Gekko zonder staart

Gelukkig gaat het inmiddels weer beter met mijn enkel, maar lange wandelingen op de berg doe ik nog maar even niet. Michael neemt deze taak graag op zich en vindt ook elke keer weer nieuwe, vooral steile, paadjes waarvan het ook beter is dat ik ze niet zie. De ene keer blijven alle honden bij hem en de andere keer sprinten ze ineens weg; zoals deze week, jagend op vossen in de omgeving. Helaas was het mooie weer van vorige week verdwenen en op sommige dagen hadden we het zelfs koud, rare gewaarwording na zoveel hitte. We hadden ook een paar flinke regenbuien gehad, maar hoe meer hoe beter want dat scheelde weer planten watergeven in de tuin. Prima weer om klusjes te doen. Toen we de citroenen van de bomen hoorden vallen, zochten we recepten op internet en hebben er limonade en limoncello mee gemaakt. Ook begon de voorraad eieren in de koelkast weer aardig op te lopen en we waren zelfs blij toen we op een dag maar twee eieren in het kippenhok aantroffen. To good to be true, want even later vonden we in de ´overdag´ kippenren een zooi eieren op een plek waar we met onze handen onmogelijk bij konden komen. Dus halfliggend in de kippenpoep visten we met een bezem naar de eieren. Toen we dachten dat we klaar waren bleek er ook nog een duif de kippenren in te zijn gevlogen, die de uitgang niet meer kon vinden. Al roekoe-end en kakelend rende ik door het hok achter de duif aan totdat hij eindelijk naar buiten vloog. Als er mensen in de buurt waren geweest, hadden ze vast gedacht, wat is dat voor vreemde vogel... Maar er zijn maar een paar huizen in de buurt en een aantal ruïnes. Het schijnt hier veel voor te komen dat kinderen, die in de stad wonen, het huis van ouders op het platteland hebben geërfd en er vervolgens niets mee doen. Ze hebben onderling vaak onenigheid of ze het wel of niet willen verkopen of ze willen niet inzien dat de huizenprijzen sterk gedaald zijn. Ze zien het dan nog liever in een ruïne veranderen dan het voor minder te verkopen. De katten zijn in ieder geval blij met de ruïne die iets hoger op de berg staat en gebruiken het als hun siësta plaats. Zo ook het schattige jonge katje, dat achteraf toch niet zo schattig bleek te zijn; op een middag vond ik namelijk in de keuken een gekko zonder staart, de overblijfselen van een vogeltje en een voldaan katje. Gelukkig groeit een staart van een gekko weer aan...Het leek dus goed om ervoor te zorgen dat alle dieren genoeg voer op voorraad hadden en daarom bezochten we een groothandel in Vélez Málaga, kochten alles wat nodig was en vulden ook onze eigen voorraad aan bij Lidl aan de kust. Blijkbaar wordt Lidl hier ook bezocht door de welgestelde klant, want naast ons stond een Silver Ghost Rolls-Royce geparkeerd, shopping in style! Na zoveel weken in de bergen, besloten we om mijn verjaardag in Malaga te vieren. Maandagochtend namen we de bus vanuit Colmenar naar Malaga en lunchten bij een vegetarisch restaurant. Voor Michael ook een walhalla, eindelijk keuze uit een heel vegetarisch menu en niet uit ei of ei. Ook al was het een zonnige dag, tussendoor werden we toch nog getrakteerd op een regenbui, die gelukkig maar kort duurde. Eenmaal weer terug bij het huis dronken we een biertje op het terras en zagen de zon verdwijnen achter de bergen, perfect einde van een (verjaar)dag.

Dierentuin

En dan ineens ga je van homeless naar het passen op twee huizen! Omdat Michaels vader en Jilly even in Engeland zijn. Ja life is hard! Niet alleen wij moesten wennen, ook de honden, want een aantal moesten ’s avonds mee naar het huis waar wij verbleven en een aantal sliepen buiten bij het andere huis. Dat was trouwens geen straf voor hun met het warme weer. Donderdag was het de warmste dag van de week, 36 graden in de schaduw. We stonden al om zes uur ‘s ochtends op om alle planten in de tuin water te geven en hoopten dat alle bloemen de hitte en mijn anti-groene vingers zouden overleven. Omdat we gewend waren aan ons kleine balkon van één vierkante meter in Rotterdam, ging er een hele nieuwe groene wereld voor ons open. Rond lunchtijd pendelden we met een picknicktas van het ene huis naar het andere huis en lunchten buiten met een verkoelend biertje. Als dessert dook Michael, tegen alle regels van het niet direct sporten na eten en drinken, het zwembad in, refreshing...cold! Dus ik koos ervoor om te water te gaan via de sullige ‘trap approach’. Zwemmen met uitzicht op de bergen, wat een luxe! Maar naast alle ‘leisure’ time moest er toch wel het één en ander gedaan worden, zo moesten alle dieren ’s ochtends en ’s avonds gevoed worden en ging het dagelijkse rapen van eieren ook door. Met een gemiddelde productie van zes eieren per dag moesten we iets gaan verzinnen, want hier konden we niet tegenop eten. Dus we besloten vrijdagavond een partij eieren naar de lokale bar te brengen. Een goeie ruilhandel, want we kregen van hun consumpties op het terras. Toen we terugkwamen van de bar waren de honden zo blij dat ze er meteen vandoor renden, de berg af. Ik probeerde er nog achteraan te gaan, maar in plaats van ze te vinden verstuikte ik mijn enkel. Strompelend met wandelstok kwam ik weer bij het huis, waar de honden inmiddels al lang en breed terugwaren en mij begroetten met een blik van:  “waar ben jij geweest”. Alle beetje sympathie die ik de laatste tijd voor honden bijelkaar had gesprokkeld was ineens weg. I knew it, niet te vertrouwen die beesten! Nu zit ik met een dikke blauwe enkel bij het zwembad hopend op een gebruinde enkel. Maar ach, zeker geen verkeerde plek om met je voet omhoog te liggen.

De Stoel

Net nu we gewend raakten aan het geluid van kippen, ezels, geiten en blaffende honden werden we op één van de middagen uit onze siësta ontwaakt door het ‘In the air tonight’ van Phil Collins dat tussen de bergen galmde. Het geluid kwam waarschijnlijk uit de stereo van een buurman hoger op de berg die de jaren tachtig herbeleefde. We waren er nog niet over uit wat irritanter was, blaffende honden of Phil Collins. Voor Michaels vader was een goede siësta er ook even niet bij, want zijn favoriete luie stoel moest naar de stoffeerder in Nerja. Zo reden we vorige zondag met z’n allen naar de kust. Het was een beetje een zotte vertoning, pick-up truck met grote stoel erop, het deed me een beetje denken aan het jaren negentig NCRV programma ‘De Stoel’, maar dan zonder markante personen. We waren al vroeg bij de benzinepomp in Nerja waar we met de stoffeerder hadden afgesproken zodat hij ons naar zijn werkplaats kon navigeren. De stoel was de komende tijd in goede handen, en zo reden we verder naar een vlooienmarkt in Nerja. Het parkeren bleek nogal een klus, want bijna alles was vol, maar Michael vond nog een plek tussen wat auto’s op een steil stuk gras boven een voetpad, het voordeel van een ´four-wheel drive’ en handrem. Het was een grote markt met uitzicht op de zee aan de ene kant en bergen aan de andere kant en een mengelmoes van toeristen en locals die langs de kraampjes sneupten. We zagen nog een paar mooie industriële lampen, maar bij gebrek aan een eigen huis om ze in op te hangen en het onhandige formaat dat niet aan de handbagage normen van luchtvaartmaatschappijen voldoet, moesten we er helaas aan voorbij lopen. Na de markt liepen we door de smalle straatjes van Nerja naar het ‘Balcon de Europa’.

Een promenade op een uitstekende klif in zee, 23 meter boven zeeniveau! Hier staat ook het standbeeld van Alfonso XII die een bezoek aan Nerja bracht na de aardbeving van 1884 om de Nerjeños een hart onder de riem te steken en zo onder de indruk was dat hij het ‘Balcon de Europa’ noemde. Wij waren ook onder de indruk van de mooie uitzichten over de kust, de baaien en het helderblauwe water. De rest van de week kregen we het plattelandsleven onder de knie. Zo voerden we de kippen en raapten we de eieren, gaven hooi en wortelen aan het paard en Michael ging een ochtend mestscheppen, on ‘pooh patrol’,  met zijn vader en de buurman. Aan het eind van de week maakten we het zwembad ‘zomerklaar’ waar meer bij kwam kijken dan we gedacht hadden, er kwamen zelfs een waterstofzuiger en een visnet aan te pas. Omdat Michaels vader en Jilly inmiddels allebei even naar Engeland zijn, passen wij de komende dagen op zeventien kippen, zes honden, vier katten een paard...en het zwembad ;-)

Oliebollen in de lente

Sinds we in Spanje waren aangekomen hadden we elke dag zon en warm weer gehad en we waren dan ook een beetje verbaasd en verrast toen we zondagochtend wakker werden door het getik van regen op het raam. Nee het was helaas geen droom. Omdat Michael altijd roept dat hij zo van regen houdt, kon hij dan ook niet anders dan de honden uitlaten in de stromende regen. Uiteindelijk bleken de honden ‘mooiweerwandelaars’ en niet zo enthousiast als Michael, dus hij was vrij snel weer terug. De avond ervoor hadden we gehoord dat er op zondag in en om restaurant De Tafelberg in het gehucht Los Ventorros een Koningsdag evenement werd georganiseerd met vrijmarkt en al; het restaurant wordt namelijk gerund door een Nederlands/Spaans stel. Een dag te vroeg, omdat Spanjaarden niet vrij waren op maandag, maar het ging om het idee. We vreesden een patat en frikandel festijn maar wilden toch wel een kijkje nemen, op voorwaarde van Michael dat hij geen oranje shirt aan hoefde. Net toen we op het punt stonden om te vertrekken begon het nog harder te regenen en de bergtop van Los Ventorros was verdwenen onder een dikke grijze wolk. In Nederland zouden we ook niet naar een verlepte vrijmarkt zijn gegaan dus op het laatste moment besloten we de frikandellen te laten voor wat het was. Maandagochtend was het nog steeds bewolkt en koel, maar de regen was gestopt. We hadden een gezellige dag met Jilly en Michaels vader, die zondagavond was aangekomen vanuit Engeland. Toen dinsdag de zon weer scheen reden we met z’n tweeën naar Colmenar en wandelden over de mooie pleintjes en door de gezellige straatjes.

Toen het lunchtijd was stopten we in een gezellig restaurant waar we, zoals in de meeste restaurants in Spanje, konden aanschuiven voor het ‘menú del día’. Dit hield in: keuze uit drie voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten, dus de komende twee uur waren we wel even bezig. Met alle heerlijke Spaanse ham, chorizo etc. is het voor Michael als vegetariër soms best lastig om iets te bestellen, maar de vriendelijke serveerster stelde ook voor hem een lunch samen en zo kreeg hij een bord broodkruimels met knoflook als voorgerecht en een omelet met groenten als hoofdgerecht. Als dessert hadden we ‘flan’ een soort van Spaanse vla, maar Michael was achteraf blijer geweest met een kop koffie. Ik had te rápido besteld omdat ik de hoop had dat Spaanse vla misschien meer succes had dan de Nederlandse vla; als blikken konden doden... De rest van de week kraakte ik verse amandelen in de zon, aten we Nisperos fruit van de bomen in de tuin, leerde Michael Spaans met de Duolingo app en schilderde de fontein in de tuin van zijn vader. Uiteindelijk belandden we aan het eind van de week toch nog in het Spaans/Nederlandse restaurant met Michaels vader en Jilly en hun vrienden, die zondag wel naar Koningsdag waren geweest en vertelden dat ze toen lekkere Nederlandse ´donuts´ hadden gegeten. Oliebollen in de lente, gewoon net zo lekker als zomerstamppot!