Drizzly Days

Wat heerlijk als je gewoon op een zondagavond naar een concert kan gaan en de volgende dag niet hoeft te werken, zeker op zulke momenten genieten we van onze vrijheid! Ook al moesten we de maandagochtend na het concert al om acht uur ´s ochtends bij de garage zijn voor de APK keuring van de auto, het is en blijft toch anders als je voor eigen doeleinden vroeg op moet staan dan voor werk verplichtingen. De auto kwam weer door de keuring en de garage wat ons betreft ook. Het verschil in service in vergelijking met die van de garage in de randstad was ook goed te merken, er waren nu ook echt dingen gerepareerd! Zo ook de ruitenwissers, erg handig met het regenachtige weer van de afgelopen week. Al die regen waren we niet meer gewend! Vrijdagochtend liepen we al vroeg door Groningen, zodra we de parkeerplaats afliepen begon het keihard te regenen, op zo´n moment mis je de zon toch best wel. Ach, wij liepen tenminste nog vrijwillig door de stad, in tegenstelling tot veel mensen die op de fiets naar hun werk moesten. Zij hadden allemaal hun eigen strijd; fietsers met paraplu’s in de hand die de verkeerde kant op flapten in de wind, fietsers zonder paraplu en chagrijnige baasjes die hun vrolijke hondjes uitlieten, leuk om te zien hoe een stad ontwaakt. Wij waren op een andere missie, Michael ging voor een nieuwe coupe naar de ‘barbershop’ en terwijl hij zijn ‘traditional men pampering session’ had, dronk ik een kop koffie in een gezellig café in de buurt. Ik las een krant en op de achtergrond werd klassieke muziek gedraaid, dat af en toe werd onderbroken door het geluid van een blaffende hond en een papegaai. Nadat Michael een nieuwe coupe had, liepen we nog door de gezellige straten van Groningen en de rest van de week stond in het teken van voorbereidingen treffen voor het Rock Werchter festival van aanstaand weekend. Waar hadden we de tent, slaapzakken en matjes ook alweer gelaten? En nog belangrijker, zijn alle spullen ook ‘waterproof´? Een nat festival is minder leuk, maar wel weer rock ’n roll.

Acclimatiseren en applaudisseren

De dagen nadat we terug waren van Granada genoten we nog even van alle rust in de ´campo´. We maakten nog een laatste wandeling met de honden door de droge rivierbedding en op woensdagavond hadden we een gezellig afscheidsdiner met de buren. Het werd laat en de volgende ochtend was het weer vroeg. Nog even het huis op orde brengen, het terras aanvegen en voor we het wisten reden we voor de laatste keer over de hobbelige onverharde weg, het asfalt op, richting het vliegveld van Malaga. Er stonden lange rijen voor de incheckbalie met reizigers die allemaal naar Amsterdam wilden. Onze backpacks met onder andere ingemaakte abrikozen, zelfgemaakte jam en, niet te vergeten, de limoncello, voldeden weer net aan de maximaal toegestane kilo´s en we hoopten maar dat onderweg de boel niet open zou gaan. De reis ging snel, een aantal mensen deden stoelendans, maar wij waren blij met onze stoelen bij het raam. Michael was misschien iets minder blij, want ik zat achter hem de vervelende reiziger uit te hangen die de hele tijd met z´n knieën tegen de stoel voor zich aan zat te schoppen. Onder luid tenenkrommend  applaus voor de piloot landden we op Schiphol. We stapten in de trein naar Heerenveen, maar deze bleek zo vol te zijn dat we tot Zwolle moesten staan, maar ach niet zo erg na drie uur in het vliegtuig zitten. Na zoveel weken droog en dor berglandschap was het leuk om groene vlaktes voorbij te zien zoeven, alhoewel een berg in het landschap ook niet verkeerd zou staan...Maar alles werd goedgemaakt door de Spaanse temperaturen van de volgende dag, dat is nog eens fijn acclimatiseren! We brachten de dag door in de tuin en praatten gezellig bij met familie. We maakten gebruik van het ´weer in de bewoonde wereld zijn´ en gingen zondagavond naar een concert van de band Public Service Broadcasting in Groningen.

We hadden ze vorig jaar al een keer in Rotterdam gezien en ook nu waren er weer weinig mensen aanwezig, zeker in vergelijking met Engeland, waar veel van hun concerten helemaal uitverkocht zijn. Het concert was weer erg goed, af en toe viel het even stil vanwege een technisch mankement, maar de frontman loste dit grappig op door op een knop op zijn draaitafel te drukken waarna een robotstem het publiek informeerde ´we´re currently experiencing technical difficulties, ehm please stand by...Groooningen´ gevolgd door gelach en applaus uit de zaal. Een gemoedelijke sfeer; voordat het concert begon liep de frontman ook gewoon gezellig door de zaal. We vroegen ons af of het publiek hem niet zag of nog niet wist dat dit de frontman van de band  was, maar na het concert wist iedereen het zeker en stond men in de rij voor een handtekening. 

Great Granada!

Dinsdagavond reden we naar Malaga om Jilly op te halen van het vliegveld en maakten onderweg nog een tussenstop in Colmenar. Vergeleken met overdag, was het in Colmenar ´s avonds gemoedelijk rustig op straat, alleen wat mensen die door het parkje wandelden en wat mensen die op een terrasje zaten, genietend van de avondzon, zoals wij. Voordat de zon onderging, reden we naar het vliegveld, waar we nog net een parkeerplaats konden vinden tussen alle andere wachtenden. Een parkeerwachter hield alles in de gaten, maar zolang je bij je auto bleef kon je zolang wachten als je wilde. Dat was voor ons niet nodig, al snel waren we met z’n allen weer onderweg richting huis. De volgende dag reden Michael en ik weer door Colmenar, maar dit keer richting Granada. Heerlijk om na alle hobbelige wegen over een snelweg te rijden! Bij gebrek aan airco in de auto reden we met alle ramen open en met een verwaaide coupe kwamen bij het hotel aan dat op een paar meter van het Alhambra stond, dé bezienswaardigheid van Granada. Nadat we hadden ingecheckt bij het hotel sloot ik me aan in de rij bij de ingang van het Alhambra om de kaartjes voor het bezoek van de volgende dag af te halen. De ´blije´ rij, want gelukkig hadden we onze kaartjes vooraf op internet besteld. ´s Avonds wandelden we bergafwaarts door het park naar het centrum van de stad. Het verschil in temperatuur was hier goed te merken, de smalle straatjes waren nog steeds warm door de hitte van overdag. We vonden een veganistisch restaurant waar we de rest van de avond zaten, één van de gasten, die me qua uiterlijk deed denken aan George Constanza van de serie Seinfeld, voelde zich blijkbaar zo thuis, dat hij aan tafel in slaap viel, tot ergernis van zijn tafelgenoot die maar besloot om een krantje te lezen. Wij besloten om te overnachten in ons hotel, maar om er te komen, moesten we nog wel de heuvel door het park beklimmen. Een mooie klim en nog net optijd voordat de bar van het hotel gesloten was. De volgende ochtend liepen we met een audiotour het Alhambra binnen. Een prachtig fort uit de negende eeuw dat met de bouw van de Nasrid paleizen in de dertiende/veertiende eeuw veranderde in een fort-paleizen complex.

Vooral de ´Nasrid´paleizen waren erg mooi, deze stammen uit de tijd van de Nashrid sultans en de overheersing ten tijde van Carlos V. Alle details, prachtige binnenplaatsjes en gekleurde mozaiek, echt sprookjesachtig! We wandelden de hele ochtend door het complex en de bijbehorende tuinen van het Generalife en het was jammer dat we om twee uur naar de uitgang moesten (omdat toegang alleen voor een dagdeel is). Michael nam ’s middags een siësta en ik ging het centrum van Granada verkennen, dat leeft van het toerisme en terecht! er is veel te zien. Ik liep langs alle gezellige terrassen, marktstalletjes en oude gebouwen, maar met 37 graden besloot ik dat de siësta niet voor niets is ingevoerd en nam de bus terug naar het hotel. De volgende ochtend deden we eerst lekker rustig aan en bezochten de kathedraal in het centrum, een mega gebouw met veel pracht en praal en we liepen door het ‘moderne’ deel van de stad. We lunchten bij het restaurant van de eerste avond, waar het eten weer zo lekker was, dat ik vergat dat het veganistisch was, want ik bestelde een kop koffie met melk, waarop de ober mij een beetje vreemd aankeek en corrigeerde met ‘soyamelk’ dus... Omdat er zoveel te zien was in de stad besloten we om nog een nacht te blijven, heerlijk dat, dat gewoon kan! En zo bezochten we de volgende ochtend in alle vroegte het uitkijkpunt ‘Mirador San Nicolás’ in de Albaycín wijk, waar we uitzicht hadden op het Alhambra met de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada op de achtergrond, mooi begin van de dag, waar we waarschijnlijk nog veel aan terug zullen denken als we aan het eind van deze week weer terug zijn in Nederland.

Koude soep & oude kleren

De afgelopen week was het weer heerlijk weer, iedere dag boven de 25 graden. We zorgden ervoor dat we ´s ochtends alle klusjes gedaan hadden zodat we ´s middags konden genieten van de zon en het zwembad. Michael verplaatste met de pick-up stapels haardhout van de olijfboomgaard naar het huis en sjouwde met balen hooi van de opslag naar de stal, farmfitness! Competitief als ik ben, kon ik natuurlijk niet achterwege blijven en waagde me weer eens aan het bergwandelen. Met al deze extra activiteiten hadden we wel weer een biertje in de lokale bar verdiend, waar we halverwege de week naartoe gingen. Bij binnenkomst werden we begroet door de buurman; leuk als je op een plek waar je bijna niemand kent, onverwacht een bekende tegenkomt. Aan de andere kant van het terras werd hardcore domino gespeeld door alle gepensioneerden uit de buurt. Met een hoop geschreeuw en gelach werden de stenen op tafel geketst! Een dagelijks ritueel. Wij bekeken het van een afstandje en aten tapas voordat we weer teruggingen naar het huis. Bij terugkomst bleek dat we vorige week waarschijnlijk iets teveel gehoopt hadden op minder eieren, want we vonden een dode kip in de kippenren. Ondanks dat er tegen ons was gezegd dat het een oudje was en dat dit eraan zat te komen, was het behoorlijk zielig. Wij leken het erger te vinden dan de rest van de kippen, want die pikten er vrolijk op los. De natuur is keihard! Toen we Michaels vader ’s avonds aan de telefoon hadden zei hij dat we wel konden gaan kip shoppen, maar we hielden het liever bij window shopping... Zondag gingen we met de buren lunchen in een restaurant net buiten Colmenar. Zondag is hier echt dé dag voor familie bijeenkomsten. Families komen vanuit de stad naar de bergen om gezellig met elkaar te eten en drinken. Eten bestellen is af en toe een beetje Russisch roulette, je denkt dat je iets besteld hebt wat je kent en dan krijg je iets dat er heel anders uitziet, maar wel erg lekker is. Zoals de ‘porra’ die we als voorgerecht hadden, een gazpacho soep maar dan een variant uit de regio, gemaakt van gepureerde tomaten, brood, olijfolie, azijn en knoflook. De buurvrouw vertelde ons dat er in de regio zelfs een jaarlijks gazpacho festival is, met tig verschillende soorten gazpacho. Voor Michael was er als hoofdgerecht ‘pisto’ besteld, Een lekkere groente ratatouille, ook wel ‘ropa vieja’ (oude kleren) genoemd, omdat het vaak gemaakt wordt van  allerlei overgebleven groenten. What’s in a name, deze oude kleren smaakten goed! Na de lunch reden de buren ons naar het Parque Natural Montes de Málaga.

Een idyllische route door de bergen langs ‘ventas’ wegrestaurantjes. Bij bar Fuente de la Reina was een uitkijkpunt waar we zicht hadden op Malaga en de kust. We eindigden de middag met koffie in de naastgelegen bar, waar we alle zelfgemaakte cake van de eigenaresse moesten proeven, wat een straf.