Sloes and Rainbows

Zaterdag 1 oktober, de rode loper was uitgerold in het centrum van Drachten, nee niet voor ons, maar in het kader van het fashion evenement ´Drachten in Stijl´. Woorden die je nou niet zo één, twee, drie in dezelfde slogan zou verwachten, maar door de rode loper voelden we ons wel heel welkom. Nog voordat de show was begonnen waren wij alweer uit het centrum vertrokken, maar de volgende ochtend maakte Michael zijn ‘red carpet’ entree op de trimbaan, letterlijk, want het ding was daar blijkbaar na de show in de modder gedumpt, jammer, want hij had zeker een glamorous onthaal verdiend na zijn eerste keer 10 km hardlopen! Ondertussen stonden Corrine en ik op de atletiekbaan klaar voor de start voor de Evink 10 km run. Net op dat moment begon het wat te regenen, maar misschien konden we wel tussen de buien door rennen. Na het startschot probeerde ik snel een eigen plekje te veroveren, want ik was van plan om een nieuw persoonlijk record te rennen. De gedachten die zoal door je hoofd gaan tijdens zo’n run: “niet te snel van start, niet struikelen, kan degene die achter me loopt me niet gewoon inhalen of meer afstand nemen, focus op dat gele fluoriserende shirt voor je, normaal gesproken ren ik deze route zonder de hele meute, ah daar is het waterstation, kuch kuch rennen en drinken uit een plastic bekertje gaan niet samen, gele shirt is niet meer bij te houden, ah daar gaat een oranje shirt in mijn tempo, dit gaat goed, halverwege, let op de voeten, daar is de tunnel onder de A7, ah wat een leuke verrassing mijn vader die staat aan te moedigen met fototoestel, een echte papa razzi, de bocht naar de atletiekbaan komt in zicht, eindsprint of niet, mama razzi staat bij de laatste meters aan te moedigen, dat geeft een extra boost en dan...de finish! en daar is dan een nieuw persoonlijk record en Michael. Met z’n allen wachtten we op Corrine die ook al gauw door de laatste bocht rent, opweg naar een persoonlijk record en daarmee haar eerste officiële run een feit maakt, well done! De dagen daarna deden we lekker rustig aan, maar voor de afwisseling ging ik een keer banen zwemmen in het zwembad waar ik jarenlang clublid was. Aan de buitenkant was er veel veranderd, maar aan de binnenkant was bijna alles nog hetzelfde. Mijn zwemstijl was niet veel veranderd...in het begin waren er negen mensen in de baan en aan het einde nog vier, blijkbaar houdt niet iedereen van een golfslagbad...De rest van de week fietsten we nog een paar keer naar het centrum heen en weer en na deze ‘destructed triathlon week’ vertrokken we op donderdagavond weer naar Engeland. Je kon wel merken dat de zomervakanties allang weer achter de rug waren, want het was rustiger op de boot. Helaas was de gedeeltelijke snelweg afsluiting op de route van Dover naar Southampton, waar we de vorige keer mee te maken hadden, nog niet opgelost. Dit lieten we ons natuurlijk geen tweede keer overkomen, Michael bedacht zich geen moment en nam de afslag naar Portsmouth om zo via de kust naar Southampton en The New Forest te rijden. Onderweg stopten we nog bij een service station en toen we uit de auto stapten merkten we dat het iets minder koud was dan in Nederland, warm herfstweer. Daarom gingen we afgelopen zondag wandelen in The New Forest, maar niet alleen om te wandelen, we waren ook op ‘sloe hunt’. Ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord, maar kwam er al snel achter dat dit een behoorlijk populaire bezigheid is in de regio. Na een paar stappen in The New Forest te hebben gezet kwamen we een vrouw tegen die duidelijk ook ‘op zoek’ was en graag van ons wilde weten waar je ze kon vinden. Michael had wel een idee, maar dat hield wel in dat we ons door een enorme waterplas moesten huppen en zo schakelden we de ‘competitie’ meteen uit. En daar stonden we dan oog in oog met de jeneverbes boom. Ik was nog niet helemaal overtuigd van het idee om zo in het wild bessen te plukken die ik nog nooit geplukt had. Maar van voorbijgangers begrepen we meteen dat we bij de juiste bomen stonden te plukken met opmerkingen als: ‘ah looking for sloe gin hey?” de plastic tas vulde snel en net toen we onder de bomen vandaan liepen begon het te regenen, maar al snel kwam de zon er ook weer bij en zagen we prachtige regenbogen.

Michael dacht zeker dat zijn wandelschoenen waterdicht waren, want voor ik het wist liep hij door het water naar de andere kant van een grote plas en leerde wat het woord ‘kletspoot’ betekende, ik riep nog triomfantelijk dat ik altijd eerst om me heen keek voordat ik een stap zette, dat had ik beter niet kunnen doen, want net voordat we weer bij de auto waren zakte mijn voet diep weg in de modder, grrr. Hopelijk was het, het bessenplukken waard en dat de sloe gin niet lang op zich laat wachten.