Wat kan er in korte tijd veel
veranderen... De laatste blogpost ging over een ´vakantie´ trip naar Berlijn en
deze blogpost is de laatste en komt vanuit onze woning in Berlijn. Wat hat er in de tussentijd
allemaal passiert?
Een week nadat ik gesolliciteerd had
in Berlijn, kreeg ik een telefoontje van het uitzendbureau dat ik de baan had,
werd het ja of nee? Michael en ik keken elkaar aan en riepen ja! Het besluit
was genomen en een spannende en drukke tijd brak aan, want het was 25 juli en
op 21 augustus was de eerste werkdag al! Hoe gingen we dit aanpakken, waar zouden
we gaan wonen en meer van dat soort vragen gingen door ons hoofd. We begonnen
met de huizenjacht. Via een website hadden we een aantal tijdelijke appartementen
gevonden, maar het leek ons toch beter om ze life te bezichtigen dan te kiezen
van een plaatje. Dus een paar dagen later reden we ’s nachts weer naar Berlijn,
omdat het dan het rustiger op de weg is dachten we...maar we hadden geen
rekening gehouden met uitzonderlijk transport, waardoor we een groot deel van
de reis 60 reden achter een groot gevaarte. Om zeven uur ’s ochtends kwamen we
bij het hotel aan, maar helaas was onze kamer nog niet klaar. Eigenlijk hadden
we stiekem gehoopt dat dit wel zo was, want dan konden we nog even slapen voor
de eerste bezichtiging. In plaats daarvan schoven we maar aan bij het ontbijt
en belden we om negen uur aan bij het appartement aan de Holländerstrasse, hoe
toepasselijk! Een vriendelijk oud vrouwtje liet het ietwat gedateerde, maar
keurig schoon, appartement zien en wat haar betrof konden we er zo in. Het
balkon keek uit op wat volkstuintjes, er was een park en een parkeerplaats in
de buurt en af en toe vloog er een vliegtuig over, al met al niet gek, alleen
kon ze niet zeggen of het internet wel werkte. We gingen weer terug naar het hotel,
waar we inmiddels konden inchecken en na een korte powernap waren we klaar voor
de tweede bezichtiging. Dit appartement was op maar 10 minuten lopen van het hotel
in de Immanuelkirchstrasse. Hoewel het appartement van buiten in de steigers
stond, van binnen zag het er modern en licht uit en eenmaal buiten waren we
allebei helemaal enthousiast, maar we wilden geen overhaaste beslissingen nemen
met onze slaaphoofden. Na er een nachtje over te hebben geslapen wisten we het
zeker en gingen we bij het verhuurkantoor langs om het contract in orde te
maken en de volgende dag zaten we alweer in de auto richting Drachten. Een
vermoeiende maar geslaagde roadtrip! Vrijdagavond vierden we Corrine’s
verjaardag met een heerlijk etentje en proosstten nog een keer in een gezellig
café. Zondag vertrokken we naar Engeland, zodat we nog een weekje met Michaels
moeder door konden brengen en om wat laatste spullen op te halen. Een vriend
van Michael was die dag vijftig geworden en we mochten meteen aanschuiven bij
het verjaardagsetentje. Halverwege de week had ik nog een afscheidsfeestje van
de hardloopgroep. Helaas zat een laatste hardloopsessie er niet in vanwege
vreselijk weer, maar zo hadden we des te langer tijd in de pub in Downton. Op
donderdag brachten we nog een dagje met vrienden door op het strand bij
Highcliffe en toen was het alweer vrijdag. In de vroege ochtend namen we
afscheid van Michaels moeder en reden naar Dover waar we met de boot weer naar
Duinkerken gingen en vervolgens reden we door naar Keulen. Nu al Duitsland? Ja,
want we gingen naar een bruiloft van een oude collega en het was tegelijkertijd
een gezellig weerzien met oude collega’s! Op zondag gingen we weer naar
Friesland, waar we mama’s verjaardag vierden. Inmiddels was de laatste vrije
week aangebroken. Woensdagochtend fietsten we naar het stadhuis om uit de
gemeente (en Nederland) uit te schrijven. Een gek moment, want nu werd het wel
heel definitief. De medewerkster achter de balie vond het helemaal geweldig,
zij durfde zo’n stap echt niet te zetten, maar vond het super voor ons. Donderdagochtend
brachten we nog een bezoek aan het Erasmus MC in Rotterdam voor Michaels
halfjaarlijkse controle en de arts zei dat ze hem nooit meer wilde zien! Wat
een geweldig nieuws, maar ook een beetje onwerkelijk, na jaren
ziekenhuisbezoek. Nu waren we echt klaar voor een nieuwe start en zondagochtend
20 augustus reden we in de vroege ochtend met een, door Michael heel efficiënt,
volgepakte auto weg uit Drachten, weg uit Nederland. Het afscheid van mijn
papa, mama, broer en zus vond ik moeilijk, maar het nieuwe avontuur zou dat
hopelijk wat verzachten. Toen we weer bij het hotel aankwamen in Berlijn, leek
de deur van de parkeergarage gesloten, wat nu! Maar gelukkig was het maar
schijn, want de rolluiken openden zich toen we de garage inreden. We genoten
van de laatste vrije dag en de volgende ochtend zaten we al om half zeven aan
het ontbijt. Na het ontbijt was ik klaar voor mijn eerste werkdag. Om negen uur
was ik bij het uitzendbureau waar de laatste formaliteiten geregeld moesten
worden. En toen er nog tijd over was ging de medewerkster spontaan met me mee
naar de bank zodat ik een bankrekening kon openen, wunderbar! Vervolgens werd
ik bij het kantoor afgezet en de eerste werkdag vloog voorbij. Michael had de
sleutel van het appartement in ontvangst genomen en de hele dag onze spullen
van het hotel naar het appartement verhuisd, dus ’s avonds waren we blij om
voor het eerst na tweeëneenhalfjaar, ietwat uit de hand gelopen, “sabbatical”weer
een eigen onderkomen te hebben. Het was een geweldige en bijzondere tijd,
zoveel gedaan, zoveel geleerd, zoveel bereikt, vooral Michael met zijn
gezondheid, daar zijn we zo ontzettend blij mee. Maar dit alles konden we
natuurlijk niet doen zonder de hulp van onze familie en vrienden. Dank jullie
wel voor putting up with us.
Liebe Grüsse, E&M
