Dierentuin

En dan ineens ga je van homeless naar het passen op twee huizen! Omdat Michaels vader en Jilly even in Engeland zijn. Ja life is hard! Niet alleen wij moesten wennen, ook de honden, want een aantal moesten ’s avonds mee naar het huis waar wij verbleven en een aantal sliepen buiten bij het andere huis. Dat was trouwens geen straf voor hun met het warme weer. Donderdag was het de warmste dag van de week, 36 graden in de schaduw. We stonden al om zes uur ‘s ochtends op om alle planten in de tuin water te geven en hoopten dat alle bloemen de hitte en mijn anti-groene vingers zouden overleven. Omdat we gewend waren aan ons kleine balkon van één vierkante meter in Rotterdam, ging er een hele nieuwe groene wereld voor ons open. Rond lunchtijd pendelden we met een picknicktas van het ene huis naar het andere huis en lunchten buiten met een verkoelend biertje. Als dessert dook Michael, tegen alle regels van het niet direct sporten na eten en drinken, het zwembad in, refreshing...cold! Dus ik koos ervoor om te water te gaan via de sullige ‘trap approach’. Zwemmen met uitzicht op de bergen, wat een luxe! Maar naast alle ‘leisure’ time moest er toch wel het één en ander gedaan worden, zo moesten alle dieren ’s ochtends en ’s avonds gevoed worden en ging het dagelijkse rapen van eieren ook door. Met een gemiddelde productie van zes eieren per dag moesten we iets gaan verzinnen, want hier konden we niet tegenop eten. Dus we besloten vrijdagavond een partij eieren naar de lokale bar te brengen. Een goeie ruilhandel, want we kregen van hun consumpties op het terras. Toen we terugkwamen van de bar waren de honden zo blij dat ze er meteen vandoor renden, de berg af. Ik probeerde er nog achteraan te gaan, maar in plaats van ze te vinden verstuikte ik mijn enkel. Strompelend met wandelstok kwam ik weer bij het huis, waar de honden inmiddels al lang en breed terugwaren en mij begroetten met een blik van:  “waar ben jij geweest”. Alle beetje sympathie die ik de laatste tijd voor honden bijelkaar had gesprokkeld was ineens weg. I knew it, niet te vertrouwen die beesten! Nu zit ik met een dikke blauwe enkel bij het zwembad hopend op een gebruinde enkel. Maar ach, zeker geen verkeerde plek om met je voet omhoog te liggen.