Goed nieuws!

Door de combinatie van de medicijnen en het zwemmen in warm water verdween mijn rugpijn als sneeuw voor de zon en konden we de laatste paar dagen in Spanje weer samen op volle sterkte racen en relaxen. De dag voor ons vertrek kwam Michaels vader ons ´aflossen´ en hadden we nog een gezellig avondmaal in de locale ´goat bar´. Vol na al het lekkere eten, Alhambra bier en zoete Malaga wijn, hobbelden we met de pick-up terug naar het huis; Michaels vader op de achterbank bedolven onder alle honden. De volgende ochtend waren we optijd op het vliegveld alhoewel het vliegtuig was vertraagd, maar dat weerhield de meute passagiers er niet van om alvast voor de gate te gaan staan, zou het vliegtuig daardoor sneller aankomen? Uiteindelijk mocht iedereen boarden. Op zich wel grappig om te zien hoe een aantal van de ‘gateblockers’ nog steeds niet in mochten stappen, omdat het boarden per stoelnummer ging. De verloren tijd werd door het vliegtuig ingehaald en voor we het wisten landden we op Schiphol;  of was het Haarlem, zo lang moest het vliegtuig naar de gate taxiën. Een aantal van de mensen die in Malaga al eindeloos bij de gate stonden, presteerden het nu om al van hun stoel op te staan en de bagage rekken te openen, terwijl het vliegtuig nog op de landingsbaan taxiede! What were they thinking! De piloot was ook ‘not amused’ en sprak hun door de microfoon streng toe. Achteraf bleek al dat haasten ook helemaal niet nodig, want na aankomst op Schiphol duurde het meer dan een half uur voordat de bagage tevoorschijn kwam op de band. Zo hadden we de tijd om ongeduldige medereizigers te observeren. Naast mij stonden twee Amerikanen die hetzelfde deden, ik hoorde ze tegen elkaar zeggen: ´did you ever see The Dutch going on a bus, amazing how they just try to get on before letting people off the bus first!´ Ondertussen ging Michael even zitten, maar stootte per ongeluk onze tas met meegebrachte Malaga wijn om, waarop een aantal Nederlandse reizigers voor het gemak maar aannamen dat hij ‘dus’ wel dronken zou zijn. De Amerikanen begonnen een vrolijk gesprek over amazing French Beau Jolaaaaaiii wine. Met de fles wijn nog intact en onze bagage vervolgden we onze reis per trein naar Rotterdam, waar we incheckten in een hotel en daarna gingen we meteen op visite bij een oud-collega van Michael die we al een tijd niet hadden gezien. Een vreemde gewaarwording: ’s ochtends waren we nog in Spanje en nu zaten we bij te praten in een gezellige huiskamer in Rotterdam, er was zelfs voor ons gekookt, ontzettend aardig!! We waren niet zomaar in Rotterdam, de volgende dag had Michael namelijk zijn reguliere controle in het ziekenhuis, een spannende dag, letterlijk, qua tijd leek het haast een dagje ‘uit’ in het ziekenhuis, maar de uitslag was goed! Dus dat vierden we op een terrasje bij Rotown. ´s Avonds hadden we een gezellig etentje in Delft met de ´spinazievrienden´, op de valreep van het spinazieseizoen. Ook al waren de temperaturen in Nederland wat lager dan we de afgelopen twee weken gewend waren, het was hoe dan ook een warm welkom!