Bye bye leisure life, hello Berlin

Wat kan er in korte tijd veel veranderen... De laatste blogpost ging over een ´vakantie´ trip naar Berlijn en deze blogpost is de laatste en komt vanuit onze woning in Berlijn. Wat hat er in de tussentijd allemaal passiert?

Een week nadat ik gesolliciteerd had in Berlijn, kreeg ik een telefoontje van het uitzendbureau dat ik de baan had, werd het ja of nee? Michael en ik keken elkaar aan en riepen ja! Het besluit was genomen en een spannende en drukke tijd brak aan, want het was 25 juli en op 21 augustus was de eerste werkdag al! Hoe gingen we dit aanpakken, waar zouden we gaan wonen en meer van dat soort vragen gingen door ons hoofd. We begonnen met de huizenjacht. Via een website hadden we een aantal tijdelijke appartementen gevonden, maar het leek ons toch beter om ze life te bezichtigen dan te kiezen van een plaatje. Dus een paar dagen later reden we ’s nachts weer naar Berlijn, omdat het dan het rustiger op de weg is dachten we...maar we hadden geen rekening gehouden met uitzonderlijk transport, waardoor we een groot deel van de reis 60 reden achter een groot gevaarte. Om zeven uur ’s ochtends kwamen we bij het hotel aan, maar helaas was onze kamer nog niet klaar. Eigenlijk hadden we stiekem gehoopt dat dit wel zo was, want dan konden we nog even slapen voor de eerste bezichtiging. In plaats daarvan schoven we maar aan bij het ontbijt en belden we om negen uur aan bij het appartement aan de Holländerstrasse, hoe toepasselijk! Een vriendelijk oud vrouwtje liet het ietwat gedateerde, maar keurig schoon, appartement zien en wat haar betrof konden we er zo in. Het balkon keek uit op wat volkstuintjes, er was een park en een parkeerplaats in de buurt en af en toe vloog er een vliegtuig over, al met al niet gek, alleen kon ze niet zeggen of het internet wel werkte. We gingen weer terug naar het hotel, waar we inmiddels konden inchecken en na een korte powernap waren we klaar voor de tweede bezichtiging. Dit appartement was op maar 10 minuten lopen van het hotel in de Immanuelkirchstrasse. Hoewel het appartement van buiten in de steigers stond, van binnen zag het er modern en licht uit en eenmaal buiten waren we allebei helemaal enthousiast, maar we wilden geen overhaaste beslissingen nemen met onze slaaphoofden. Na er een nachtje over te hebben geslapen wisten we het zeker en gingen we bij het verhuurkantoor langs om het contract in orde te maken en de volgende dag zaten we alweer in de auto richting Drachten. Een vermoeiende maar geslaagde roadtrip! Vrijdagavond vierden we Corrine’s verjaardag met een heerlijk etentje en proosstten nog een keer in een gezellig café. Zondag vertrokken we naar Engeland, zodat we nog een weekje met Michaels moeder door konden brengen en om wat laatste spullen op te halen. Een vriend van Michael was die dag vijftig geworden en we mochten meteen aanschuiven bij het verjaardagsetentje. Halverwege de week had ik nog een afscheidsfeestje van de hardloopgroep. Helaas zat een laatste hardloopsessie er niet in vanwege vreselijk weer, maar zo hadden we des te langer tijd in de pub in Downton. Op donderdag brachten we nog een dagje met vrienden door op het strand bij Highcliffe en toen was het alweer vrijdag. In de vroege ochtend namen we afscheid van Michaels moeder en reden naar Dover waar we met de boot weer naar Duinkerken gingen en vervolgens reden we door naar Keulen. Nu al Duitsland? Ja, want we gingen naar een bruiloft van een oude collega en het was tegelijkertijd een gezellig weerzien met oude collega’s! Op zondag gingen we weer naar Friesland, waar we mama’s verjaardag vierden. Inmiddels was de laatste vrije week aangebroken. Woensdagochtend fietsten we naar het stadhuis om uit de gemeente (en Nederland) uit te schrijven. Een gek moment, want nu werd het wel heel definitief. De medewerkster achter de balie vond het helemaal geweldig, zij durfde zo’n stap echt niet te zetten, maar vond het super voor ons. Donderdagochtend brachten we nog een bezoek aan het Erasmus MC in Rotterdam voor Michaels halfjaarlijkse controle en de arts zei dat ze hem nooit meer wilde zien! Wat een geweldig nieuws, maar ook een beetje onwerkelijk, na jaren ziekenhuisbezoek. Nu waren we echt klaar voor een nieuwe start en zondagochtend 20 augustus reden we in de vroege ochtend met een, door Michael heel efficiënt, volgepakte auto weg uit Drachten, weg uit Nederland. Het afscheid van mijn papa, mama, broer en zus vond ik moeilijk, maar het nieuwe avontuur zou dat hopelijk wat verzachten. Toen we weer bij het hotel aankwamen in Berlijn, leek de deur van de parkeergarage gesloten, wat nu! Maar gelukkig was het maar schijn, want de rolluiken openden zich toen we de garage inreden. We genoten van de laatste vrije dag en de volgende ochtend zaten we al om half zeven aan het ontbijt. Na het ontbijt was ik klaar voor mijn eerste werkdag. Om negen uur was ik bij het uitzendbureau waar de laatste formaliteiten geregeld moesten worden. En toen er nog tijd over was ging de medewerkster spontaan met me mee naar de bank zodat ik een bankrekening kon openen, wunderbar! Vervolgens werd ik bij het kantoor afgezet en de eerste werkdag vloog voorbij. Michael had de sleutel van het appartement in ontvangst genomen en de hele dag onze spullen van het hotel naar het appartement verhuisd, dus ’s avonds waren we blij om voor het eerst na tweeëneenhalfjaar, ietwat uit de hand gelopen, “sabbatical”weer een eigen onderkomen te hebben. Het was een geweldige en bijzondere tijd, zoveel gedaan, zoveel geleerd, zoveel bereikt, vooral Michael met zijn gezondheid, daar zijn we zo ontzettend blij mee. Maar dit alles konden we natuurlijk niet doen zonder de hulp van onze familie en vrienden. Dank jullie wel voor putting up with us.

Liebe Grüsse, E&M

Belgium, Business & Leisure

Op zondag 25 juni kwamen we weer bij mijn ouders aan, een behoorlijk blitzbezoek, want we moesten uitpakken, op maandag de auto APK laten keuren en woensdag weer inpakken. Onze eerste stop op weg naar Rock Werchter was op woensdagavond bij Ineke in Rotterdam. Het was heel gezellig om elkaar na een lange tijd weer te zien, maar we konden het niet al te laat maken, want de volgende ochtend moesten we met z’n allen om acht uur op de tweede stop in Tremelo zijn waar we bij de rest van de groep zouden aanhaken. Helaas kwamen we bij Antwerpen ineens in de file terecht, maar gelukkig gingen Frank en Carola al door naar de camping om een stuk camping voor ons allemaal te veroveren. Het was een ware ‘battle’ geweest, maar het was ze toch gelukt om een goeie plek voor ons allemaal te regelen, geweldig! Even later voegde Martin zich ook bij het tentenkamp en was de groep compleet. Werchter kon beginnen, en hoe! De eerste band die we zagen was Prophets of Rage, gevormd door de bandleden van Rage Against the Machine (zonder de zanger) en aangevuld met B Real van Cypress Hill en Chuck D and DJ Lord van Public Enemy. Het ene na het andere oude nummer kwam voorbij en het laatste nummer werd aangekondigd met een “dangerous times call for dangerous songs” waarna ze het nummer ‘Killing in the name of’ begonnen te spelen. Na dit verpletterende optreden konden we vooraan blijven staan bij het hoofdpodium voor het optreden van Imagine Dragons, waar ik niet echt van onder de indruk was, maar ze speelden wel met veel enthousiasme. Al snel daarna begon het optreden van de band Arcade Fire, die een geweldige show gaven, maar wat wil je ook als alle bandleden zo getalenteerd zijn en allemaal elkaars instrumenten kunnen bespelen! Op de deunen van Kings of Leon liepen we weer richting de camping. De volgende ochtend begonnen we met een heerlijk stevig ontbijt bij de tent zodat we helemaal klaar waren voor de tweede festivaldag. Slowdive was een prima band om de dag mee te beginnen en zagen we daar nou Seasick Steve door het publiek lopen? Halverwege de middag liepen we richting ‘The Barn’ tent waar we de beste dance moves van de zanger van Future Islands zagen en al relaxend op de festivalweide hoorden we White Lies op het hoofdpodium spelen. Daarna waren we helemaal klaar voor het optreden van Royal Blood, die we een paar jaar geleden nog voor 30 mensen in de tent zagen optreden en waarvoor nu zelfs het hoofdpodium te klein was. We sloten de dag af met een ‘magical’ optreden van Radiohead, één van Michaels hoogtepunten van het festival.

Zaterdagochtend werden we wakker door het getik van regen op onze tent, maar dit weerhield ons er niet van om aan de derde festivaldag te beginnen en blijkbaar weerhield het de band Frank Carter & The Rattlesnakes ook niet van hun optreden. Met een “don’t complain about the f*cking rain, this is as good as summer gets in this part of Europe and I’m a f*cking rainbow” begon hij aan het rock ‘n roll optreden met de meeste ‘circle moshpits’ ooit. Na dit energieke optreden zagen we de progue rock van Blues Pills gevolgd door Seasick Steve, ditmaal op het podium. Na een paar nummers van de band Kodaline wisten we het wel en liepen we richting het hoofdpodium waar Blink182 aan het spelen was voor een wat ouder publiek dat de ‘good old Amerikaanse punk days’ aan het herbeleven was. Daarna was het tijd voor het optreden van System of a Down, waarvoor ik graag een beetje vooraan wilde staan, maar daar kreeg ik al snel spijt van... De sfeer werd een beetje grimmig en toen de band nog maar net aan hun eerste nummers waren begonnen werden we al geplet tussen twee moshpits, kwam er een crowdsurfer over ons hoofd heen en stond Michaels bril scheef op z’n hoofd, alhoewel Michael er heel cool onder bleef, wilde ik zo snel mogelijk de mensenmassa verlaten en loodste Michael ons naar de zijkant zodat we eindelijk konden genieten van het geweldige optreden. Daarna pikten we nog even de “shout, shout let it all out” opening van de Dj’s van Above & Beyond mee en liepen we op de deunen van Linkin Park terug naar de camping, wat achteraf één van de laatste optredens van de band bleek te zijn. Op zondag was het dringen om het festivalterrein op te komen, want het was de laatste dag en meestal ook de drukste. We waren gelukkig nog net op tijd om het laatste nummer van Nothing But Thieves te zien en daarna liepen we door naar Thurston Moore Group, een lid van de voormalige band Sonic Youth. Van de tent gingen we naar de zon en stonden we vooraan bij het hoofdpodium waar de zanger en zangeres van The Kills een geweldige chemie op het podium uitstraalden. Daarna zagen we nog Alt-J en voordat we het wisten stonden we al bij het laatste optreden van het festival, The Foo Fighters, die vorig jaar helaas moesten annuleren, maar dit jaar een rock ’n roll festival afsluiter was. Ietwat vermoeid kwamen we maandag bij Emanuela, Danny en de kids aan, maar hun enorme gastvrijheid en het gezellige weerzien deden dit al heel snel vergeten. Na het Belgische festivalleven gingen we weer terug naar ‘reality’ in Friesland en daar hoorde ook een hardlooprondje bij. Maar wat begon als een rustig ochtendloopje eindigde helaas in een traumatische ervaring toen ik getuige werd van een auto ongeluk, waar iedereen wonder boven wonder goed vanaf kwam. Het had een behoorlijke impact, maar een paar dagen later vertrokken we voor vijf dagen naar Berlijn en dat gaf de nodige afleiding. De dag na mijn vaders’ verjaardag vertrokken we om zes uur ’s ochtends met de auto naar Berlijn, de reis ging goed, alleen op de ring van Berlijn waren er wegwerkzaamheden, waardoor we onze afslag niet konden nemen, maar met een boogje kwamen we alsnog bij het hotel aan. De volgende dag was Michaels verjaardag, the big Five-Oh! Zoals hij zelf zei: ‘it was not easy to get there’, but there is no better way to celebrate than in Berlin! We begonnen de dag om de hoek van het hotel met een wandeling door het Volkspark Friedrichshain. Het eerste openbare park van Berlijn, met de ‘Märchenbrunnen’ fonteinen, prachtig.

Daarna liepen we via de Linienstrasse naar een restaurantje voor een uitgebreide brunch, daar is Berlijn erg goed in bleek wel, want het was overal gezellig druk. Daarna liepen we via een antiekmarkt naar de Hackesche Höfe, waar we op één van de binnenplaatsjes op een terrasje wilden zitten. Het café zelf was nog niet open, maar het tegenoverliggende Kino verkocht al wel wat te drinken. Zo proostten we ‘illegaal’ op het terras van het café op Michaels verjaardag, maar het scheen de barman, die al wel aanwezig was, niet veel te schelen, want al hun aandacht werd opgeëist door een stomdronken Italiaan en zijn iets minder dronken vriendin die met hun zelf meegebrachte bier rondzwalkten op de binnenplaats. Tot groot genoegen van de barman vertrokken ze uiteindelijk en lieten hun ongeopende bier achter. Hoofdschuddend maar met een glimlach pikte hij het op en proostte in het voorbijgaan met ons haha. De volgende dag was het tijd voor business, letterlijk! Ik had een afspraak voor een introductiegesprek bij een uitzendbureau waar ik al eerder telefonisch contact mee had gehad. Omdat Berlijn op onze lijst met favoriete steden om te wonen staat, leek het ons een goed idee om ons eens te oriënteren of er daar dan ook werk zou zijn. Die vraag werd binnen vijf minuten na binnenkomst beantwoord: of ik eventueel dezelfde dag nog tijd had om op sollicitatiegesprek te gaan? Ehh, ja natürlich! Het was voor de baan wel van belang dat mijn Duits goed was, dus werd er spontaan ook even een dictee testje gedaan met een tekst uit een magazine dat in de vergaderzaal lag. Even later stond ik weer buiten en picknickte samen met Michael aan de Spree, waar hij al die tijd op mij had gewacht. Tussendoor kreeg ik bericht dat het sollicitatiegesprek de volgende dag zou zijn, dus de rest van de dag brachten we rond de Alexanderplatz door en we eindigden de dag met burgers und bier in een leuk tentje aan de Schönhauser Allee. De volgende dag was het warm in de stad en besloten we het rustig aan te doen. We namen de S-bahn naar de Warschauer Strasse en liepen naar de Oberbaumbrücke, waar we uitzicht hadden op de Spree rivier en op de East Side Gallery.

Nadat we gezien hadden dat er de laatste jaren veel gebouwd was in dit gebied, liepen we naar de gezellige straatjes in de wijk Friedrichshain waar we een kopje koffie dronken op één van de vele terrasjes. Daarna gingen we weer terug naar het hotel zodat ik me kon voorbereiden op het sollicitatiegesprek. Aan het eind van de middag liep ik het moderne pand van het bedrijf binnen in de buurt van Checkpoint Charlie. Het kantoor bevond zich op de twaalfde verdieping en je had er een geweldig uitzicht over de stad. Na het gesprek ging ik eerst weer terug naar het hotel om Michael op te halen en liepen we samen weer naar het park. Het was een heerlijke zomeravond en een aantal mensen zat gezellig met een biertje bij de fontein, wat heel normaal is in Berlijn, en weer anderen zaten te BBQ-en, deden yoga op een matje of waren aan het hardlopen, in een lange legging! Dat leek me toch wel erg warm, maar goed. We aten wat in het Schoenbrunn restaurant en toen we terugliepen was de hoofdingang van het park al afgesloten, maar gelukkig konden we er via de zijuitgangen nog uit. De volgende ochtend werd ik gebeld door het bureau en terwijl ik dacht dat ze belden om te horen hoe het gesprek van de vorige dag was gegaan, werd ik meteen gevraagd of ik eventueel ook nog tijd had voor een sollicitatie bij een ander bedrijf...nu wisten we het helemaal zeker, er was dus geen gebrek aan werk in Berlijn. Omdat we dus niet zeker wisten of ik die dag nog ergens op gesprek moest, gingen we maar niet al te ver weg en zochten verkoeling in de Mall of Berlin aan de Leipziger Platz. Ook bezochten we nog een zijstraatje van de Potsdamer Platz waarin, haast verscholen in de moderne buurt, nog een voormalige wachttoren te bezichtigen was. ’s Middags werd het duidelijk dat er die dag uiteindelijk toch geen sollicitatiegesprek meer zou volgen, dus zaten we aan het eind van de middag weer in het park en ‘did what the locals do’, picknicken met een koud biertje en een broodje. Helaas werden we omringd door mugachtigen en we vroegen ons af of ze alleen op onze plek rondhingen, dus verhuisden we naar een bankje bij de fontein, maar helaas volgden de muggen ons ook. Afgezien van de muggen, was het wel relaxed vertoeven in het park, maar bij terugkomst in het hotel bleek dat ze Michael behoorlijk te grazen hadden genomen, zelfs zo erg dat hij een allergische reactie op de muggenbeten had, een opgezwollen nek en mega bulten. Aha, zouden die hardlopers daarom in een lange legging hebben gerend? De dagen gingen veel te snel, donderdagochtend vertrokken we alweer naar Nederland. Via de Alexander Platz en de Brandenburger Tor reden we langs Tiergarten de stad weer uit, maar wie weet, bis bald?

The big Four-Oh

Op 25 mei was het dan zover, the big Four-Oh! Ook al was ik een dagje ouder, uitslapen was er niet bij, want we zaten al vroeg in de trein van Salisbury naar Bristol. Hoewel we in een moderne Britse trein zaten voelde het gek genoeg alsof we in een ouderwetse zwart-wit film beland waren vanwege het veelvuldige harde trein getoeter. Blijkbaar was dit getoeter onderdeel van een wettelijke ‘safety procedure’. Om half elf reden we het station van Bristol binnen.

 Een paar jaar geleden waren we al eens in deze stad geweest en we vonden het toen zo leuk, dat de stad nu zelfs in onze top drie van eventuele woonplaatsen staat. Vanaf het station liepen we via een mooi park naar de St. Nicholas Market in het centrum, dat een beetje deed denken aan ‘De Hallen’ in Amsterdam. Na een warme wandeling was het even heerlijk afkoelen in de Cabot Circus shopping mall van waaruit we via het historische straatje ‘The Christmas steps’, naar de haven liepen, waar we op mijn verjaardag proostten met een pint Grolsch van de tap. Dat gaf een Nederlands tintje aan mijn verjaardag, hoewel de barman mijn harde ‘g’ uitspraak van het merk gek genoeg leek te verbeteren met een ‘ahaa you mean 'ghurolsj’. Voordat hij me ook nog zou gaan beschuldigen van praten met een dubbele tong, vertrokken we aan het eind van de middag naar het station. We waren blij dat we een stoel hadden gereserveerd in de trein, want het was spitsuur en de trein had een half uur vertraging, maar het flesje water dat door de conducteur werd uitgedeeld aan iedereen, maakte alles goed, wat een service! Na alle verjaardagstaart werd het weer tijd voor de sportschool en de hardloopgroep en, alsof dat nog niet genoeg was, waagden we ons op de zaterdagochtenden ook aan ‘Bootcamp’ trainingen. Een soort van militaire training in de buitenlucht, waar je maar beter op tijd voor de les was, anders volgden er ‘straf’ oefeningen haha. De ene zaterdag deden we onder andere push-ups en sit-ups op het asfalt, niks geen matjes, de volgende renden we van schoolplein naar schoolplein voor ‘some lessons in life’ en de laatste zaterdag sleepten we met tractorbanden en met zand gevulde vaatjes. Not for the faint hearted! Zeker niet in de brandende zon van de eerste hittegolf van het jaar! Waarvan we wel volop konden genieten tijdens onze laatste drukke week in Engeland. Op maandagavond gingen we namelijk op visite bij  Michaels vader in Devon, op woensdagmiddag bouwden we met vrienden en hun kinderen zandkastelen op het strand van Bournemouth, donderdagavond hadden we een tuinfeest bij iemand van de hardloopgroep en vrijdag dronken we een kop koffie met een vriendin op een terras in Ringwood. De zomer is weer begonnen, op naar Werchter en the big Five-Oh.....van Michael.

Island hopping

Na Pasen volgde het ‘May Day bank holiday weekend’. In Downton waren ze alweer druk bezig met het opzetten van de jaarlijkse braderie en we moesten zigzaggend door de hoofdstraat om bij het koffie café te komen voor de wekelijkse ´after run coffee & cake’ sessie. Omdat we de braderie en de traditionele Morris Dancers vorig jaar ook al hadden gezien, besloten we Downton voor de rest van het weekend maar te vermijden. Daarom stond ik op zondagochtend klaar voor de start bij de ‘Fordingbridge Firestation 10km run’. Gelukkig had ik de route een paar dagen eerder al verkend, zodat ik niet verrast werd door de pittige heuvels. Ik was wel verrast door Michael bij de finish en mijn eindtijd, een persoonlijk record! en dat voor een heuvelrace die ik vorig jaar nog niet aandurfde. Veel tijd om bij te komen was er niet, want zaterdag 6 mei zat ik samen met de hardloopgroep op de boot van Lymington naar Isle of Wight. De trainer had namelijk een avontuurlijke route uitgestippeld en omdat ik nog nooit op het eiland was geweest leek me dit een leuke manier om het eiland te bekijken. Bij aankomst stalden we onze tassen bij café ‘Off the Rails’ en van daaruit begonnen we aan de 12 mijl (19 km) route door het bos langs ´The Needles´en over de kliftoppen met onderweg geweldige uitzichten. In de verte zag ik zelfs Hurst Castle liggen, waar we anderhalf jaar geleden een keer geweest waren. Leuk om het nu eens van een andere kant te bekijken. Halverwege de route moesten we een steile kliftop op, maar aangemoedigd door teamgenoten en een voorbijtrekkend vrijgezellenfeest, konden we bovenaan bij het Tennyson monument uitblazen. Nadat we met een masker van de aanstaande bruidegom op voor een foto voor de ‘hen party’ geposeerd hadden, renden we weer bergafwaarts richting ´Freshwater Bay´. Aan het eind van de route wachtte in het café een heerlijke lunch op ons. We moesten ons haasten voor de boot terug, maar niemand had nog de behoefte om een sprintje te trekken en zo zagen we de boot net voor onze neus vertrekken. Het was niet erg om een uurtje in de zon aan de kade te relaxen, voordat we naar het ‘vaste land’ konden. Hoewel, uiteindelijk was het natuurlijk gewoon island hopping. Met Michaels moeder ging het ook steeds een beetje beter, maar vooralsnog waren de enige ‘uitstapjes’ die zij kon maken, die naar de preoperatieve screenings in het ziekenhuis van Salisbury. Ze werd namelijk op de maandag voor ons vertrek naar Nederland geopereerd. Het was dus ook nog even spannend óf we konden gaan, maar woensdag was ze goed genoeg hersteld, zodat we door Michaels nicht naar het vliegveld van Southampton werden gereden. Gek genoeg was vliegen goedkoper dan boot en benzine. Je kunt helaas wel minder bagage meenemen en dat lijkt ook écht steeds minder te worden, want Michael kon met moeite zijn koffer in de metalen testbak bij de check-in plaatsen, maar de vriendelijke stewardess gaf een tip om de koffer er op z’n kop in te doen, dat hij zijn voet moest gebruiken om de koffer weer uit het metalen ding te trekken, zag ze gelukkig door de vingers. Vanaf Schiphol gingen we met de bus naar vrienden in Amsterdam, waar we tot laat bijpraatten. De volgende dag namen we de Flixbus naar Drachten, wel bijzonder, een lijndienst van Amsterdam naar Hamburg die ook in Drachten stopt! De backpackers in de bus zullen ook wel gedacht hebben, waarom stappen mensen hier uit, is hier iets te zien dan? Eh ja, mijn ouders! Ze waren 45 jaar getrouwd en daarom hadden we zondag 14 mei een gezellig feest bij Het Witte Huis in Olterterp. We konden heerlijk met de hele familie op het terras zitten en net toen het begon te regenen, konden we naar binnen voor het buffet. Helaas was het dit keer maar een kort bezoek, want dinsdagochtend zaten we alweer in de bus naar Amsterdam. Overdag liepen we in zomerse temperaturen door de stad, maakten een pitstop bij de Ierse Pub en aan het begin van de avond liepen we met Sander naar de lokale burgerheld om de hoek. Sander vertelde dat hij over twee weken naar Martijn in Londen zou gaan, maar ineens liep ‘Londen’ het restaurant binnen, gevolgd door Jeroen die ik ook al lang niet gezien had. Wat een gezellige reünie, helaas konden we het allemaal niet te laat maken omdat er de volgende dag gewerkt moest worden en wij al vroeg op Schiphol moesten zijn. Toen we ’s ochtends naar het vliegveld gingen merkten we al snel dat het weer een warme dag zou worden, in Amsterdam dan...want toen we in Southampton landden werden we verwelkomd door slagregens en vijftien graden, brrr wat een contrast! We namen de trein van het vliegveld naar Salisbury met een korte overstap op het station van Romsey, dat er op een zomerse dag waarschijnlijk heel ‘cute’ uitziet, maar nu een beetje verlept aandeed. Ach, in de trein was het droog en de stoelen zaten first class!

Hot cross bun fun

Uiteindelijk bleek het aanvragen van een Iers paspoort in Nederland voor Michael nog niet zo makkelijk als het formulier deed voorkomen. Het aanvraagformulier moest namelijk getekend en gestempeld worden door een officiële getuige. In Groot-Brittannië is het heel normaal dat bijvoorbeeld een huisarts, de politie of een priester dit doet, maar in Nederland kregen we een argwanende blik van de huisartsassistente en het politiebureau verwees ons zelfs door naar de vreemdelingenpolitie, welja, dat vonden we een beetje te ver gaan, dus deden we een laatste poging bij een notariskantoor en vreesden dat het een dure handtekening zou worden. Tot onze verbazing was de notaris zo aardig om de handtekening en stempel helemaal gratis en voor niets te zetten, dat was nog eens service! Bij gebrek aan een Ierse pub, vierden we het op een zonnig terras met een Nederlands biertje. Een hele opluchting, alles nog net op tijd geregeld voor ons eerder dan geplande vertrek naar Engeland, want Michaels moeder lag onverwacht in het ziekenhuis. Daarom zaten we dinsdagavond 28 maart op een bijna lege boot van Duinkerken naar Dover. Eenmaal aan de overkant reden we via Portsmouth naar The New Forest waar we rond half zeven ’s ochtends aankwamen. Na een paar uurtjes rust gingen we op ziekenbezoek bij Michaels moeder in het ziekenhuis van Salisbury. Gelukkig ging het inmiddels iets beter met haar en een paar dagen later mocht ze naar huis. Ze was nog wel heel erg zwak en daarom waren we blij dat we er waren om haar te verzorgen en gelukkig was er ook veel familie in de buurt die dagelijks langskwam. Ondertussen gingen we om en om naar de sportschool in Downton.

Ook al zouden we door alle drukte haast vergeten dat het bijna Pasen was, in de supermarkt werden we er wel aan herinnerd door de grote chocolade eieren in de schappen en de ‘Hot Cross Buns’, zoete krentenbroodjes met een wit kruis bovenop. Deze worden traditiegetrouw op Goede Vrijdag gegeten om het einde van de vastentijd te markeren. Iemand van de hardloopclub had daarom een ‘Good Friday Hot Cross Bun fun run’ georganiseerd en daarna smaakten ze nog beter, of misschien was het de combinatie met champagne?

De keuze is reuze

Van Rotterdam reden we weer naar mijn ouders in Drachten, waar onze ietwat vieze auto wel een beetje opviel tussen alle schone auto´s in de straat. Maar ja met zoveel heen en weer ritjes had het haast geen zin om de auto te poetsen en we hoopten dat de vele regenbuien onze auto vanzelf weer rood maakten. Maar voorlopig was mijn gezicht het enige wat rood was, tijdens het hardlopen rondom Drachten. Op de laatste maandag van februari besloten we weer een dagje naar Groningen te gaan dit keer naar de film John Wick 2, en net zoals in de eerste film irriteerde iemand hem weer, dus twee uur non-stop actie! De maand maart begon voor ons ook met actie, want we gingen weer voor een maand naar de sportclub en ondertussen ging de banenjacht ook door. Maar ja, je kunt hier niet de hele tijd mee bezig zijn, want zodra je lijnen hebt uitgegooid is het vooral een kwestie van lang wachten op antwoord, als je überhaupt antwoord krijgt, want dat is niet altijd het geval bij de multinationals waar ik het eerst probeer, voordat de recruitment agencies met mijn cv aan de slag mogen. Trouwens, het solliciteren via internet voelt soms bijna wel als een dagtaak. De processen die je moet doorlopen voordat je op de knop ‘submit’ kunt drukken...soms zelfs compleet met een ‘on-line assessment’. Het was dus leuk om voor de afwisseling de stemwijzer in te vullen vanwege de verkiezingen die op 15 maart plaatsvonden. Net zoals de on-line assessments, kon je deze ook een beetje ‘sturen’, maar uiteindelijk zweefde ik naar het stemhokje waar ik toch goed ben geland. Wat het stemmen betreft valt Michael een beetje tussen wal en schip, want in Nederland mag hij met zijn Britse paspoort niet stemmen en in Groot-Brittannië ook niet meer omdat hij daar al te lang weg is. Aan de Brexit kon hij dus niet veel doen, maar omdat hij in Noord-Ierland is geboren kan hij naast zijn Britse paspoort wel een Iers paspoort aanvragen, ha, toch nog keuze!

Midlife moustache

De eerste week terug in Engeland had een mistige start. Nou komt mist wel vaker voor in die regio, vanwege alle valleien waarin het blijft hangen, maar dit keer vroor het ook en was het extreem mistig. Dit zorgde ervoor dat de meeste vluchten van de luchthavens aan de zuidkust die week geannuleerd werden en helaas ook mijn onverwacht geboekte vlucht. Ik zou namelijk naar Nederland reizen voor de begrafenis van mijn lieve tante, maar kon er uiteindelijk daarom niet bij zijn. Ook al was dit overmacht, op zulke momenten voel je, je toch ineens wel heel ver weg van Nederland...

Aan het eind van de week klaarde het op en reden we weer dagelijks heen en weer naar de sportclub, maar op donderdag reden we Downton een keer voorbij om naar Salisbury te gaan waar we T2 Trainspotting in de bioscoop gingen kijken. We waren weer in dezelfde bioscoop als de vorige keer, maar dit keer zaten we in een andere zaal dat er haast als een klein theater uitzag compleet met kroonluchters aan het plafond! Wat een coole setting voor een coole film. De rest van de week zat de soundtrack van de film nog in ons hoofd totdat we de zaterdag daarop via Portsmouth naar Chichester gingen voor de 50^e verjaardag van Michaels goede vriend ‘Snowy’. Voordat we naar het pubfeest gingen checkten we eerst in bij het hotel en stopten we voor een snel diner in een restaurant op de hoek. De serveerster begreep al snel dat het ons niet ging om romantisch lang tafelen voor twee, maar dat we ‘on a mission’ waren en zorgde ervoor dat we snel weer buiten stonden. Toen we bij de pub binnenkwamen werd de verjaardagstaart inmiddels aangeboden aan de jarige. Aan de bar werd Michael herkend door oude vrienden die riepen ‘Beadyyyyyy good to see you!’ We proostten de ene na de andere pint met de jarige en oude vrienden en uit de jukebox klonk luide punk. Nadat de bel voor de laatste ronde had geklonken ging een aantal vrienden richting hotel, campervan of hun auto om te slapen, maar wij liepen met een klein groepje nog met de jarige mee naar huis. Op de klanken van de Ramones proostten we nog even verder totdat het echt tijd werd om naar het hotel te gaan. Toen we de volgende ochtend het hotel uitliepen kwamen we de anderen ook weer tegen die met hun sightseeing niet verder waren gekomen dan het Wetherspoons restaurant op de hoek van de straat. Maandagochtend genoten we nog steeds na van het feest toen we alle gifstoffen uitzweetten tijdens de circuit training, of was dat al een voorbode voor de zware verkoudheid die ik aan het eind van de week kreeg? Vrijdag werd voor mij dus ‘bed sneeze dag’ en Michael deed voor de afwisseling mee met een fitness les in de eigen sportstudio van één van de sportclub trainers. Zaterdag voelde ik me gelukkig iets beter, zodat we nog even naar Michaels vader en Jilly in Devon konden. Jilly had namelijk een ernstig ongeluk gehad met haar paard in Spanje en was inmiddels tijdelijk terug in Engeland in afwachting van onderzoeken in het ziekenhuis. Michaels vader was een goede ‘nurse’ die ook nog eens lekker kon koken. Nadat hij een hele kip, groenten en aardappelen in de Aga had geschoven was er tijd voor een pint in de pub om de hoek. We raakten aan de praat met de barman die samen met zijn Azerbeidzjaanse vrouw sinds kort de nieuwe eigenaren van de pub waren. Hij praatte er op los, maar Michaels vader moest toch echt terug naar de kip, maar zette voordat hij wegging nog sneaky een pint voor onze neus neer; als we die op hadden konden we wel terugkomen om te eten. Een tijd later zaten we gezellig met Michaels vader aan tafel te genieten van het ovengerecht en na een goed glas wijn was het tijd om te gaan slapen. Nadat Michael de volgende ochtend zijn vader nog had geholpen met houthakken voor de openhaard gingen we weer terug naar Fordingbridge, want op woensdagochtend gingen we alweer terug naar Nederland. De volgende twee dagen maakte Michael nog wat schilderwerk voor zijn moeder af en pakte de auto in zodat we woensdagochtend om twee uur klaar voor vetrek waren. We reden weg door een mistige Forest, maar gelukkig had een aantal ponies dit keer reflecterende banden om de nek. We besloten meteen de route via Portsmouth te kiezen vanwege alle wegwerkzaamheden die momenteel ’s nachts plaatsvinden op de snelwegen. Na ook een kleine omleiding op die route kwamen we rond half zes in Dover aan. Blijkbaar was het nog te vroeg voor de douaniers, want er zat niemand in de hokjes om de paspoorten te controleren, heel bijzonder. Ook had niemand dit keer zin om onze auto te doorzoeken dus stonden we al snel in de rij om de boot op te rijden. In Duinkerken werden we verwelkomd door een mooie zonsopgang en begonnen we aan het laatste deel van onze rit naar Rotterdam, want het was weer tijd voor de halfjaarlijkse ziekenhuiscontrole van Michael. Rond het middaguur checkten we in bij het hotel dat dit keer gelukkig niet overboekt was. Nadat we wat bijgeslapen hadden liepen we ’s avonds eerst een rondje door onze oude buurt en zagen dat het pand waarin we gewoond hadden er nog wel stond, maar dat alle appartementen helemaal leeg waren en dat de ingang dichtgetimmerd was met een houten paneel. Zelfs het feestcafé onder het gebouw, waar we jaren geluidsoverlast van hadden gehad, was verdwenen. Dat laatste gaf ons toch wel een goed gevoel gnaw gnaw, gerechtigheid! Blijkbaar was het pand nu klaar voor de sloop en de nieuwbouw van de ‘cool tower’, die zijn naam trouwens niet te danken zal hebben aan het ontwerp, maar alleen aan het gelijknamige stadsdeel. We liepen door naar café Opa en proostten op de oude buurt met een Jack Daniels burger. De volgende middag in het ziekenhuis volgden we de arts naar haar nieuwe spreekkamer en waren benieuwd naar Michaels uitslag die gelukkig weer goed was! De arts was meer geïnteresseerd in ons ‘leisure’ bestaan en vroeg zich af of zij niet gewoon achterin onze auto kon plaatsnemen. Ze vertelde dat ze geïnspireerd was door het programma ‘Escape to the Chateau’ waarin een creatief Brits stel op zoek was naar ‘la belle vie’ in Frankrijk en daar een kasteel had gekocht om te renoveren. Ze dagdroomde: “wat zou het toch heerlijk zijn om zo’n handige man te hebben”, alhoewel de kasteelheer van het programma een afschuwelijke snor had.

“Was dat niet iets voor ons?” Zo’n kasteel opknappen dan, niet de snor.

Time travel

Net zoals vorig jaar, begon januari ook dit jaar met temperaturen onder nul. Ideaal voor een griepepidemie, helaas niet zo tof voor Michael. Zo ging ik 7 januari alleen mee met Corrine en haar buurvrouw naar het concert van de band Saybia in Leeuwarden. Een voor mij onbekende band, maar Corrine had een kaartje over en ik liet mij graag verrassen! We reden in de dichte mist naar Leeuwarden en toen we aankwamen waren de deuren van de zaal net open. Zo hadden we mooi de tijd om een goed plaatsje uit te zoeken. De zaal liep al snel vol met een heel gevarieerd publiek, van verdwaalde goths, hipsters, ouderen, totaan knuffelende stelletjes en tot mijn verbazing vriendin Anke, die ook via een Saybia fan bij het concert terecht was gekomen. Zodra de band begon te spelen deinde iedereen mee op de ´coldplay-achtige’ muziek. De band had er zin in en de zanger met zijn droge humor had een leuke interactie met het publiek en ook een goede middelvinger...naar een concertganger die onnozele oerkreten slaakte terwijl de zanger net een serieus praatje hield. Na twintig minuten werd er ineens gestopt, pauze, dat had ik nog nooit meegemaakt tijdens een concert, maar zo kon ik wel gezellig bijpraten met Anke. Na de pauze was het Friese publiek ontdooid en als je naar een band gaat die je niet zo goed kent, weet je het meteen wanneer de hits gespeeld worden, er werd volop meegezongen. Het was een leuke verrassende avond en op het podium klonk de band veel beter dan op youtube.

Toen het weer wat beter ging met Michael, gingen we naar de film in Groningen. We hadden de keuze uit de films La La Land en Assassin´s Creed, maar omdat ik niet zo weg ben van musicalfilms eindigden we met 3D brillen op bij de actiefilm Assassin´s Creed, die gebaseerd is op een computerspel en waarin de hoofdrolspeler via moderne techniek in de huid kan kruipen van voorvader Aguilar tijdens de vijftiende eeuw in Spanje. Van de vijftiende eeuw ging ik een paar dagen later samen met mijn moeder naar de negentiende eeuwse werken van succesvol schilder Alma Tadema in het Fries Museum in Leeuwarden. Lourens Alma Tadema was een Nederlands-Brits kunstschilder die al op op zestienjarige leeftijd een zelfportret schilderde. We waren al vroeg in het museum, want we hadden gehoord dat het een drukbezochte tentoonstelling was en dat merkten we, het was min of meer schuifelen langs de schilderijen en ondertussen luisterden we naar de audiotour. Alma Tadema en zijn eerste vrouw gingen op huwelijksreis naar Italië. Hij had daar meer oog voor het leven uit het oude Rome dan voor zijn vrouw. Uren lang kon hij taferelen observeren die hij later in zijn schilderijen verwerkte. Na de dood van zijn eerste vrouw verhuisde hij naar Londen waar hij zijn tweede vrouw, Laura leerde kennen. Tot ongenoegen van zijn opdrachtgever was “Lawrence” meer bezig met de inrichting van zijn nieuwe huis dan met schilderen en er werden behoorlijk wat parties gehouden met mede kunstenaars. We eindigden met het kleurige, bloemrijke schilderij “de rozen van Heliogabalus”. Toen we naar buiten liepen waren we blij dat we zo vroeg waren, want inmiddels stond er een enorm lange rij voor de ingang. We lunchten bij Het Broodhuys en na een rondje door het centrum gingen we weer terug naar Drachten. De dag voordat we weer naar Engeland vertrokken gingen Michael en ik nog een keer naar Groningen, het was buiten min zes en guur dus een perfecte dag om naar het Groninger museum te gaan naar de tentoonstelling “Rodin, Genius at Work”, de bekende Franse beeldhouwer van het impressionisme uit de negentiende eeuw. De tentoonstelling was erg leuk opgezet met natuurlijk bekende beelden zoals: De Denker en De Kus, maar ook een video uitleg over het maakproces van de beelden.

Na de tentoonstelling dronken we een kop koffie in het museum café. Terwijl ik naar de garderobe was om de jassen te halen werd Michael aangesproken door een bezoekster die eerst dacht dat hij Amerikaans was en, toen duidelijk werd dat hij Brits was, meteen een heel fel gesprek over de Brexit wilde beginnen, maar “saved by the coat” en een paar Nederlandse zinnen, liet hij haar ietwat verbaasd achter. Wij deden het tegenovergestelde van Brexit, want de volgende avond zaten we weer op de boot naar Engeland. Dit keer waren er maar vijf auto’s op de boot en dus genoeg plek voor een rustige powernap, heerlijk. Toen we in Dover aankwamen hadden we meteen te maken met een wegomleiding, maar dat was nog niks vergeleken met wat ons nog te wachten stond. Even later bleek namelijk dat de M3 snelweg die ons in de zomer ook al eens problemen had gegeven, opnieuw afgesloten was, dus dachten we: dan nemen we het alternatief, de A3 richting Portsmouth, maar na een paar kilometer op deze snelweg te hebben gereden was deze ook gedeeltelijk afgesloten, dat is nog eens een goede planning! Via wat kruipdoor sluipdoor wegen kwamen we uiteindelijk weer op de route en kwamen uiteindelijk maar een half uur later in Fordingbridge aan, not bad. Na een dag bijkomen van de ‘jetlag’ stond ik vrijdagochtend bij de sportclub van Downton voor een sessie met de hardloopclub. Net op het moment dat ik bedacht dat ik mijn hardloophandschoenen was vergeten, hoorde ik dat we in de grote sporthal gingen trainen vanwege de kou, lucky! althans dat dacht ik, in een hal kun je blijkbaar ook behoorlijk wat kilometers maken...

Happy New Year

December was ook voor de “people of leisure” een drukke maand, zo druk blijkbaar dat we haast zouden vergeten om een verhaal op het blog te plaatsen. Christmas time werd groots aangepakt in Engeland en dit was aan alles te merken: kerstbomen die eind november al werden opgetuigd met of zonder disco flash in de tuin, een speciale kerstfilmzender op tv, discussies over waar en welke turkey er werd gekocht voor het kerstdiner en niet te vergeten, het winkelen voor kerstcadeautjes. Zo ging ik begin december met Michaels moeder, tante, nicht en haar man naar Southampton. De shopping mall was mooi versierd en het centrum was omgetoverd tot een complete Duitse kerstmarkt met houten stalletjes en glühwein. Je zou haast denken dat je in Duitsland was, maar toen ik aan het eind van de dag met fish ’n chips op schoot achterin de auto zat, was ik weer back to reality. De zaterdag daarop vierden we de zeventigste verjaardag van Michaels moeder met een gezellig etentje in Fordingbridge, er was zelfs familie uit Belfast overgekomen. De volgende ochtend stond ik alweer vroeg op de Ashley Walk car park in The New Forest voor de wekelijkse zondagrun met de hardloopgroep. Het was behoorlijk koud en ik dacht, dat laatste wijntje had ik beter niet kunnen hebben...ouch. Zeker met het oog op de voorbereiding op de 10 mijl trailrun die ik die week daarop ging rennen. De rest van de week gingen Michael en ik zoals gewoonlijk naar de fitnesslessen en had Michael nog een mannenavond met good old friends en op zondag 10 december stond ik dus klaar voor de start bij vakantiepark Sandyballs voor de 16 kilometer race. De race begon met een flinke heuvel op het park en ging daarna heuvel op en af over een gravelpad door The New Forest, prachtig! Het viel me op hoeveel mensen de heuvels op wandelden en daarna naar beneden renden, terwijl mijn motto was: “als je meedoet aan een hardloopwedstrijd dan ren je ook alles”. Maar ik had hier duidelijk te maken met andere species, de ‘trailrunners’, die gewend zijn om lange afstanden te rennen en op deze manier energie besparen. Op de terugweg stond Michael bovenaan de laatste heuvel aan te moedigen, ik had het zwaar, maar rende nog steeds. Voor één vrouw was het parcours zo zwaar dat ze alleen nog de woorden ‘I’m running like I shit myself’ kon uitbrengen. Voor mij eindigde de laatste race van het jaar gelukkig met een medaille in de vorm van een kerstboom. Het laatste weekend voor kerst gingen we met vrienden en hun kinderen naar de nieuwste Star Wars film, Rogue One, in Salisbury, mijn tweede Star Wars film! De film was leuk, maar wat het nog leuker maakte was de Odeon bioscoop, een prachtig monumentaal pand. Op vrijdag voor kerst gingen we met vrienden uit eten bij een tapas restaurant in Ringwood. Nu we eindelijk voluit konden proosten op de feestdagen gingen we de bus naar Ringwood. Het was leuk om iedereen weer te zien en de tapas waren heerlijk. Na het eten verhuisden we naar een bar aan de overkant van de weg voor een laatste pint voordat we met de laatste bus terug moesten. De sfeer was zo gezellig en de pints zo groot, dat we de bus misten, ach why worry er waren altijd nog taxi´s. Vriendin Julia was hier nog niet zo zeker van, het was natuurlijk geen grote stad hè en als we zouden bellen zou het zeker nog een uur duren voordat er een taxi zou komen. Wij dachten ach het komt wel goed en toen aan het eind van de avond de lichten aangingen in de bar liepen we naar buiten, op zoek naar een taxi. De eerste die we zagen was vol en reed door, hm, maar vanuit het niets kwam er ineens nog een taxi aanrijden en konden we wonder boven wonder gewoon instappen. We moesten de niet zo spraakzame chauffeur wel even de weg wijzen, maar we zaten in een auto! Eén van de vrienden die totaal de tegenovergestelde richting van ons op moest besloot het zekere voor het onzekere te nemen en eerst met ons mee te rijden om de chauffeur daarna naar zijn dorp te navigeren. De volgende dag tijdens de kerstborrel in café The George hoorden we van familie dat we een heel goedkoop ritje hadden gehad, normaal gesproken betaalde je voor die afstand veel meer, misschien dat de andere vriend de rest van de rekening had gekregen? Na de kerstdagen gingen we nog bij een paar vrienden langs en op 30 december vertrokken we rond vier uur ’s ochtends richting Dover. Het stuk door The New Forest was zo mistig dat we bijna niks zagen, gelukkig konden we nog net op tijd een groep ponies, overstekende herten en een ezel ontwijken en dit alles onder toeziend oog van een vos in het bos langs de weg. Gelukkig werd het zicht op de snelweg iets beter, maar de mistlamp moest zeker aan. Om acht uur zaten we op de boot en toen het alweer licht was kwamen we in Duinkerken aan. Dit keer reden we naar Leuven, want daar gingen we met vrienden oud & nieuw vieren. Toen we bij het hotel aankwamen konden we gelukkig meteen inchecken zodat we nog tijd hadden voor een powernap. Aan het begin van de avond hadden we met de hele groep afgesproken in de lobby en gingen we via Café Metafoor naar wijnrestaurant Convento, waar we tussen kasten vol met wijn aan een lange tafel zaten. We werden meteen uitgenodigd om een fles naar keuze uit de kast te pakken, maar we werden liever geadviseerd over welke wijnen het beste bij onze gerechten pasten. Dat was ook geen probleem, Juul en ik mochten aan de bar komen wijnproeven, heerlijk. We kozen een Zuid-Afrikaanse voor bij het voorgerecht en een Bulgaarse voor bij het hoofdgerecht dat voor een aantal uit hertenstoofpotje bestond, maar met het beeld van de overstekende New Forest herten nog op het netvlies, koos ik toch maar voor een kalkoen stoofpotje. Na nog een afzakkertje in Café Metafoor gingen we weer terug naar het hotel. Oudjaarsdag begon meteen feestelijk met een cava bij het ontbijt, een lekker opwarmertje, want buiten was het koud! Na het ontbijt verkenden we met z’n allen de stad en bezochten we de Sint-Pieterskerk, de oudste van de stad die waarschijnlijk in 986 is gesticht. Daarna gingen we naar museum M naar tentoonstelling ‘op zoek naar Utopia’. Hoewel de tentoonstelling wel aardig maar niet heel bijzonder was, hebben we de zoektocht uiteindelijk maar gestaakt en kwamen terecht bij een gezellig lunchcafé Le Pain Quotidien. Na de lunch liepen we nog naar het Groot Begijnhof, dat uit de dertiende eeuw stamt, met prachtige straatjes, pleintjes en huizen. Aan het begin van de avond verzamelden we met z’n allen in de bar van het hotel, waar de ober wel heel gestresst de orders per drankje opnam en ook per drankje uitvoerde. We moesten ons bijna haasten om op tijd bij restaurant Domus te zijn dat we met moeite gereserveerd hadden. Toen ik bij binnenkomst een Stella wilde bestellen keek de ober mij bijna aan alsof ik een slechte grap maakte, ze brouwden namelijk hun eigen bier, ai amai! Nadat we allemaal goed gegeten hadden gingen we weer naar onze ‘stamkroeg’ Café Metafoor waar we het oude jaar uitzaten.

Om twaalf uur klonken al onze glazen, maar hey, geen geluid van vuurwerk? Blijkbaar doen ze in Leuven alleen een ‘countdown’ op een scherm op het Grote Markt plein, maar eigenlijk vonden we dit helemaal niet erg, want buiten was het ijskoud en binnen gezellig! Uiteindelijk moesten we wel naar buiten, want we hadden kaartjes gereserveerd voor club ‘Het Musicafe’ waar we bij binnenkomst meteen twee ijsemmers met cava in de handen kregen. Op de poster stond dat er onder andere rock en new wave gedraaid zou worden, maar na een tijdje hadden we nog niets daarvan gehoord, iemand van de groep vroeg aan de DJ of hij ook rock verzoekjes draaide, maar hij antwoorde dat hij dat ab-so-luut niet ging draaien, daar was het publiek niet naar. Dus nadat de cava op was besloten we weer terug te keren naar de good old Metafoor, waar ze meteen een nummer van Nirvana draaiden. Het werd een late avond en de volgende ochtend kregen we, gelukkig, geen cava meer aangeboden bij het ontbijt. Maar goed ook want we hadden nog een reis van drie uur voor de boeg naar Drachten. Daar proostten we met mijn familie op het nieuwe jaar. Een spannend jaar, want het goede voornemen is om een baan te zoeken!