo bleek dat de anderen onderweg ook oponthoud hadden gehad en zo kwamen we allemaal toch nog tegelijk aan. In optocht reden we naar de festival camping en voor we het wisten genoten we van een verkoelend biertje bij de tent, ons tijdelijke huis met festival achtertuin. De eerste festivaldag begon ook meteen met goede bands: Marmozets, Eagles of Death Metal, Patti Smith die voor de 40^e verjaardag van haar debuutalbum “Horses”, het hele album speelde en die ondanks haar leeftijd, tussen de nummers door lekker op het podium spuugde, punk! Faith no More in hun witte pakken tussen een mooi bloemencorso als decor, was een goede vervanger voor de Foo Fighters. De frontman grapte: ‘het is hier wel tof, brak Dave Grohl maar elke dag zijn been’. Ja zij hadden er zeker baat bij en waren vast flink betaald om op het laatste moment te spelen, jammergenoeg merkte je dat wel een klein beetje aan het concert, geen poespas, spelen en weg, maar wel goed! Vrijdagochtend brandden we al vroeg de tent uit vanwege de zon, maar dit was eigenlijk alleen maar goed, zo hadden we nog de luxe van geen rij voor een verfrissende douche, glamping! En waren we klaar voor een nieuwe dag vol muziek van onder andere Archive, Of Monsters and Men, Alt-J, Mumford & Sons en Lonely The Brave. De dag werd afgesloten door Pharell Williams, de Kanye West van Werchter, waar niet iedereen so happy mee was. Zaterdag was Royal Blood dé highlight voor ons, wat een bombastisch explosief optreden, geweldig!

We hadden ze vorig jaar nog in een tent gezien, maar nu waren ze ge-upgrade naar het hoofdpodium met moshpit en al! En toen was het alweer zondag, ongelooflijk hoe de tijd voorbij vloog onder het muziek luisteren, eten, drinken, lachen en het spotten van dieren op t-shirts. We werden wakker geschud met de gitaren van Red Fang en Enter Shikari en de dag werd afgesloten met de gitaren van Kasabian en de show van Muse met confetti slingers en zwarte ballonnen. Toen het vuurwerk klonk snelwandelden we met de hele groep van het festival terrein af richting de camping. Maandagochtend konden we lekker rustig aan doen, want we gingen op bezoek bij Emanuela, Danny en de kids in Kortenberg, wat op slechts een halfuurtje vanaf Werchter ligt. Erg fijn dat we niet zover hoefden te rijden en konden genieten van een schone douche en toilet waarvoor we niet in de rij hoefden te staan! Het was een heel gezellig weerzien en de volgende ochtend reden we van de zuiderburen weer naar Friesland, tijd om bij te komen van de “Werchter-lag”.

Drizzly Days

Wat heerlijk als je gewoon op een zondagavond naar een concert kan gaan en de volgende dag niet hoeft te werken, zeker op zulke momenten genieten we van onze vrijheid! Ook al moesten we de maandagochtend na het concert al om acht uur ´s ochtends bij de garage zijn voor de APK keuring van de auto, het is en blijft toch anders als je voor eigen doeleinden vroeg op moet staan dan voor werk verplichtingen. De auto kwam weer door de keuring en de garage wat ons betreft ook. Het verschil in service in vergelijking met die van de garage in de randstad was ook goed te merken, er waren nu ook echt dingen gerepareerd! Zo ook de ruitenwissers, erg handig met het regenachtige weer van de afgelopen week. Al die regen waren we niet meer gewend! Vrijdagochtend liepen we al vroeg door Groningen, zodra we de parkeerplaats afliepen begon het keihard te regenen, op zo´n moment mis je de zon toch best wel. Ach, wij liepen tenminste nog vrijwillig door de stad, in tegenstelling tot veel mensen die op de fiets naar hun werk moesten. Zij hadden allemaal hun eigen strijd; fietsers met paraplu’s in de hand die de verkeerde kant op flapten in de wind, fietsers zonder paraplu en chagrijnige baasjes die hun vrolijke hondjes uitlieten, leuk om te zien hoe een stad ontwaakt. Wij waren op een andere missie, Michael ging voor een nieuwe coupe naar de ‘barbershop’ en terwijl hij zijn ‘traditional men pampering session’ had, dronk ik een kop koffie in een gezellig café in de buurt. Ik las een krant en op de achtergrond werd klassieke muziek gedraaid, dat af en toe werd onderbroken door het geluid van een blaffende hond en een papegaai. Nadat Michael een nieuwe coupe had, liepen we nog door de gezellige straten van Groningen en de rest van de week stond in het teken van voorbereidingen treffen voor het Rock Werchter festival van aanstaand weekend. Waar hadden we de tent, slaapzakken en matjes ook alweer gelaten? En nog belangrijker, zijn alle spullen ook ‘waterproof´? Een nat festival is minder leuk, maar wel weer rock ’n roll.

Acclimatiseren en applaudisseren

De dagen nadat we terug waren van Granada genoten we nog even van alle rust in de ´campo´. We maakten nog een laatste wandeling met de honden door de droge rivierbedding en op woensdagavond hadden we een gezellig afscheidsdiner met de buren. Het werd laat en de volgende ochtend was het weer vroeg. Nog even het huis op orde brengen, het terras aanvegen en voor we het wisten reden we voor de laatste keer over de hobbelige onverharde weg, het asfalt op, richting het vliegveld van Malaga. Er stonden lange rijen voor de incheckbalie met reizigers die allemaal naar Amsterdam wilden. Onze backpacks met onder andere ingemaakte abrikozen, zelfgemaakte jam en, niet te vergeten, de limoncello, voldeden weer net aan de maximaal toegestane kilo´s en we hoopten maar dat onderweg de boel niet open zou gaan. De reis ging snel, een aantal mensen deden stoelendans, maar wij waren blij met onze stoelen bij het raam. Michael was misschien iets minder blij, want ik zat achter hem de vervelende reiziger uit te hangen die de hele tijd met z´n knieën tegen de stoel voor zich aan zat te schoppen. Onder luid tenenkrommend  applaus voor de piloot landden we op Schiphol. We stapten in de trein naar Heerenveen, maar deze bleek zo vol te zijn dat we tot Zwolle moesten staan, maar ach niet zo erg na drie uur in het vliegtuig zitten. Na zoveel weken droog en dor berglandschap was het leuk om groene vlaktes voorbij te zien zoeven, alhoewel een berg in het landschap ook niet verkeerd zou staan...Maar alles werd goedgemaakt door de Spaanse temperaturen van de volgende dag, dat is nog eens fijn acclimatiseren! We brachten de dag door in de tuin en praatten gezellig bij met familie. We maakten gebruik van het ´weer in de bewoonde wereld zijn´ en gingen zondagavond naar een concert van de band Public Service Broadcasting in Groningen.

We hadden ze vorig jaar al een keer in Rotterdam gezien en ook nu waren er weer weinig mensen aanwezig, zeker in vergelijking met Engeland, waar veel van hun concerten helemaal uitverkocht zijn. Het concert was weer erg goed, af en toe viel het even stil vanwege een technisch mankement, maar de frontman loste dit grappig op door op een knop op zijn draaitafel te drukken waarna een robotstem het publiek informeerde ´we´re currently experiencing technical difficulties, ehm please stand by...Groooningen´ gevolgd door gelach en applaus uit de zaal. Een gemoedelijke sfeer; voordat het concert begon liep de frontman ook gewoon gezellig door de zaal. We vroegen ons af of het publiek hem niet zag of nog niet wist dat dit de frontman van de band  was, maar na het concert wist iedereen het zeker en stond men in de rij voor een handtekening. 

Great Granada!

Dinsdagavond reden we naar Malaga om Jilly op te halen van het vliegveld en maakten onderweg nog een tussenstop in Colmenar. Vergeleken met overdag, was het in Colmenar ´s avonds gemoedelijk rustig op straat, alleen wat mensen die door het parkje wandelden en wat mensen die op een terrasje zaten, genietend van de avondzon, zoals wij. Voordat de zon onderging, reden we naar het vliegveld, waar we nog net een parkeerplaats konden vinden tussen alle andere wachtenden. Een parkeerwachter hield alles in de gaten, maar zolang je bij je auto bleef kon je zolang wachten als je wilde. Dat was voor ons niet nodig, al snel waren we met z’n allen weer onderweg richting huis. De volgende dag reden Michael en ik weer door Colmenar, maar dit keer richting Granada. Heerlijk om na alle hobbelige wegen over een snelweg te rijden! Bij gebrek aan airco in de auto reden we met alle ramen open en met een verwaaide coupe kwamen bij het hotel aan dat op een paar meter van het Alhambra stond, dé bezienswaardigheid van Granada. Nadat we hadden ingecheckt bij het hotel sloot ik me aan in de rij bij de ingang van het Alhambra om de kaartjes voor het bezoek van de volgende dag af te halen. De ´blije´ rij, want gelukkig hadden we onze kaartjes vooraf op internet besteld. ´s Avonds wandelden we bergafwaarts door het park naar het centrum van de stad. Het verschil in temperatuur was hier goed te merken, de smalle straatjes waren nog steeds warm door de hitte van overdag. We vonden een veganistisch restaurant waar we de rest van de avond zaten, één van de gasten, die me qua uiterlijk deed denken aan George Constanza van de serie Seinfeld, voelde zich blijkbaar zo thuis, dat hij aan tafel in slaap viel, tot ergernis van zijn tafelgenoot die maar besloot om een krantje te lezen. Wij besloten om te overnachten in ons hotel, maar om er te komen, moesten we nog wel de heuvel door het park beklimmen. Een mooie klim en nog net optijd voordat de bar van het hotel gesloten was. De volgende ochtend liepen we met een audiotour het Alhambra binnen. Een prachtig fort uit de negende eeuw dat met de bouw van de Nasrid paleizen in de dertiende/veertiende eeuw veranderde in een fort-paleizen complex.

Vooral de ´Nasrid´paleizen waren erg mooi, deze stammen uit de tijd van de Nashrid sultans en de overheersing ten tijde van Carlos V. Alle details, prachtige binnenplaatsjes en gekleurde mozaiek, echt sprookjesachtig! We wandelden de hele ochtend door het complex en de bijbehorende tuinen van het Generalife en het was jammer dat we om twee uur naar de uitgang moesten (omdat toegang alleen voor een dagdeel is). Michael nam ’s middags een siësta en ik ging het centrum van Granada verkennen, dat leeft van het toerisme en terecht! er is veel te zien. Ik liep langs alle gezellige terrassen, marktstalletjes en oude gebouwen, maar met 37 graden besloot ik dat de siësta niet voor niets is ingevoerd en nam de bus terug naar het hotel. De volgende ochtend deden we eerst lekker rustig aan en bezochten de kathedraal in het centrum, een mega gebouw met veel pracht en praal en we liepen door het ‘moderne’ deel van de stad. We lunchten bij het restaurant van de eerste avond, waar het eten weer zo lekker was, dat ik vergat dat het veganistisch was, want ik bestelde een kop koffie met melk, waarop de ober mij een beetje vreemd aankeek en corrigeerde met ‘soyamelk’ dus... Omdat er zoveel te zien was in de stad besloten we om nog een nacht te blijven, heerlijk dat, dat gewoon kan! En zo bezochten we de volgende ochtend in alle vroegte het uitkijkpunt ‘Mirador San Nicolás’ in de Albaycín wijk, waar we uitzicht hadden op het Alhambra met de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada op de achtergrond, mooi begin van de dag, waar we waarschijnlijk nog veel aan terug zullen denken als we aan het eind van deze week weer terug zijn in Nederland.

Koude soep & oude kleren

De afgelopen week was het weer heerlijk weer, iedere dag boven de 25 graden. We zorgden ervoor dat we ´s ochtends alle klusjes gedaan hadden zodat we ´s middags konden genieten van de zon en het zwembad. Michael verplaatste met de pick-up stapels haardhout van de olijfboomgaard naar het huis en sjouwde met balen hooi van de opslag naar de stal, farmfitness! Competitief als ik ben, kon ik natuurlijk niet achterwege blijven en waagde me weer eens aan het bergwandelen. Met al deze extra activiteiten hadden we wel weer een biertje in de lokale bar verdiend, waar we halverwege de week naartoe gingen. Bij binnenkomst werden we begroet door de buurman; leuk als je op een plek waar je bijna niemand kent, onverwacht een bekende tegenkomt. Aan de andere kant van het terras werd hardcore domino gespeeld door alle gepensioneerden uit de buurt. Met een hoop geschreeuw en gelach werden de stenen op tafel geketst! Een dagelijks ritueel. Wij bekeken het van een afstandje en aten tapas voordat we weer teruggingen naar het huis. Bij terugkomst bleek dat we vorige week waarschijnlijk iets teveel gehoopt hadden op minder eieren, want we vonden een dode kip in de kippenren. Ondanks dat er tegen ons was gezegd dat het een oudje was en dat dit eraan zat te komen, was het behoorlijk zielig. Wij leken het erger te vinden dan de rest van de kippen, want die pikten er vrolijk op los. De natuur is keihard! Toen we Michaels vader ’s avonds aan de telefoon hadden zei hij dat we wel konden gaan kip shoppen, maar we hielden het liever bij window shopping... Zondag gingen we met de buren lunchen in een restaurant net buiten Colmenar. Zondag is hier echt dé dag voor familie bijeenkomsten. Families komen vanuit de stad naar de bergen om gezellig met elkaar te eten en drinken. Eten bestellen is af en toe een beetje Russisch roulette, je denkt dat je iets besteld hebt wat je kent en dan krijg je iets dat er heel anders uitziet, maar wel erg lekker is. Zoals de ‘porra’ die we als voorgerecht hadden, een gazpacho soep maar dan een variant uit de regio, gemaakt van gepureerde tomaten, brood, olijfolie, azijn en knoflook. De buurvrouw vertelde ons dat er in de regio zelfs een jaarlijks gazpacho festival is, met tig verschillende soorten gazpacho. Voor Michael was er als hoofdgerecht ‘pisto’ besteld, Een lekkere groente ratatouille, ook wel ‘ropa vieja’ (oude kleren) genoemd, omdat het vaak gemaakt wordt van  allerlei overgebleven groenten. What’s in a name, deze oude kleren smaakten goed! Na de lunch reden de buren ons naar het Parque Natural Montes de Málaga.

Een idyllische route door de bergen langs ‘ventas’ wegrestaurantjes. Bij bar Fuente de la Reina was een uitkijkpunt waar we zicht hadden op Malaga en de kust. We eindigden de middag met koffie in de naastgelegen bar, waar we alle zelfgemaakte cake van de eigenaresse moesten proeven, wat een straf.

Gekko zonder staart

Gelukkig gaat het inmiddels weer beter met mijn enkel, maar lange wandelingen op de berg doe ik nog maar even niet. Michael neemt deze taak graag op zich en vindt ook elke keer weer nieuwe, vooral steile, paadjes waarvan het ook beter is dat ik ze niet zie. De ene keer blijven alle honden bij hem en de andere keer sprinten ze ineens weg; zoals deze week, jagend op vossen in de omgeving. Helaas was het mooie weer van vorige week verdwenen en op sommige dagen hadden we het zelfs koud, rare gewaarwording na zoveel hitte. We hadden ook een paar flinke regenbuien gehad, maar hoe meer hoe beter want dat scheelde weer planten watergeven in de tuin. Prima weer om klusjes te doen. Toen we de citroenen van de bomen hoorden vallen, zochten we recepten op internet en hebben er limonade en limoncello mee gemaakt. Ook begon de voorraad eieren in de koelkast weer aardig op te lopen en we waren zelfs blij toen we op een dag maar twee eieren in het kippenhok aantroffen. To good to be true, want even later vonden we in de ´overdag´ kippenren een zooi eieren op een plek waar we met onze handen onmogelijk bij konden komen. Dus halfliggend in de kippenpoep visten we met een bezem naar de eieren. Toen we dachten dat we klaar waren bleek er ook nog een duif de kippenren in te zijn gevlogen, die de uitgang niet meer kon vinden. Al roekoe-end en kakelend rende ik door het hok achter de duif aan totdat hij eindelijk naar buiten vloog. Als er mensen in de buurt waren geweest, hadden ze vast gedacht, wat is dat voor vreemde vogel... Maar er zijn maar een paar huizen in de buurt en een aantal ruïnes. Het schijnt hier veel voor te komen dat kinderen, die in de stad wonen, het huis van ouders op het platteland hebben geërfd en er vervolgens niets mee doen. Ze hebben onderling vaak onenigheid of ze het wel of niet willen verkopen of ze willen niet inzien dat de huizenprijzen sterk gedaald zijn. Ze zien het dan nog liever in een ruïne veranderen dan het voor minder te verkopen. De katten zijn in ieder geval blij met de ruïne die iets hoger op de berg staat en gebruiken het als hun siësta plaats. Zo ook het schattige jonge katje, dat achteraf toch niet zo schattig bleek te zijn; op een middag vond ik namelijk in de keuken een gekko zonder staart, de overblijfselen van een vogeltje en een voldaan katje. Gelukkig groeit een staart van een gekko weer aan...Het leek dus goed om ervoor te zorgen dat alle dieren genoeg voer op voorraad hadden en daarom bezochten we een groothandel in Vélez Málaga, kochten alles wat nodig was en vulden ook onze eigen voorraad aan bij Lidl aan de kust. Blijkbaar wordt Lidl hier ook bezocht door de welgestelde klant, want naast ons stond een Silver Ghost Rolls-Royce geparkeerd, shopping in style! Na zoveel weken in de bergen, besloten we om mijn verjaardag in Malaga te vieren. Maandagochtend namen we de bus vanuit Colmenar naar Malaga en lunchten bij een vegetarisch restaurant. Voor Michael ook een walhalla, eindelijk keuze uit een heel vegetarisch menu en niet uit ei of ei. Ook al was het een zonnige dag, tussendoor werden we toch nog getrakteerd op een regenbui, die gelukkig maar kort duurde. Eenmaal weer terug bij het huis dronken we een biertje op het terras en zagen de zon verdwijnen achter de bergen, perfect einde van een (verjaar)dag.

Dierentuin

En dan ineens ga je van homeless naar het passen op twee huizen! Omdat Michaels vader en Jilly even in Engeland zijn. Ja life is hard! Niet alleen wij moesten wennen, ook de honden, want een aantal moesten ’s avonds mee naar het huis waar wij verbleven en een aantal sliepen buiten bij het andere huis. Dat was trouwens geen straf voor hun met het warme weer. Donderdag was het de warmste dag van de week, 36 graden in de schaduw. We stonden al om zes uur ‘s ochtends op om alle planten in de tuin water te geven en hoopten dat alle bloemen de hitte en mijn anti-groene vingers zouden overleven. Omdat we gewend waren aan ons kleine balkon van één vierkante meter in Rotterdam, ging er een hele nieuwe groene wereld voor ons open. Rond lunchtijd pendelden we met een picknicktas van het ene huis naar het andere huis en lunchten buiten met een verkoelend biertje. Als dessert dook Michael, tegen alle regels van het niet direct sporten na eten en drinken, het zwembad in, refreshing...cold! Dus ik koos ervoor om te water te gaan via de sullige ‘trap approach’. Zwemmen met uitzicht op de bergen, wat een luxe! Maar naast alle ‘leisure’ time moest er toch wel het één en ander gedaan worden, zo moesten alle dieren ’s ochtends en ’s avonds gevoed worden en ging het dagelijkse rapen van eieren ook door. Met een gemiddelde productie van zes eieren per dag moesten we iets gaan verzinnen, want hier konden we niet tegenop eten. Dus we besloten vrijdagavond een partij eieren naar de lokale bar te brengen. Een goeie ruilhandel, want we kregen van hun consumpties op het terras. Toen we terugkwamen van de bar waren de honden zo blij dat ze er meteen vandoor renden, de berg af. Ik probeerde er nog achteraan te gaan, maar in plaats van ze te vinden verstuikte ik mijn enkel. Strompelend met wandelstok kwam ik weer bij het huis, waar de honden inmiddels al lang en breed terugwaren en mij begroetten met een blik van:  “waar ben jij geweest”. Alle beetje sympathie die ik de laatste tijd voor honden bijelkaar had gesprokkeld was ineens weg. I knew it, niet te vertrouwen die beesten! Nu zit ik met een dikke blauwe enkel bij het zwembad hopend op een gebruinde enkel. Maar ach, zeker geen verkeerde plek om met je voet omhoog te liggen.

De Stoel

Net nu we gewend raakten aan het geluid van kippen, ezels, geiten en blaffende honden werden we op één van de middagen uit onze siësta ontwaakt door het ‘In the air tonight’ van Phil Collins dat tussen de bergen galmde. Het geluid kwam waarschijnlijk uit de stereo van een buurman hoger op de berg die de jaren tachtig herbeleefde. We waren er nog niet over uit wat irritanter was, blaffende honden of Phil Collins. Voor Michaels vader was een goede siësta er ook even niet bij, want zijn favoriete luie stoel moest naar de stoffeerder in Nerja. Zo reden we vorige zondag met z’n allen naar de kust. Het was een beetje een zotte vertoning, pick-up truck met grote stoel erop, het deed me een beetje denken aan het jaren negentig NCRV programma ‘De Stoel’, maar dan zonder markante personen. We waren al vroeg bij de benzinepomp in Nerja waar we met de stoffeerder hadden afgesproken zodat hij ons naar zijn werkplaats kon navigeren. De stoel was de komende tijd in goede handen, en zo reden we verder naar een vlooienmarkt in Nerja. Het parkeren bleek nogal een klus, want bijna alles was vol, maar Michael vond nog een plek tussen wat auto’s op een steil stuk gras boven een voetpad, het voordeel van een ´four-wheel drive’ en handrem. Het was een grote markt met uitzicht op de zee aan de ene kant en bergen aan de andere kant en een mengelmoes van toeristen en locals die langs de kraampjes sneupten. We zagen nog een paar mooie industriële lampen, maar bij gebrek aan een eigen huis om ze in op te hangen en het onhandige formaat dat niet aan de handbagage normen van luchtvaartmaatschappijen voldoet, moesten we er helaas aan voorbij lopen. Na de markt liepen we door de smalle straatjes van Nerja naar het ‘Balcon de Europa’.

Een promenade op een uitstekende klif in zee, 23 meter boven zeeniveau! Hier staat ook het standbeeld van Alfonso XII die een bezoek aan Nerja bracht na de aardbeving van 1884 om de Nerjeños een hart onder de riem te steken en zo onder de indruk was dat hij het ‘Balcon de Europa’ noemde. Wij waren ook onder de indruk van de mooie uitzichten over de kust, de baaien en het helderblauwe water. De rest van de week kregen we het plattelandsleven onder de knie. Zo voerden we de kippen en raapten we de eieren, gaven hooi en wortelen aan het paard en Michael ging een ochtend mestscheppen, on ‘pooh patrol’,  met zijn vader en de buurman. Aan het eind van de week maakten we het zwembad ‘zomerklaar’ waar meer bij kwam kijken dan we gedacht hadden, er kwamen zelfs een waterstofzuiger en een visnet aan te pas. Omdat Michaels vader en Jilly inmiddels allebei even naar Engeland zijn, passen wij de komende dagen op zeventien kippen, zes honden, vier katten een paard...en het zwembad ;-)

Oliebollen in de lente

Sinds we in Spanje waren aangekomen hadden we elke dag zon en warm weer gehad en we waren dan ook een beetje verbaasd en verrast toen we zondagochtend wakker werden door het getik van regen op het raam. Nee het was helaas geen droom. Omdat Michael altijd roept dat hij zo van regen houdt, kon hij dan ook niet anders dan de honden uitlaten in de stromende regen. Uiteindelijk bleken de honden ‘mooiweerwandelaars’ en niet zo enthousiast als Michael, dus hij was vrij snel weer terug. De avond ervoor hadden we gehoord dat er op zondag in en om restaurant De Tafelberg in het gehucht Los Ventorros een Koningsdag evenement werd georganiseerd met vrijmarkt en al; het restaurant wordt namelijk gerund door een Nederlands/Spaans stel. Een dag te vroeg, omdat Spanjaarden niet vrij waren op maandag, maar het ging om het idee. We vreesden een patat en frikandel festijn maar wilden toch wel een kijkje nemen, op voorwaarde van Michael dat hij geen oranje shirt aan hoefde. Net toen we op het punt stonden om te vertrekken begon het nog harder te regenen en de bergtop van Los Ventorros was verdwenen onder een dikke grijze wolk. In Nederland zouden we ook niet naar een verlepte vrijmarkt zijn gegaan dus op het laatste moment besloten we de frikandellen te laten voor wat het was. Maandagochtend was het nog steeds bewolkt en koel, maar de regen was gestopt. We hadden een gezellige dag met Jilly en Michaels vader, die zondagavond was aangekomen vanuit Engeland. Toen dinsdag de zon weer scheen reden we met z’n tweeën naar Colmenar en wandelden over de mooie pleintjes en door de gezellige straatjes.

Toen het lunchtijd was stopten we in een gezellig restaurant waar we, zoals in de meeste restaurants in Spanje, konden aanschuiven voor het ‘menú del día’. Dit hield in: keuze uit drie voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten, dus de komende twee uur waren we wel even bezig. Met alle heerlijke Spaanse ham, chorizo etc. is het voor Michael als vegetariër soms best lastig om iets te bestellen, maar de vriendelijke serveerster stelde ook voor hem een lunch samen en zo kreeg hij een bord broodkruimels met knoflook als voorgerecht en een omelet met groenten als hoofdgerecht. Als dessert hadden we ‘flan’ een soort van Spaanse vla, maar Michael was achteraf blijer geweest met een kop koffie. Ik had te rápido besteld omdat ik de hoop had dat Spaanse vla misschien meer succes had dan de Nederlandse vla; als blikken konden doden... De rest van de week kraakte ik verse amandelen in de zon, aten we Nisperos fruit van de bomen in de tuin, leerde Michael Spaans met de Duolingo app en schilderde de fontein in de tuin van zijn vader. Uiteindelijk belandden we aan het eind van de week toch nog in het Spaans/Nederlandse restaurant met Michaels vader en Jilly en hun vrienden, die zondag wel naar Koningsdag waren geweest en vertelden dat ze toen lekkere Nederlandse ´donuts´ hadden gegeten. Oliebollen in de lente, gewoon net zo lekker als zomerstamppot!

Discoteca del campo

Met alle noodzakelijke boodschappen in huis konden we de rest van de week lekker genieten van het plattelandsleven. Elke ochtend verse eieren van de kippen; en de buren brachten halverwege de week een krat vol aardappelen uit eigen tuin. Dat werd dus aardappelen eten: gepoft, gekookt, gefrituurd, aardappelsalade en natuurlijk onze favoriet: aardappel tortilla. Maar alleen aardappelen eten werd ook een beetje saai, dus gingen we donderdag naar de wekelijkse markt in het dorp Colmenar, ook wel de hoofdstad van de Montes de Malaga genoemd.  Vanaf het huis was het ongeveer twintig minuten rijden over de bochtige bergwegen. Onderweg hadden we mooie uitzichten over de valleien en we kwamen langs het huis van, naar het schijnt, de zanger van UB40. Eenmaal in Colmenar aangekomen parkeerden we de pick-up op de parkeerplaats en liepen door de steile straatjes naar de markt. De groente- en fruitkraam was de drukste kraam. Het was letterlijk nummertje trekken en zo zagen we dat er nog zeker twintig mensen voor ons waren. Dit gaf ons de tijd om het hele marktgebeuren te aanschouwen. Het verschilde niet veel van de markt in Nederland, alleen de taal maakte het anders, maar het geschreeuw was hetzelfde. Fresas, fresas, dos euros! Si rubio! Bolsaaa de tomateees! Er was een oud vrouwtje met wandelstok die zich achter de tafels van de marktkraam begaf om alle groenten van dichtbij te bestuderen. De eigenaar was daar niet van gediend en sprak het vrouwtje streng aan, maar ze trok zich er niets van aan en liep op haar gemak langs alle groenten. Tussendoor riep de koopman het volgende nummer, maar werd gecorrigeerd door de koopman van een andere kraam. Deze had blijkbaar toch niks te doen omdat iedereen bij de groente- en fruitkraam stond.

Número 98, dat waren wij, snel bestelden we en vervolgens liepen we met tassen vol weer naar de auto.We reden door naar het plaatsje Casabermeja, in de buurt van Colmenar, omdat daar een bar was waar goedkoop bier, cola en sterke drank in bulk verkocht werd. De ietwat louche barman keek ons argwanend aan, omdat normaal alle locals hier hun drankvoorraad komen aanvullen. Hier in Spanje denken we trouwens alleen nog in liters bier in plaats van per glas; ze verkopen hier flessen van een liter voor een euro en het is ook nog eens muy drinkable! Nadat we de louche bar verlaten hadden reden we terug naar het huis. Vrijdagavond gingen we met z’n allen naar de lokale bar, El Niño die soms ook wel de ‘goat’ bar wordt genoemd. Normaal gesproken komen hier alleen alle mensen uit de buurt bijelkaar en wordt er Spaans eten geserveerd, maar vrijdagavond was er een speciale internationale avond georganiseerd. Iedereen zat buiten op het terras dat overdekt werd door een soort van partytent. Het was een gezellige mix van mensen, Engelsen, Spanjaarden en een verdwaalde Nederlander. De één kwam met de auto en de ander te paard of met de ezel. Het eten was veel en lekker en iedereen begon volop te dansen toen sixties muziek werd opgezet. Een oude Spaanse meneer klapte al zittend op de stoel bij de muur uitbundig op de muziek en zelfs de electriciën die ’s middags nog verlegen een reparatie in het huis van Jilly en Michaels vader had gedaan stond ook te swingen. Het was een dolle boel en toen één van de Engelse vrouwen op het punt stond om te paaldansen met de terrasverwarmer was het een mooie tijd om te gaan. De volgende ochtend was het opstaan best moeilijk maar het was tijd voor onze dagelijkse bergwandeling om alle honden uit te laten. Nooit gedacht dat ik honden uitlaten nog eens leuk zou gaan vinden, maar het model hond helpt ook, semi-Spaans met een mañana karakter. We liepen naar de lege rivierbedding en Michael spotte een nieuwe, vooral steile, route weer de berg op. Ik was niet direct overtuigd en hij ging eerst op verkenning uit, toen hij ‘wandelpad in zicht’ riep, volgde ik ook. Met onze bergschoenen al klauterend over rotsen en door struiken leken we wel een stel berggeiten. En ja, Michael had gelijk, hij had een shortcut de berg op gevonden. Al zwetend kwamen we weer terug en zowel de honden als wij besloten dat het tijd was voor siësta.