Heimwee naar Berlijn

Het maandje fitnessen was voorbij gevlogen. We raceten voor de laatste keer op de fitnessapparaten en leverden daarna de toegangspassen in. Er was geen tijd voor ´cooldown´ want we moesten koffers inpakken voor de reis naar Berlijn. Vorige week vrijdagochtend gooiden we de bagage achterin de auto en gingen opweg. Onderweg naar de grens passeerden we Grunningse plaatsen zoals Foxhol en benzinestation Dikke Linde. Tsja als Friezin moest ik wel een beetje lachen om dit soort bijzondere namen. Toen we de grens gepasseerd waren zei ik tegen Michael dat ik niet direct het gevoel had dat we in Duitsland waren, waarop Michael antwoordde: “look how fast the cars are going, doesn’t that feel German to you?” Het eerste deel van de reis ging snel, zo´n 170 km per uur. Michael had een grote smile op z’n gezicht als we dan nog steeds werden ingehaald, unglaublich die Autobahn! Maar net zoals in Nederland, wordt er in Duitsland ook veel aan de weg gewerkt en reden we vaak ook maar 80 km per uur en verdween de smile van Michaels gezicht. Uiteindelijk stonden we op de ring van Berlijn helemaal stil, vier kilometer voor de afslag die we moesten hebben, so close yet so far! Maar de lange reis was snel vergeten toen we ’s avonds gezellig met Sander, Etienne, Martijn en Juul in een ietwat oubollige Italiaanse restaurant zaten, dat meer weg had van een blokhut. De menukaart was een groot boekwerk, je kon zelfs een ‘Rumpsteak, der Klassiker, mit fettrand saftig und würzig’ bestellen, lekker sappig, maar afgeschrikt door de fettrand bestelde ik toch maar een klassieke schnitzel en bier. Aan het eind van de avond deden we nog een rondje Sambuca en net toen we op het punt stonden om weg te gaan, kregen we nog een rondje van het restaurant. De volgende middag stonden we in de rij voor de ingang van het Lollapalooza muziekfestival op het voormalige Tempelhof vliegveld. Helaas was de entree in vergelijking tot het Berlin festival niet meer door de hoofdingang, maar aan de zijkant van het complex. Wel jammer, maar het festival zag er gezellig uit met het iconische gebouw op de achtergrond, prachtlocatie in ieder geval! Tijdens het optreden van Everything Everything zagen we de anderen van de groep en gingen daarna met z’n allen even langs bij James Bay (Jan Strandje) en pikten zijn hitje “Hold back the river” nog even mee. Ook was ik blij verrast door Parov Stelar band met balkanbeat achtergrond.

Daarna gingen we naar FFS, één van de redenen dat we Lollapalooza tickets hadden gekocht, het optreden was leuk, energiek, gemoedelijk en swingend, awesome! Het enige dat niet zo awesome was aan dit Amerikaanse festival waren de bizar lange rijen voor het toilet en de foodstands. Nu begreep ik waarom het bij de drankstands zo leeg was; afgezien van hoge prijzen, durfden de festivalgangers blijkbaar niets te drinken uit angst om in de wc rij terecht te komen...Zoals op bijna elk Duits festival, was ook de band Deichkind weer van de partij, een soort  ‘Schlagerhop’/circusact, de Duitsers gingen er helemaal voor. De avond werd afgesloten door de Libertines en Fatboy Slim inclusief Sanders bijbehorende dansje. Na een hele dag staan, was het wel even fijn om een wandeling naar het hostel te maken zodat de beenspieren weer soepel werden voor dag 2 van het festival. De groep was zondag iets kleiner dan de dag ervoor, maar Johannes uit Berlijn was aangehaakt. Sowieso leek het alsof er iets minder mensen op het terrein waren dan de dag ervoor, maar er waren in ieder geval meer Dixies. We ontwaakten bij Wolf Alice, Stereophonics en, hoe toepasselijk, My morning Jacket (de ochtendjas). Daarna gingen we naar Belle & Sebastian, niet mijn favoriet, maar ze kregen het publiek wel helemaal mee, kwam dat door de glimmende zilveren broek die de zanger droeg? Zijn vrouw had hem nog zó afgeraden om het ding niet te dragen, vertelde hij. Ook had één van de bandleden vertraging met het vliegtuig waarop de zanger een perfecte oplossing aandroeg, landen naast het festivalterrein en het podium oplopen. Bij gebrek aan bandlid Sarah, mochten fans swingen op het podium en werd het een gezellig optreden. Daarna volgden nog optredens van Little Dragon, Zweedse harde elektronische muziek en swingen op duitse reggae/dancehall uit Berlijn van de band Seeed. Eigenlijk wachtte iedereen gewoon op Muse die het festival afsloot met een super show met dezelfde confetti slingers en zwarte ballonnen die we ook tijdens Werchter hadden gezien, alleen duurde deze show iets korter. Misschien hadden we toch een kijkje moeten nemen bij Tame Impala? Bij de uitgang stonden Juul en Martijn op ons te wachten met das Fahrrad, toll! Zij hadden lekker van het festival kunnen genieten in het grote park naast Tempelhof. Nadat we op maandag nog gezellig met z’n allen hadden ontbeten en op apfelstrudel hunt waren geweest zwaaiden we iedereen uit en kwamen de rest van de dag bij van het festival. Toen ik ’s avonds van het hostel naar een supermarkt in de buurt wilde lopen bleek dat de ingang van het hostel was afgesloten door de ME vanwege een demonstratie, die blijkbaar grimmige vormen had aangenomen. Een uurtje later, bij poging 2, mocht ik wel door de hekken en kwam bij het Ritz hotel op de Potsdamer Platz in de volgende gillende menigte terecht, dit kon maar één ding zijn, Justin Bieber. Voordat ik nog voor een belieber groupie zou worden aangezien, verliet ik het spektakel en ging weer terug naar het hostel. Na alle gitaarmuziek op het festival was het dinsdag tijd voor een klassiek lunchconcert in de foyer van het Berliner Philharmoniker, prachtig, en toch nog een beetje festival sfeer want je kon gewoon lekker op de grond zitten met een biertje en een brezel. Woensdag brachten we een bezoek aan de voormalige Stasi gevangenis Hohenschönhausen. Erg indrukwekkend om te horen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld tijdens het regime. En dan te bedenken dat het gebouw in die tijd niet op de kaart stond omdat het officieel niet bestond.. Na het bezoek liepen we langs de lange muur met wachttoren door de buurt weer terug naar de tram, een buurt waar blijkbaar nog steeds veel  voormalige Stasi-officieren wonen..
Terwijl het ’s middags hard begon te regenen, sloten we de dag en het bezoek aan Berlijn af met een borrel op een binnenplaatsje van de Hackeschen Höfe, omringd door mooie panden met grafitti streetart. Wat een leuke week en de heimwee begon al voordat we weer naar Nederland reden.