Muddy good Werchter

Het is alweer een tijdje geleden dat we iets op het blog geplaatst hebben. De tijd na de “Brexit” was blijkbaar druk. Alle “vote out” posters die we overal zagen hadden blijkbaar hun werk gedaan en ook voor het Engelse voetbalteam was het exit. Na een laatste hardloopsessie met de running club verlieten we het land, vrijwillig; hoewel het nog niet zo makkelijk was om naar Dover te rijden. Onderweg werden we verrast door enorme hoosbuien waardoor de snelweg overstroomde en, ondanks dat we maar 20 km per uur konden rijden, kwamen we toch nog op tijd in Dover aan. Gek genoeg wuifden de douaniers zonder een blik op onze paspoorten te werpen ons door richting de check-in balie...dachten we..., halverwege werd onze auto eruit gepikt voor een grondige controle. Of we messen of andere scherpe voorwerpen bij ons hadden? Niet dat we zo één twee drie konden bedenken. Later beseften we ons pas dat kookgerei misschien ook wel tot die categorie behoorde? Eenmaal aan de overkant van Het Kanaal verliep de reis snel en zo kwamen we rond zes uur ‘s ochtends bij mijn ouders in Friesland aan. Veel tijd om bij te komen van de reis was er niet, want een paar dagen later reden we ’s ochtends om vier uur alweer richting België voor het jaarlijkse Rock Werchter festival. Het had niet alleen in Engeland zoveel geregend, ook België had de laatste tijd veel wateroverlast gehad, waardoor niet alle festivalcampings open waren. We waren al om kwart over zeven op de verzamelplaats in Tremelo en samen met nog een aantal van onze groep besloten we alvast richting de camping te rijden, maar goed ook, want we kwamen meteen in een file terecht, maar gelukkig was de sfeer gezellig en de camping open. Toen we eenmaal de auto geparkeerd hadden ging alles heel snel. Terwijl we een campingplek “veroverden” sloot de rest van de groep ook al aan en aan het eind van de middag betraden we het festivalterrein. Ondanks alle regen was het terrein prima, helaas konden we dat niet te zeggen van de eerste band, Kaiser Chiefs, die voorheen altijd wel leuk waren, maar dit keer kwam de zanger een beetje arrogant over alsof het meer een ‘verplicht nummer’ was; tsja zodra je als jurylid in programma’s als de Britse “The Voice” verschijnt, dan gaat je carrière wel een beetje achteruit...Maar de middag werd weer positief gestemd met de band Gütterdammerung, wat een sensatie, een rockopera film met een live band op de achtergrond. Steeds als er bekende acteurs in de film verschenen, zoals: Iggy, Lemmy, Slash, Joshua Homme en Grace Jones, ging er een luid gejuich door de tent. Nog een hoogtepunt van de dag was New Order en na het verrassend leuke optreden van Paul McCartney liepen we moe maar voldaan weer terug naar de camping. De volgende ochtend waren de meesten wel weer bijgeslapen en gehuld in rubberlaarzen en regenjas liepen we weer naar het festivalterrein, dat inmiddels tot Werchter “plage” was omgedoopt, vanwege de kilo’s zeezand die ’s nachts waren gedumpt om het terrein begaanbaar te houden. De dag begon voor ons met een goed optreden van Frightened Rabbit gevolgd door een minder optreden van Blossom, je kunt niet alles hebben. De DJ-set van Jagwar Ma was weer een hoogtepunt met hun Chemical Brothers klanken, wow! Daarna genoten we van het optreden van de band Daughter, waarvan de zangeres nog oprecht overrompeld was door alle joelende fans. Daarna stonden we vooraan bij het optreden van Richard Hawley, die mij niet echt kon overtuigen, maar voor Michael en de anderen was dit wel een top optreden. Hoewel we het optreden van Robert Plant van twee jaar geleden nog niet waren vergeten, rockte hij ook dit jaar er flink op los! Voor een beetje jeugdsentiment gingen we naar The Offspring die op het hoofdpodium speelde. Alle gouwe ouwe kwamen inderdaad weer voorbij alleen gezongen door ietwat pafferige vijftigers. Deze tweede dag werd bombastisch afgesloten door een optreden van Rammstein, het grunt en vuurwerk geluid vergezelde ons tijdens de wandeling naar de camping.

Naarmate het festival vorderde werd het opstaan ’s ochtends steeds wat stroever. De regen die op het tentdak tikte maakte het opstaan nou ook niet echt uitnodigend, maar de optredens op de derde dag schudden ons meteen wakker. We begonnen met The Struts, daarna naar Courtney Barnett, die live nog luider rockte, en toen naar de Savages, die een verpletterend optreden gaven. De moeheid verdween als regen voor de zon en tijdens het optreden van Two Door Cinema Club kwam de zon ook letterlijk tevoorschijn, zou het dan toch nog droog worden? Van het hoofdpodium verhuisden we naar The Barn tent, waar we helemaal vooraan stonden bij PJ Harvey en band, daarna pikten we nog een paar nummers van de Red Hot Chili Peppers mee terwijl we helaas al afscheid moesten nemen van Lisette en Tessa. Na de afscheidsborrel keken we nog even bij Tame Impala, die we vorig jaar op Lollapalooza hadden gemist en de avond werd opnieuw met vuurwerk afgesloten tijdens het optreden van de Editors waarvan de zanger ietwat rare moves had, maar goeie stem. Na drie dagen blubberen, werd het op de laatste dag nog behoorlijk zonnig. Het soulvolle optreden van Lianne la Havas sloot hier mooi bij aan en de Strypes hadden er ook zin in, zelfs na een lange vlucht vanuit de US of A. Aan het eind van de middag stonden we haast vooraan bij Iggy Pop die in zijn blote rock-‘n-roll torso over het podium rende als een youngster en het record aan f**k woorden het publiek in slingerde.

Alle bands daarna konden nog moeilijk aan dit optreden tippen, maar de Last Shadow Puppets maakten er een chaotische dandy show van, waarbij zanger Alex Turner, niet wist of hij zijn jasje nou aan of uit wilde..Helaas moesten we ’s avonds afscheid nemen van Ineke, Juul, Martijn, Edwin en Carola. Samen met Frank en Koen namen we voor hun de honneurs waar tussen het publiek bij de optredens van Jamie XX en Skunk Anansie en dit jaar sloot Florence and the Machine het festival af. Het was allemaal weer veel te snel voorbij, maar met een hoop ‘good memories’ verlieten we maandagochtend voldaan de camping. Omdat het nog vroeg was, was er nog geen filevorming en dus stonden we ook al vroeg in Kortenberg waar we weer ontzettend gastvrij werden ontvangen door Emanuela en Danny. Het was heel gezellig bijpraten en, omdat we in de buurt waren, besloten we de volgende dag naar Abeele te rijden om de begraafplaats te zoeken waar Michael zijn overgrootvader begraven ligt, die is omgekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. We waren al weleens naar het museum in Ieper geweest en toen we in de omgeving reden zagen we al vele kleine begraafplaatsten. Abeele Aerodrome Military Cemetry was hier één van, prachtig aangelegd en onderhouden, midden tussen de landerijen haast op de grens met Frankrijk. Het was een erg indrukwekkend bezoek, maar fijn om hier toch een keer te zijn geweest. Daarna reden we door naar de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren waar het wereldberoemde Westvleteren bier geproduceerd wordt dat zó gewild is dat het lang van tevoren besteld moet worden...Of je hebt geluk zoals wij, dan kan het op de kop getikt worden in het winkeltje van restaurant “In de Vrede” waar tot onze verbazing ook ‘New Forest Horse Shampoo’ verkocht werd, volgens de verpakking ideaal voor elk haartype, maar na het festival paste het bier van de monniken beter in ons detox programma.