Fitness & fun

Niet alleen wij waren de afgelopen weken fanatiek met fitness, de fitness instructeurs zelf ook, maar dan verbaal: “als er gepraat kan worden, kan het niveau ook zwaarder” was het motto. Best motiverend, alhoewel niet alle mede sporters het daarmee eens leken te zijn als hun cardio apparaat ongevraagd een level zwaarder werd gezet. Voor ons werd het af en toe ook zwaarder, maar dan vooral het ’s ochtends opstaan met stramme spieren, maar als we er dan eenmaal weer waren gingen we er ook voor 150% voor. De crosstrainer was toch wel mijn favoriet, het gewichtenhoekje bewaarde ik het voor het laatst, vooral die apparaten om de armen te trainen, pfff, maar met een wandbedekkende poster voor je neus met de tekst: “The only bad workout is the one that didn’t happen” geef je niet op...Totdat we vorige week een spontaan lief aanbod kregen van vrienden in Amsterdam om een aantal dagen te komen house sitten, te gek! En zo zaten we donderdagavond onverwacht in het centrum van Amsterdam. Even weer wennen aan het geluid van verkeer en bellende trams, maar meteen ook ‘live’ entertainment voor de deur; twee verdwaalde toeristen op fiets waarvan 1 een grote uigevouwen kaart in bedwang probeerde te houden in de wapperende wind, dit duurde de ander blijkbaar te lang, want deze griste de kaart geïrriteerd uit de handen van de ander en wist het vervolgens ook niet. Gelukkig schoot er een omstander te hulp en fietsten ze uiteindelijk weg, verder van het centrum af... Hoewel we onze nieuw verkregen toeristen rol in Amsterdam erg leuk vonden, reisden we zaterdagavond toch heen en weer naar Rotterdam, voor de laatste BBQ van het seizoen in het Vroesenpark. Voor muziek was ook gezorgd, we werden verrast door het Vrije Volk festival dat daar ook neergestreken was, maar dat mocht de pret niet drukken, we konden alles in ieder geval vanaf het kleedje goed zien en vooral horen, zonder kaartje maar met BBQ, heerlijke avond! Voldaan keerden we terug naar Amsterdam. De afgelopen dagen slenterden we onder andere door de Jordaan en de 9 straatjes in de grachtengordel met zijn eeuwenoude architectuur en hippe winkeltjes; en we lunchten in De Hallen, een voormalige tramremise die verbouwd is tot overdekte food market.

Prachtig pand dat ons deed denken aan de Mercado de San Miguel in Madrid. We sloten de dag af op het terras van bar Berlijn, over anderhalve week dan eindelijk toch écht nach Berlin.

Competition part 2

Eerder schreef ik al eens dat er in Engeland veel en vaak over het weer gesproken wordt, maar Nederland lijkt een goede tweede op dat gebied en wij doen er graag aan mee. De eerste paar dagen terug uit Spanje genoten we van het mooie weer in Nederland, maar zag ik daar nu kippenvel op mijn armen? Een klein beetje overdreven natuurlijk, maar ook weer niet zo heel gek als je van 40 naar 25 graden gaat. In ieder geval een prima temperatuur voor activiteiten. Zo fietsten we vorige week zondag naar het plaatsje Eernewoude/Earnewâld zoals op het tweetalige plaatsnaambord vermeld stond. We waren nog lekker vroeg en hadden ruim baan op de fietspaden. Het groene vlakke landschap schoot aan ons voorbij. In de haven van Eernewoude bleek iedereen al vroeg in de weer met bootjes, een gezellig gezicht! Daarna fietsten we door richting De Veenhoop, waar ik vroeger nog weleens geschaatst had op de Wijde Ee; in the good old days toen de winters nog winters waren. Bij gebrek aan ijs en schaatsen, namen we het fietspontje ‘De Grietman’ naar de overkant, ook een leuke manier van oversteken, waar vind je dat nog!

Het pontje seizoen loopt van april tot en met eind september, blijven de ijsmeesters vanaf dan hopen op ijs?... Vanaf de Veenhoop fietsten we via Smalle Ee en De Wilgen naar Drachten. Michael was een klein beetje teleurgesteld in de ‘Haven’ van Drachten dat eigenlijk niet meer is dan een parkeerplaats voor boten, niet meer en niet minder. Het actief zijn beviel zo goed dat we er een maandje fitness bovenop gooiden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want de meeste clubs nemen alleen leden aan voor een half jaar of een jaar, maar wij wilden met ons ‘homeless’ bestaan nergens aan vast zitten. Gelukkig vonden we een fitnessclub die dat begreep. Dus afgelopen week stonden we elke ochtend al om acht uur op de apparaten, een uurtje later dan wat we in Engeland deden, maar dat was meer een kwestie van openingstijden dan tijdsverschil compensatie. De club werd bezocht door een mengelmoes van enthousiaste gepensioneerden, krachtpatsers, competitievelingen zoals wij en er liep zowaar een look-alike ‘Dude’ rond (voor de Big Lebowski filmkenner). Gister moesten we een kleine onderbreking in het dagelijkse fitnessschema maken voor een dagtrip naar Rotterdam voor wat laatste uitslagen van Michaels onderzoeken van de afgelopen controle. De volgende échte city die we zullen bezoeken is Berlijn!

Goed nieuws!

Door de combinatie van de medicijnen en het zwemmen in warm water verdween mijn rugpijn als sneeuw voor de zon en konden we de laatste paar dagen in Spanje weer samen op volle sterkte racen en relaxen. De dag voor ons vertrek kwam Michaels vader ons ´aflossen´ en hadden we nog een gezellig avondmaal in de locale ´goat bar´. Vol na al het lekkere eten, Alhambra bier en zoete Malaga wijn, hobbelden we met de pick-up terug naar het huis; Michaels vader op de achterbank bedolven onder alle honden. De volgende ochtend waren we optijd op het vliegveld alhoewel het vliegtuig was vertraagd, maar dat weerhield de meute passagiers er niet van om alvast voor de gate te gaan staan, zou het vliegtuig daardoor sneller aankomen? Uiteindelijk mocht iedereen boarden. Op zich wel grappig om te zien hoe een aantal van de ‘gateblockers’ nog steeds niet in mochten stappen, omdat het boarden per stoelnummer ging. De verloren tijd werd door het vliegtuig ingehaald en voor we het wisten landden we op Schiphol;  of was het Haarlem, zo lang moest het vliegtuig naar de gate taxiën. Een aantal van de mensen die in Malaga al eindeloos bij de gate stonden, presteerden het nu om al van hun stoel op te staan en de bagage rekken te openen, terwijl het vliegtuig nog op de landingsbaan taxiede! What were they thinking! De piloot was ook ‘not amused’ en sprak hun door de microfoon streng toe. Achteraf bleek al dat haasten ook helemaal niet nodig, want na aankomst op Schiphol duurde het meer dan een half uur voordat de bagage tevoorschijn kwam op de band. Zo hadden we de tijd om ongeduldige medereizigers te observeren. Naast mij stonden twee Amerikanen die hetzelfde deden, ik hoorde ze tegen elkaar zeggen: ´did you ever see The Dutch going on a bus, amazing how they just try to get on before letting people off the bus first!´ Ondertussen ging Michael even zitten, maar stootte per ongeluk onze tas met meegebrachte Malaga wijn om, waarop een aantal Nederlandse reizigers voor het gemak maar aannamen dat hij ‘dus’ wel dronken zou zijn. De Amerikanen begonnen een vrolijk gesprek over amazing French Beau Jolaaaaaiii wine. Met de fles wijn nog intact en onze bagage vervolgden we onze reis per trein naar Rotterdam, waar we incheckten in een hotel en daarna gingen we meteen op visite bij een oud-collega van Michael die we al een tijd niet hadden gezien. Een vreemde gewaarwording: ’s ochtends waren we nog in Spanje en nu zaten we bij te praten in een gezellige huiskamer in Rotterdam, er was zelfs voor ons gekookt, ontzettend aardig!! We waren niet zomaar in Rotterdam, de volgende dag had Michael namelijk zijn reguliere controle in het ziekenhuis, een spannende dag, letterlijk, qua tijd leek het haast een dagje ‘uit’ in het ziekenhuis, maar de uitslag was goed! Dus dat vierden we op een terrasje bij Rotown. ´s Avonds hadden we een gezellig etentje in Delft met de ´spinazievrienden´, op de valreep van het spinazieseizoen. Ook al waren de temperaturen in Nederland wat lager dan we de afgelopen twee weken gewend waren, het was hoe dan ook een warm welkom!

Tropenrooster

De siësta is niet voor niks, dat weten we nu zeker! Want met temperaturen van bijna 40 graden in de schaduw is het beter niet al teveel te doen. De Spaanse buren vonden het zelfs warmer dan vorig jaar. Het ‘tropenrooster’ trad deze week dus in werking, elke ochtend stonden we om half zes op en dan begon de race tegen de zonsopgang, want voor die tijd moesten alle planten en bomen in de tuin gewaterd worden en de honden, katten, het paard en de kippen gevoerd. Sinds de vorige keer dat we in Spanje waren was het aantal kippen helaas iets gedaald en het gemiddeld aantal eieren per dag ook, slechts twee, maar dat had waarschijnlijk met de hitte te maken. Ook wandelden we dit keer niet dagelijks naar de rivierbedding, de honden hadden ook tropenrooster. Michael ging wel een paar keer ´s ochtends vroeg, maar ik kon helaas niet mee, want aan het begin van de week schoot het verdorie in m’n onderrug, zodat normaal lopen al een opgave was. Erg onpraktisch in deze omgeving, dus daarom gingen we na een paar dagen toch maar even langs de dokter in Colmenar. Een dikke tien voor de Spaanse gezondheidszorg, binnen no time lag ik op de onderzoekstafel en keek Michael met enig leedvermaak toe hoe de dokter mijn rug en benen in allerlei bochten zwiepte om de diagnose te stellen. Met een recept voor sterke pijnstillers en spierverslappers konden we daarna direct door naar de apotheek aan de overkant van de straat. Daar trof ik nog een Nederlandse vrouw, die bijna voordrong, maar zich op het laatste moment toch nog bedacht. Wat me verbaasde was hoe goedkoop medicijnen hier zijn, kost bijna niks en ook geen flauwekul kosten voor ‘uitleg van het medicijn’, gewoon gratis advies. De rest van de week deed ik helaas voor spek en bonen mee met al het werk dat iedere dag in en om het huis moest gebeuren en racete Michael nog harder. Nadat ´s ochtends alle dingen gedaan waren, brachten we de rest van de dag door aan het zwembad, totaan de avond ´shift´.

Heerlijk om het zwembad in te kunnen duiken wanneer je maar wilt en bijna elke avond sloten we af met een laatste plons voor zonsondergang, wat een luxe!