Old People Knees

Na nog een paar heuveltrainingen met de hardloopgroep had ik definitief besloten om mee te doen aan de halve marathon op 27 november. Het was inmiddels anderhalve week voor de race en langzamerhand tijd om de spieren te laten rusten en koolhydraten te gaan ´stapelen´ zoals de pro´s dat noemen. Met andere woorden veel uitslapen en goed eten, geen probleem dus voor mij. Perfecte timing voor een relaxed weekendje weg naar Devon, naar Michaels vader. Onderweg naar het westen ontvingen we toevallig een voicemailbericht van hem of we eventueel ook zaterdag konden komen, vanwege een onverwacht drukke klus in Exmoor waarvan hij niet wist hoe laat hij terug kon zijn. Hij had het bericht al veel eerder ingesproken, maar vanwege slecht bereik in de regio hadden we het niet ontvangen. Wat te doen, omkeren? Of toch door? Zijn vader bleek ook geen bereik te hebben en Michaels broer was al bijna in Devon, dus we besloten toch maar door te rijden. Bij aankomst parkeerden we de auto en net op het moment dat we uit wilden stappen begon het keihard te regenen. We besloten maar even in de auto te wachten, maar de regen hield niet echt op en de kou ook niet. We gingen samen met Michaels broer naar een pub in het dorp en ondertussen begon de zoektocht naar zijn vader die nog steeds onbereikbaar was. Via via vonden we elkaar uiteindelijk en hadden een gezellige avond in een net nieuw geopend restaurant. We eindigden aan de bar van het restaurant met een paar gezellige locals, de eigenaars van het restaurant en een verdwaalde Portugees, die dacht dat hij ook Spaans sprak, maar de Spaanse schoondochter van de eigenaar kon er niet veel wijs uit worden. De volgende ochtend regende het nog steeds, maar een bui hield Michael en mij niet tegen voor een dagje uit naar de ‘seaside’ towns Lynton en Lynmouth. We reden via Exmoor National Park en onderweg zagen we fazanten, paarden en huh een sneeuwpop, de eerste sneeuw van het jaar! Een leuke verrassing, maar met onze zomerbanden en de steile gladde wegen, werd het ineens een avontuurlijk uitstapje. Het was het helemaal waard, Lynton was een pittoresk dorpje dat buiten het toeristenseizoen zelfs een beetje uitgestorven leek. Vanaf daar wandelden we via een steil kustpad naar het lager gelegen Lynmouth.

Via de Glen Lyn Gorge waterval kwamen we uit bij de baai en realiseerden ons ineens dat we er een paar jaar geleden al een keer met Michaels vader waren geweest, typical! We eindigden de middag in een trendy koffie café en reden via Simonsbath, wat een plaatsnaam, terug naar Bampton. ’s Avonds gingen we weer met z’n allen uit eten terwijl het buiten non-stop regende en storm Angus door het dorp raasde. De volgende ochtend hoorden we van Michaels vader dat er om half vier ’s nachts door de gemeente een waarschuwingsbericht was doorgebeld voor overstromingsgevaar in het dorp. Gelukkig viel het achteraf mee, maar een aantal dorpelingen was wel druk bezig water weg te pompen uit hun tuin. We reden met de auto naar een rivier net buiten het dorp om het zelf te aanschouwen. We parkeerden bij de voormalige ´Black Cat´ benzinepomp, waarvan de eigenaar Fred, himself, bladeren weg aan het harken was bij de brug van de rivier. De bomen die normaal gesproken naast de rivier stonden, stonden nu voor de helft onderwater en de rivier stroomde met zo´n kracht en kabaal, dat Fred moeilijk te verstaan was. Na de lunch reden we terug naar Fordingbridge en terwijl ik de rest van de week in pre-half marathon rustmodus bleef, ging Michael elke dag naar de lessen van de sportschool. Zondag was het dan eindelijk de dag, mijn eerste halve marathon. Michael bracht mij naar de school in Downton waar alle hardlopers zich moesten registreren. Behoorlijk zenuwachtig stond ik mijn startnummer op te spelden en al snel waren de anderen van de hardloopgroep er ook, sommigen zelfs helemaal verkleed met snor en pruik of als kerstelfen, wat je wel vaker ziet bij hardloop evenementen in Groot-Brittannië. Om tien uur liepen we van de school naar het startpunt, waar we nog wat met elkaar stonden te praten en voor ik het wist klonk het startschot en waren we vertrokken. De zenuwen verdwenen en samen met Gus en Sue rende ik in een rustig tempo over vals plat richting het dorp Woodgreen. Na ongeveer vijf kilometer kwam de eerste waterpost in zicht, die was zeker nodig want het volgende deel ging heuvelop richting het dorp Hale. Terwijl een aantal deelnemers verrast werd door de heuvels en ging wandelen, renden wij rustig omhoog. Langs de route werden we aangemoedigd door The New Forest Ponies en de anderen van de hardloopgroep. Na Hale kwam het vlakke deel richting Purlieu, ongemerkt versnelde ik een beetje en gelukkig herinnerde Gus mij eraan om misschien toch iets gas terug te nemen, want ik was nog niet op de helft. Een goeie tip, want het was lastig de afstand in te schatten met bordjes langs de routes die mijlen aanduidden. Bij mijl negen werd het inderdaad moeilijker, net op het moment dat we aan het gedeelte om Castle Hill begonnen. We zagen de snelste renners al op de weg terug rennen, maar de sfeer was zo gemoedelijk dat iedereen elkaar aanmoedigde. Op naar de 10 mijl langs het huis van kapper Darren, waar hij en Michaels moeder in de tuin stonden aan te moedigen, dat gaf een extra boost en toen het 11 mijl bordje in zicht kwam, wist ik het zeker, dit gaat echt lukken! Nog een waterpost en na drie kleine heuvels renden we Downton weer in, de laatste bocht door en de finish kwam in zicht, geweldig! Eén van de vrijwilligers op de route was verbaasd dat ik nog kon lachen na 13 mijl, ikzelf ook. Nog een laatste sprint, bliep op de tijdmat en daar stond Michael bij de finish. I did it, wat een geweldig gevoel! Met de medaille om de nek liepen we met z´n allen weer terug naar de school waar soep, brood en taart voor alle hardlopers klaarstond. Daarna gingen we snel terug naar Fordingbridge waar een warm bad te wachten stond. Dat was zeker nodig voor de spieren en vooral ook mijn knieën die elke keer als ik de trap op liep protesteerden, no more hills! Oh jee, was dit het begin van runnersknees? Maar volgens Michael hoefde ik daar niet bang voor te zijn het waren gewoon OPK’s...old people knees...

Coffee and cake al fresco

Welcome back, what a surprise! zeiden ze bij de sportclub van Downton toen we ons een paar weken geleden weer inschreven. Wij waren ook blij om iedereen weer te zien en vooral verrast door een nieuwe trainer voor het maandagochtend circuit die je met een grote lach de zwaarste oefeningen liet doen, die je ook de rest van de week niet zou vergeten. Maar aan het eind van de week was ik gelukkig weer klaar voor een sessie met de hardloopgroep en ik werd meteen uitgenodigd om mee te doen aan de halve marathon van Downton...eind november...ik zei ´eh well, well, daar moet ik nog even over nadenken, eerst maar eens een heuvel op en af rennen na wekenlang vlak terrein rennen. De rest van de groep was al ‘heuvelproof’, een aantal had zelfs een paar weken geleden een marathon gedaan! En om dat te vieren werden we op een zondagmiddag uitgenodigd voor een party bij Bob en Jan. En het was inderdaad een party! Niks geen koffie en taart zoals we dat in Nederland meestal gewend zijn, maar hup aan de borrel. Het was ook leuk om een keer wat langere gesprekken te kunnen voeren dan hijgend en puffend tijdens het hardlopen. Na een gezellige middag reden we weer terug naar Fordingbridge. Onderweg zagen we tuinen verlicht met uitgesneden pompoenen, want het was halloween. Nu de wintertijd was ingegaan, merkten we ook dat het eindelijk echt koud werd, zeker toen ik vorige week zaterdagochtend op de parkeerplaats van Castle Hill viewpoint in het bos stond.

Een geweldig uitkijkpunt, waar we met de hardloopgroep verzamelden voor een ‘verkenningsrun’ van een gedeelte van het ‘Downton Half’ parcours. Na een pittige heuveltraining van anderhalf uur kwamen we terug bij de parkeerplaats waar een stel van de groep een complete picknick had klaargezet met kleedjes, tafels, stoelen, warme koffie en heerlijke homemade taart en flapjacks, wauw! Haha, men deed er echt alles aan om de groep over te halen...Ik had trouwens nog nooit van flapjacks gehoord, maar in Groot-Brittannië gebruiken ze de naam al sinds de 17^e eeuw. Het is een traditionele soort van mueslireep die gebakken wordt van boter, suiker en havermout, dat is weer eens wat anders dan biscuits in de tea dopen.

Sloes and Rainbows

Zaterdag 1 oktober, de rode loper was uitgerold in het centrum van Drachten, nee niet voor ons, maar in het kader van het fashion evenement ´Drachten in Stijl´. Woorden die je nou niet zo één, twee, drie in dezelfde slogan zou verwachten, maar door de rode loper voelden we ons wel heel welkom. Nog voordat de show was begonnen waren wij alweer uit het centrum vertrokken, maar de volgende ochtend maakte Michael zijn ‘red carpet’ entree op de trimbaan, letterlijk, want het ding was daar blijkbaar na de show in de modder gedumpt, jammer, want hij had zeker een glamorous onthaal verdiend na zijn eerste keer 10 km hardlopen! Ondertussen stonden Corrine en ik op de atletiekbaan klaar voor de start voor de Evink 10 km run. Net op dat moment begon het wat te regenen, maar misschien konden we wel tussen de buien door rennen. Na het startschot probeerde ik snel een eigen plekje te veroveren, want ik was van plan om een nieuw persoonlijk record te rennen. De gedachten die zoal door je hoofd gaan tijdens zo’n run: “niet te snel van start, niet struikelen, kan degene die achter me loopt me niet gewoon inhalen of meer afstand nemen, focus op dat gele fluoriserende shirt voor je, normaal gesproken ren ik deze route zonder de hele meute, ah daar is het waterstation, kuch kuch rennen en drinken uit een plastic bekertje gaan niet samen, gele shirt is niet meer bij te houden, ah daar gaat een oranje shirt in mijn tempo, dit gaat goed, halverwege, let op de voeten, daar is de tunnel onder de A7, ah wat een leuke verrassing mijn vader die staat aan te moedigen met fototoestel, een echte papa razzi, de bocht naar de atletiekbaan komt in zicht, eindsprint of niet, mama razzi staat bij de laatste meters aan te moedigen, dat geeft een extra boost en dan...de finish! en daar is dan een nieuw persoonlijk record en Michael. Met z’n allen wachtten we op Corrine die ook al gauw door de laatste bocht rent, opweg naar een persoonlijk record en daarmee haar eerste officiële run een feit maakt, well done! De dagen daarna deden we lekker rustig aan, maar voor de afwisseling ging ik een keer banen zwemmen in het zwembad waar ik jarenlang clublid was. Aan de buitenkant was er veel veranderd, maar aan de binnenkant was bijna alles nog hetzelfde. Mijn zwemstijl was niet veel veranderd...in het begin waren er negen mensen in de baan en aan het einde nog vier, blijkbaar houdt niet iedereen van een golfslagbad...De rest van de week fietsten we nog een paar keer naar het centrum heen en weer en na deze ‘destructed triathlon week’ vertrokken we op donderdagavond weer naar Engeland. Je kon wel merken dat de zomervakanties allang weer achter de rug waren, want het was rustiger op de boot. Helaas was de gedeeltelijke snelweg afsluiting op de route van Dover naar Southampton, waar we de vorige keer mee te maken hadden, nog niet opgelost. Dit lieten we ons natuurlijk geen tweede keer overkomen, Michael bedacht zich geen moment en nam de afslag naar Portsmouth om zo via de kust naar Southampton en The New Forest te rijden. Onderweg stopten we nog bij een service station en toen we uit de auto stapten merkten we dat het iets minder koud was dan in Nederland, warm herfstweer. Daarom gingen we afgelopen zondag wandelen in The New Forest, maar niet alleen om te wandelen, we waren ook op ‘sloe hunt’. Ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord, maar kwam er al snel achter dat dit een behoorlijk populaire bezigheid is in de regio. Na een paar stappen in The New Forest te hebben gezet kwamen we een vrouw tegen die duidelijk ook ‘op zoek’ was en graag van ons wilde weten waar je ze kon vinden. Michael had wel een idee, maar dat hield wel in dat we ons door een enorme waterplas moesten huppen en zo schakelden we de ‘competitie’ meteen uit. En daar stonden we dan oog in oog met de jeneverbes boom. Ik was nog niet helemaal overtuigd van het idee om zo in het wild bessen te plukken die ik nog nooit geplukt had. Maar van voorbijgangers begrepen we meteen dat we bij de juiste bomen stonden te plukken met opmerkingen als: ‘ah looking for sloe gin hey?” de plastic tas vulde snel en net toen we onder de bomen vandaan liepen begon het te regenen, maar al snel kwam de zon er ook weer bij en zagen we prachtige regenbogen.

Michael dacht zeker dat zijn wandelschoenen waterdicht waren, want voor ik het wist liep hij door het water naar de andere kant van een grote plas en leerde wat het woord ‘kletspoot’ betekende, ik riep nog triomfantelijk dat ik altijd eerst om me heen keek voordat ik een stap zette, dat had ik beter niet kunnen doen, want net voordat we weer bij de auto waren zakte mijn voet diep weg in de modder, grrr. Hopelijk was het, het bessenplukken waard en dat de sloe gin niet lang op zich laat wachten.

Metal, Schoemrakkers en Juttersbitter

Het weekend na het Hoge Veluwe fietsen was het tijd voor alweer het laatste muziekfestival van het seizoen, Baroeg Open Air in Rotterdam, ook wel bekend als het hardste gratis festival, dat beloofde wat! Dus op zaterdagochtend 10 september reden we richting het westen. Ook al was het inmiddels herfst, het weer trok zich hier in ieder geval niets van aan en de airco loeide op de hoogste stand. Even dachten we dat de drukte op de ring van Rotterdam te maken had met het festival, maar al snel kwamen we erachter dat dit kwam omdat een aantal afritten waren afgesloten in verband met werkzaamheden. Na een detour over de Van Brienenoord brug, kwamen we aan in de parkeergarage aan de rand van de stad. Van daaruit namen we de metro naar het Zuiderpark. We hoefden ons niet af te vragen of we in de juiste metro zaten, gewoon de stereotype langharige, zwartgeklede metalmeute volgen. Op het festivalterrein hadden we Sander al snel gevonden en we werden met z’n allen verwelkomd door de death metal deunen van de band Bodyfarm uit Amersfoort, wat een binnenkomer zeg. Na dit eerste optreden zochten we een plekje op het gras en genoten van het zonnige weer en het mensenkijken. De vreemdste en interessantste kleding creaties liepen voorbij en de sfeer was heel gemoedelijk. Ineens spotten we ook Karen en Edwin tussen de bezoekers en de anderen van de groep schoven ook al snel aan, een gezellig weerzien. Terwijl de vrouwen nog aan het bijpraten waren, stonden de mannen van de groep bij het volgende optreden: Angel Witch. Toen ik uiteindelijk besloot om toch ook nog even een kijkje in de tent te nemen, speelde de band al hun laatste nummer en was het publiek al uit geheadbangd. We keerden terug naar de zon en het kleedje en aan het begin van de avond gingen we via de drum ’n bass van Counterstrike naar het optreden van Discharge, een mooie harde afsluiter zowel qua geluid als snelheid waarop de nummers achterelkaar gespeeld werden, de zanger rende al schreeuwend, zingend, van de ene kant van het podium naar de andere en na veertig minuten was het voor Michael helemaal duidelijk, de zanger was ‘a very angry man’. Moe maar voldaan reden we ’s avonds weer terug naar Friesland. Toen we de volgende ochtend in de sportschool op de crosstrainer stonden was dat wel even een omschakeling met de dag ervoor. We gingen van Bodyfarm naar het farmbezoek van ‘the incredible doctor Pol’ (een reality serie op National Geographic) die op de tv te zien was tijdens het sporten. Nog nooit had ik van deze Drentse dierenarts in Amerika gehoord en nu was hij ineens overal, zelfs op 17 september bij de manage in Drachten. Gelukkig gingen we toen op verjaardagsvisite bij mijn broer, waar we gezellig tot in de late uurtjes feestten!

De voordelen van niet werken zijn dat je dagen de tijd hebt om bij te slapen én dat je spontaan op een woensdagmiddag samen met je moeder aan een 10 kilometer wandeltocht mee kan doen. Omdat het nog steeds mooi weer was, fietsten we bij wijze van warming-up naar het startpunt bij De Veenhoop. Er waren behoorlijk wat deelnemers, maar die verspreidden zich al snel over de paden. De route ging door weilanden, over veeroosters, door hekjes en natuurgebieden waar we naast vogels ook vreemde vogels zagen, een paar gepensioneerde wildplassers, die werden opgeschrikt door de sliert wandelaars. Aan het eind van de route dronken we een kop koffie op het terras van ‘It Polderhûs’ en voor de cooling-down fietsten we via een andere route weer terug naar Drachten. De rest van de week zaten we ook niet stil, we gingen nog even een paar keer naar de sportschool en op zaterdagochtend renden we in en om Drachten, daarna waren we wel toe aan een weekendje relaxen. Afgelopen zondagochtend reden we dus in alle vroegte naar Harlingen om de boot naar Terschelling te nemen. Voor Michaels gevoel iets té vroeg, niet omdat hij niet van vroeg opstaan houdt, maar meer omdat ik altijd, heel Nederlands, overal op tijd wil zijn, wat er meestal op neerkomt dat we als eersten op de plaats van bestemming aankomen...ook nu had hij natuurlijk weer gelijk! Maar het goede nieuws was dat we nu vanaf de parkeerplaats niet de pendelbus hoefden te nemen, maar alle tijd hadden om rustig naar de boot te wandelen. We hadden een kaartje voor de ‘langzame’ boot, maar we kwamen toch eerder in West-Terschelling aan dan verwacht, waarschijnlijk hadden we zee mee.We liepen langs de haven naar het hostel, maar we waren te vroeg om in te checken. We besloten de bagage achter te laten en alvast een fiets te huren en te genieten van het eiland. Ik vond het een gek idee om weer terug te zijn op het eiland waar ik negentien jaar geleden een aantal maanden had gewerkt. In de tussentijd was er natuurlijk wel het één en ander veranderd, maar de dorpjes waar we langs fietsten niet; we fietsten langs Halfweg, Hee, Kaard, Baaiduinen, Midsland, Landerum naar Formerum, waar nu zelfs een Jumbo supermarkt zit die ook op zondag geopend is. Daar haalden we alles voor een picknick en fietsten via het bungalowpark waar ik gewerkt had naar Oosterend, het laatste dorp van het eiland. We dronken een biertje op het terras van eetcafé De Boschplaat en tot mijn verbazing stonden zelfs de oude bordspelen daar nog steeds op de boekenplank in het café, leuk! We lunchten in de duinen en besloten daarna nog even door te fietsen naar het strand bij het Heartbreak Hotel. Heerlijk op zo’n zomerse dag en zo in het naseizoen was er haast niemand op het strand. Aan het eind van de middag fietsten we weer terug naar het hostel en we waren blij dat we een mountainbike met veel versnellingen gehuurd hadden, want in de tussentijd was de wind gedraaid en moesten we de hele terugweg tegen de wind in rijden. Poeh, we dachten dat we een weekendje fitnessvrij waren, maar dat viel vies tegen. Maar elke keer als we toeristen op een elektrische fiets inhaalden, gaf dat wel weer een kick om door te gaan. Fitgefietst kwamen we bij het hostel aan, maar dit keer waren we te laat om in te checken, de receptie was alweer dicht! Gelukkig konden we bij de bar van het hostel terecht voor de keycard en eindelijk stonden we dan in onze kamer. De kamer was behoorlijk spartaans ingericht, maar was schoon en had alles wat we nodig hadden, zelfs bedlampjes die me deden denken aan zo’n lamp boven een tandartsstoel! De volgende ochtend ontbeten we in de ontbijtzaal van het hostel met een geweldig uitzicht op de duinen en de zee. Een powerontbijt voor een nieuwe dag fietsen, dit keer door de duinen naar West aan Zee. Na een tijdje daar op het strand te hebben gezeten fietsten we verder naar Midsland aan Zee en belandden we uiteindelijk op een terrasje in het gezellige centrum van Midsland.

Via de dijk langs de Waddenzee fietsten we weer terug naar West-Terschelling. ’s Avonds aten we bij restaurant het Raadhuis, een mooi gerenoveerd oud pand van het voormalige raadhuis met een heerlijk menu en juttersbitter likeur als ‘after dinner’, een soort variant op de zoete Malaga wijn, not bad! Het licht van de vuurtoren begeleidde ons terug naar het hostel waar we nog even naar de hostelbar gingen. De barkeepster was blij dat er eindelijk mensen in de bar zaten en tapte graag een biertje voor ons. In het kader van het lokale producten proefavondje namen we een Schoemrakker, een lekker afzakkertje! Ondertussen vertelde de barkeepster dat het naseizoen ook wel weer zijn charme had, minder druk en de eilanders konden haast niet wachten totdat ze weer met hun auto’s het strand op mochten...De volgende ochtend hadden we nog één keer ontbijt met uitzicht op zee en daarna checkten we uit. We liepen door de gezellige straatjes van West-Terschelling en rond het middaguur zaten we met het laatste restje toeristen op de boot, het eiland was weer voor de eilanders.

Four fines and a ferry?

Tussen het schilderen door genoten we van de Engelse zomer, overdag klussen en ´s avonds relaxen met een biertje in de tuin, het was tenslotte meer dan 25 graden. De verf droogde snel en zo hadden we mooi even de tijd om op visite te gaan bij onze bevriende kapper die was verhuisd naar een appartement in het idyllische dorp Woodgreen, niet ver van Fordingbridge.

Tijdens het koffiedrinken zagen we veel toeristen voorbij wandelen, maar tot mijn verbazing ook een hele stoet ezels, de dieren, die op weg waren naar de pub! Met zulke taferelen weet je zeker dat je, je in The New Forest bevindt! Na een gezellige ochtend liepen we met een nieuwe coupe naar buiten en gluurden nog even bij het dorpshuis naar binnen. De muren waren namelijk beschilderd met dorpse taferelen uit de jaren dertig. We werden door een dorpsbewoner ´betrapt´ en hij wilde deze ´toeristen’ maar wát graag de binnenkant van het gebouw laten zien; dus haalde hij de sleutel op en even later stonden we binnen. Heel bijzonder, want ook de grootvader van een kennis van onze vriend stond op één van de muren afgebeeld. Maar het meest bijzonder was nog, dat Michael vroeger naar feestjes in dit pand was geweest, maar dat de muurschilderingen hem nog nooit waren opgevallen. Laten we het er maar op houden dat, dat kwam omdat deze feestjes ’s avonds plaatsvonden. Na anderhalve week was het schilderen klaar en zetten we de laatste dingen weer op hun plek voordat we op 24 augustus om twee uur ’s ochtends in de auto stapten om naar Dover te rijden. Ondanks dat we de hele dag en uren voor vertrek nog niet hadden geslapen vonden we het heerlijk om ’s nachts te reizen, want dan is het overal zo lekker rustig. We kwamen er al snel achter dat dan ook de meeste wegwerkzaamheden plaatsvinden...De matrixborden boven de M3 snelweg ‘flashten’ ineens het bericht dat de snelweg tussen afslag 5 en 3 was afgesloten. Gek genoeg heb ik op dit soort momenten altijd de neiging om de berichten niet te geloven: “misschien zijn ze het net aan het voorbereiden en is er nog een rijbaan open”, “misschien is het een afschrikmethode om files te voorkomen”, “misschien is het”...gewoon écht zo! De omleidingsborden stuurden ons naar een b-weg zodat we door schemerige dorpen reden en het gevoel hadden dat we steeds verder van onze route raakten en dat we de boot nu wel zouden missen. Met meer dan een half uur vertraging konden we uiteindelijk de snelweg weer op en Michael probeerde de verloren tijd in te halen. We zagen minstens vier keer flitsen in de lucht en waren er niet helemaal zeker van of dit nu kwam door vrachtwagen lichten, bliksemflitsen of flitspalen, maar één ding was wel zeker, we waren een kwartier voor vertrek in Dover. Na nog een grondige douane controle belandden we uiteindelijk op de boot en twee uur later reden we met een prachtige zonsopgang in Duinkerken van de boot af. Dunkirk by day! Dat hadden we eigenlijk nog nooit gezien, meestal reden we hier middenin de nacht, maar in dit geval had dat geen zin, omdat we onderweg waren naar Rotterdam waar we een hotelkamer gereserveerd hadden waar we toch niet voor 14:00 uur ’s middags konden inchecken. De reis ging goed, totdat we bij Antwerpen in een lange file belandden, waardoor we een uur later dan gedacht bij de P+R in Rotterdam aankwamen. We namen de metro naar het hotel en werden daar persoonlijk begroet door één van de managers. Met onze slaperige hoofden dachten we: “goh wat een vriendelijk welkom”, maar al snel begrepen we dat dit met een reden was...onze kamer was dubbel geboekt en het hotel was vol, maar geen probleem ze hadden voor ons een kamer gereserveerd in een ander hotel...slechts een kilometer verderop...ach whatever, na dertig uur zonder slaap, met alleen maar een powernap op de boot, stonden we de manager als zombies aan te gapen. Voordat we in de lobby in slaap zouden vallen regelde de manager snel een taxi om ons naar het Bilderberg Park hotel te brengen waar we een “executive room” op de negende verdieping kregen, niet verkeerd, wat een uitzicht, zelfs op ons oude appartement! Net zoals tijdens de zomers in ons oude appartement, was de temperatuur op de hotelkamer ook boven de vijfendertig graden, maar helaas konden de ramen niet open en bleek de airco kapot. Toen de monteur die gestuurd was zei dat het niet normaal was om in zo’n sauna te overnachten, gingen we terug naar de receptie. Nadat er gezegd was dat het hotel vol zat en we niet naar een andere kamer konden verhuizen, bleek het na tien minuten toch wel te kunnen. We gingen naar een andere verdieping en kwamen bij de deur van onze nieuwe kamer oog in oog te staan met een andere hotelgast...hm kamer bezet. We gingen weer terug naar de receptie en daar bleek dat de receptioniste het kamernummer verkeerd had opgeschreven, een paar minuten later kwamen we dan eindelijk aan in onze nieuwe kamer met uitzicht op een parkeerplaats, maar wel met werkende airco! Door al het gedoe was onze hele middag siësta verkort tot een uurtje, want ’s avonds gingen we eten bij Rotown en naar een concert van de band Sunflower Bean, een New Yorkse band met een gitarist die me deed denken aan de hoofdrolspeler van de film The Wedding Singer, maar die nog meer rockten dan ik verwacht had. Na het coole optreden dronken we nog een paar slaapmutsjes op het terras en liepen daarna voor een welverdiende nachtrust terug naar het hotel. De volgende ochtend konden we niet uitslapen, want we gingen letterlijk nuchter voor Michaels halfjaarlijkse APK naar het ziekenhuis. De dag verliep meteen al beter dan de vorige, we konden meteen doorlopen naar de radiologie afdeling en vervolgens werd Michael al opgewacht door de verpleging voor de volgende check, tot ergernis van een aantal patiënten die al lange tijd in de wachtkamer zaten. Deel één van de controle was klaar, we konden even gaan ontbijten en een rondje door het centrum van Rotterdam lopen. Aan het begin van de middag waren we weer terug in het ziekenhuis voor deel twee van de controle: de afspraak bij de specialist. Alle uitslagen waren goed en opgelucht konden we het ziekenhuis weer verlaten om er pas over een half jaar weer terug te komen. We checkten uit bij het hotel en reden naar Friesland. Ook al waren we maar kort weggeweest, door alle belevenissen leek het veel langer. Het was fijn om weer terug te zijn op vlak terrein en we vierden de goede resultaten met een fietstocht naar en een verjaardag in Donkerbroek. We hadden de fietssmaak te pakken want in eerste weekend van september zaten we op de witte fietsen van Nationaal Park de Hoge Veluwe.

We waren er al vroeg naartoe gereden om de nazomer toeristen te ontwijken. Dat plan mislukte al snel, want hoewel we de eersten op de parkeerplaats waren, parkeerde er al snel een auto pal naast ons en toen we op de fiets naar het Kröller Muller museum zaten werden we door drie touringcars ingehaald. Het museum was groot genoeg voor iedereen en we konden ongestoord de Van Gogh collectie en alle andere meesters bewonderen. Daarna wandelden we nog door de beeldentuin en ’s middags fietsten we door de prachtige bossen en over de heidevlakten van het park. Het leek haast wel op The New Forest met als enige verschil dat je er daar niet voor hoeft te betalen.

Steden met een B

De tijd vliegt, ook als je vrij bent...We genieten al bijna een jaar en acht maanden van de vrijheid en deze lifestyle bevalt ons heel goed, maar zo langzamerhand krijgen we steeds vaker de vraag uit onze omgeving óf, wanneer en waar we ons gaan ´settelen´. Dat vragen we onszelf ook af. We zijn er inmiddels achter dat we natuur erg mooi en relaxed vinden, maar dat we de stad nog niet kunnen missen vooral als deze met de letter B begint; Brighton, Bristol en Berlijn, staan op dit moment in onze favorieten. Voorzichtig struin ik af en toe het internet af om te kijken wat voor vacatures daar zoal zijn en soms kom je dan spontaan iets tegen dat je denkt, dít is wel een kans, ik waag een gokje! En zo zag ik ook een vacature voorbijkomen bij een internationaal bedrijf in Berlijn. Een druk op de laptopknop en de sollicitatie was verstuurd en warempel werd ik twee dagen daarna gebeld en uitgenodigd voor een Skype sollicitatie, wat hip, minimum reistijd, maar staren naar de camera op je ipad en niet scheel gaan kijken is nog best een kunst. Het duurde een week voordat ik bericht zou krijgen. Tijdens die week gingen we twee keer naar Groningen, ondanks dat deze stad niet met een letter B begint was het goed toeven op de terrassen van cafe De Uurwerker waar we met Janneke waren en cafe De Sigaar waar we met Sander waren. Voordat we naar Engeland vertrokken gingen we nog een laatste keer naar de sportschool, waar de muziek op de vroege ochtend iedereen wakker beukte. We verlieten de fitness met het beeld van een deelneemster van de Senioren Fit die, nadat de woorden “smack my bitch up” keihard door de zaal galmden, ietwat getraumatiseerd op één van de fitnessapparaten zat...Donderdagavond reden we in de stromende regen vanaf mijn ouders richting

Duinkerken, gelukkig klaarde het weer halverwege België op en stonden we een uur voor vertrek in de rij te wachten totdat we de boot op mochten. Blijkbaar stond een aantal auto’s met caravan in de verkeerde rij, want we zagen het ene na het andere gevaarte weer door een hek met ‘exit’ verdwijnen. Toen we de boot op mochten rijden zagen we in onze achteruitkijkspiegel nog een happy camper familie door het exit hek rijden en beduusd een aantal rondjes op de naastgelegen rotonde rijden, misschien hadden ze de boot in Calais moeten hebben? In Dover waren we snel weer van de boot af, gelukkig dit keer geen extra auto controle en met mijn EU-paspoort mocht ik nog steeds het land in. Toen we rond zes uur ’s ochtends in The New Forest aankwamen was het alweer licht en zagen we hoe de ochtendmist over de vlakte hing, zo mooi dat we besloten om de auto even aan de kant van de weg te zetten en een paar foto’s te maken.

Daarna reden we door naar Michaels moeder en de familie die bij haar op bezoek was. Met maar één uur slaap in 24 uur was het eerst tijd voor een goede powernap. Toen we wakker werden was het een gezellig drukte met iedereen in huis, het was warm weer en we zaten nog tot laat in de tuin. De volgende dag moesten Michaels moeder en de familie inpakken, want zij gingen met z’n allen via Londen naar Belfast. Nadat we ze hadden uitgezwaaid, was het ineens raar stil in huis, van het ene uiterste naar het andere. Maar tijd om te luieren was er niet, want we waren hier om op de katten te passen en een slaapkamer te schilderen. Het schilderen zelf vind ik leuk om te doen, maar de voorbereidingen zoals schuren en scheuren vullen is niet niet mijn ‘cup of tea’. Volgens Michael komt dit omdat ik er geen geduld voor heb en hij heeft wel gelijk, ik wil gewoon hup meteen verf op die roller en beginnen. Tijdens het klussen kwam er een e-mail met een ‘nein’ uit Berlijn; ach we hebben geen haast en met het genieten van de leisure time hebben we helemaal geen tijd om te werken :-)

Zand zonder zee

Terwijl de inmiddels opgedroogde festivalmodder stukje bij beetje van de auto viel en de laatste campeermieren de auto verlieten, reden we de grens weer over, terug in Nederland. Het Westvleteren bier hielp toch niet zo met de detox en daarom besloten we om weer een maand fitness te gaan doen bij de sportschool in Drachten. Voor het zweten hoefden we er in ieder geval niet naartoe, want daar zorgde het warme weer al voor. Maar ik dacht als je zoiets als yoga in de hitte kan doen, dan is dat misschien toch ook wel toepasbaar op een Hiit les (hoge intensiteit interval training). Poeh dat viel vies tegen, na een half uur was iedereen kapot en de trainer verbaasd dat er nog zoveel mensen meededen in de aircoloze zaal. Naast het fitnessen wilde ik natuurlijk ook het hardloopritme van Downton een beetje bijhouden, dus twee keer per week rende ik in de vroege ochtend in het shirt van de hardloopclub door de natuur rondom Drachten. Ondanks het shirt, miste ik alle mensen van de hardloopgroep uit Engeland, maar niet de Engelse heuvels. Gelukkig is Michael sinds kort ook begonnen met hardlopen en bevalt de groep van twee prima! Juli is de maand van verjaardagen, eerst die van mijn vader en daarna die van Michael.

Op Michaels verjaardag waren we ’s ochtends van plan om naar de heide van Bakkeveen te gaan, even iets anders en in de buurt van Drachten...of toch niet; de afslag die we met de auto wilden nemen om er te komen was uitgerekend op die dag afgesloten, nou jááá! Dus moesten we de verkeersborden met nummer 1 volgen die ons langs de ‘toeristische’ route door Donkerbroek en Waskemeer leidden. Ik kon me niet heugen dat ik ooit in Waskemeer geweest was of nog zou bezoeken, maar uiteindelijk kwamen we dan toch in Bakkeveen aan. We maakten een mooie wandeling over de heidevlakten en eindigden bij een grote zandvlakte. Door het landschap leek het haast alsof we ergens in de duinen waren, alleen de zee ontbrak. Voor het water gedeelte gingen we terug naar Drachten en lunchten we op een terras aan de vaart. Later in de week zat ik weer op hetzelfde terras, maar dit keer voor een diner en gezellig bijpraten met Bianca en Mala, een superleuke avond!

Ik had de smaak van het terrasje zitten blijkbaar te pakken want in de week daarop zat ik met Corrine op weer een ander terras in het centrum. We gingen eigenlijk naar het centrum toe voor het ‘Drachten Proeft’ festival. Hoewel de locatie en opzet heel leuk waren met alle verschillende foodtrucks, had ik toch trendier eten verwacht dan spare-ribs, aardappel en vlees gerechten en voor de echte sfeer waren we misschien nog iets te vroeg. In ieder geval is de zomer in volle gang en de zwarte zaterdag weer achter de rug, nu hopen we dat de ferryfiles, vanwege de strengere grenscontroles, volgende week dinsdag ook zijn opgelost, want dan gaan we weer voor een korte trip naar Engeland, cat sitting, purrrfect!

Muddy good Werchter

Het is alweer een tijdje geleden dat we iets op het blog geplaatst hebben. De tijd na de “Brexit” was blijkbaar druk. Alle “vote out” posters die we overal zagen hadden blijkbaar hun werk gedaan en ook voor het Engelse voetbalteam was het exit. Na een laatste hardloopsessie met de running club verlieten we het land, vrijwillig; hoewel het nog niet zo makkelijk was om naar Dover te rijden. Onderweg werden we verrast door enorme hoosbuien waardoor de snelweg overstroomde en, ondanks dat we maar 20 km per uur konden rijden, kwamen we toch nog op tijd in Dover aan. Gek genoeg wuifden de douaniers zonder een blik op onze paspoorten te werpen ons door richting de check-in balie...dachten we..., halverwege werd onze auto eruit gepikt voor een grondige controle. Of we messen of andere scherpe voorwerpen bij ons hadden? Niet dat we zo één twee drie konden bedenken. Later beseften we ons pas dat kookgerei misschien ook wel tot die categorie behoorde? Eenmaal aan de overkant van Het Kanaal verliep de reis snel en zo kwamen we rond zes uur ‘s ochtends bij mijn ouders in Friesland aan. Veel tijd om bij te komen van de reis was er niet, want een paar dagen later reden we ’s ochtends om vier uur alweer richting België voor het jaarlijkse Rock Werchter festival. Het had niet alleen in Engeland zoveel geregend, ook België had de laatste tijd veel wateroverlast gehad, waardoor niet alle festivalcampings open waren. We waren al om kwart over zeven op de verzamelplaats in Tremelo en samen met nog een aantal van onze groep besloten we alvast richting de camping te rijden, maar goed ook, want we kwamen meteen in een file terecht, maar gelukkig was de sfeer gezellig en de camping open. Toen we eenmaal de auto geparkeerd hadden ging alles heel snel. Terwijl we een campingplek “veroverden” sloot de rest van de groep ook al aan en aan het eind van de middag betraden we het festivalterrein. Ondanks alle regen was het terrein prima, helaas konden we dat niet te zeggen van de eerste band, Kaiser Chiefs, die voorheen altijd wel leuk waren, maar dit keer kwam de zanger een beetje arrogant over alsof het meer een ‘verplicht nummer’ was; tsja zodra je als jurylid in programma’s als de Britse “The Voice” verschijnt, dan gaat je carrière wel een beetje achteruit...Maar de middag werd weer positief gestemd met de band Gütterdammerung, wat een sensatie, een rockopera film met een live band op de achtergrond. Steeds als er bekende acteurs in de film verschenen, zoals: Iggy, Lemmy, Slash, Joshua Homme en Grace Jones, ging er een luid gejuich door de tent. Nog een hoogtepunt van de dag was New Order en na het verrassend leuke optreden van Paul McCartney liepen we moe maar voldaan weer terug naar de camping. De volgende ochtend waren de meesten wel weer bijgeslapen en gehuld in rubberlaarzen en regenjas liepen we weer naar het festivalterrein, dat inmiddels tot Werchter “plage” was omgedoopt, vanwege de kilo’s zeezand die ’s nachts waren gedumpt om het terrein begaanbaar te houden. De dag begon voor ons met een goed optreden van Frightened Rabbit gevolgd door een minder optreden van Blossom, je kunt niet alles hebben. De DJ-set van Jagwar Ma was weer een hoogtepunt met hun Chemical Brothers klanken, wow! Daarna genoten we van het optreden van de band Daughter, waarvan de zangeres nog oprecht overrompeld was door alle joelende fans. Daarna stonden we vooraan bij het optreden van Richard Hawley, die mij niet echt kon overtuigen, maar voor Michael en de anderen was dit wel een top optreden. Hoewel we het optreden van Robert Plant van twee jaar geleden nog niet waren vergeten, rockte hij ook dit jaar er flink op los! Voor een beetje jeugdsentiment gingen we naar The Offspring die op het hoofdpodium speelde. Alle gouwe ouwe kwamen inderdaad weer voorbij alleen gezongen door ietwat pafferige vijftigers. Deze tweede dag werd bombastisch afgesloten door een optreden van Rammstein, het grunt en vuurwerk geluid vergezelde ons tijdens de wandeling naar de camping.

Naarmate het festival vorderde werd het opstaan ’s ochtends steeds wat stroever. De regen die op het tentdak tikte maakte het opstaan nou ook niet echt uitnodigend, maar de optredens op de derde dag schudden ons meteen wakker. We begonnen met The Struts, daarna naar Courtney Barnett, die live nog luider rockte, en toen naar de Savages, die een verpletterend optreden gaven. De moeheid verdween als regen voor de zon en tijdens het optreden van Two Door Cinema Club kwam de zon ook letterlijk tevoorschijn, zou het dan toch nog droog worden? Van het hoofdpodium verhuisden we naar The Barn tent, waar we helemaal vooraan stonden bij PJ Harvey en band, daarna pikten we nog een paar nummers van de Red Hot Chili Peppers mee terwijl we helaas al afscheid moesten nemen van Lisette en Tessa. Na de afscheidsborrel keken we nog even bij Tame Impala, die we vorig jaar op Lollapalooza hadden gemist en de avond werd opnieuw met vuurwerk afgesloten tijdens het optreden van de Editors waarvan de zanger ietwat rare moves had, maar goeie stem. Na drie dagen blubberen, werd het op de laatste dag nog behoorlijk zonnig. Het soulvolle optreden van Lianne la Havas sloot hier mooi bij aan en de Strypes hadden er ook zin in, zelfs na een lange vlucht vanuit de US of A. Aan het eind van de middag stonden we haast vooraan bij Iggy Pop die in zijn blote rock-‘n-roll torso over het podium rende als een youngster en het record aan f**k woorden het publiek in slingerde.

Alle bands daarna konden nog moeilijk aan dit optreden tippen, maar de Last Shadow Puppets maakten er een chaotische dandy show van, waarbij zanger Alex Turner, niet wist of hij zijn jasje nou aan of uit wilde..Helaas moesten we ’s avonds afscheid nemen van Ineke, Juul, Martijn, Edwin en Carola. Samen met Frank en Koen namen we voor hun de honneurs waar tussen het publiek bij de optredens van Jamie XX en Skunk Anansie en dit jaar sloot Florence and the Machine het festival af. Het was allemaal weer veel te snel voorbij, maar met een hoop ‘good memories’ verlieten we maandagochtend voldaan de camping. Omdat het nog vroeg was, was er nog geen filevorming en dus stonden we ook al vroeg in Kortenberg waar we weer ontzettend gastvrij werden ontvangen door Emanuela en Danny. Het was heel gezellig bijpraten en, omdat we in de buurt waren, besloten we de volgende dag naar Abeele te rijden om de begraafplaats te zoeken waar Michael zijn overgrootvader begraven ligt, die is omgekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. We waren al weleens naar het museum in Ieper geweest en toen we in de omgeving reden zagen we al vele kleine begraafplaatsten. Abeele Aerodrome Military Cemetry was hier één van, prachtig aangelegd en onderhouden, midden tussen de landerijen haast op de grens met Frankrijk. Het was een erg indrukwekkend bezoek, maar fijn om hier toch een keer te zijn geweest. Daarna reden we door naar de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren waar het wereldberoemde Westvleteren bier geproduceerd wordt dat zó gewild is dat het lang van tevoren besteld moet worden...Of je hebt geluk zoals wij, dan kan het op de kop getikt worden in het winkeltje van restaurant “In de Vrede” waar tot onze verbazing ook ‘New Forest Horse Shampoo’ verkocht werd, volgens de verpakking ideaal voor elk haartype, maar na het festival paste het bier van de monniken beter in ons detox programma.

Happy Campers

Een paar dagen na mijn verjaardag stond de volgende festiviteit alweer op het programma, de ´barn wedding´ van Michaels achternicht. Na een paar dagen regen, was het op de dag zelf gelukkig zonnig, iets waar elk bruidspaar natuurlijk op hoopt, maar de gasten in dit geval ook, want de receptie was op een ‘farm’ net buiten Rockbourne. Maar eerst gingen we voor de ceremonie naar de kerk in het dorp, een prachtig zestiende-eeuws kerkje dat haast verstopt leek tussen het groen. Als je in Groot-Brittannië in de kerk trouwt ben je gelijktijdig ook voor de wet getrouwd, dus dat scheelde een tripje naar het gemeentehuis en dus konden we na de ceremonie meteen door naar de feestlocatie. De boerenschuur was omgetoverd tot een feestelijke zaal en al gauw konden de daggasten aanschuiven voor het diner, inderdaad álle daggasten, dat is ook anders dan in Nederland. Normaal gesproken is het bij een Britse bruiloft ook gebruikelijk dat de gasten hun eigen drankjes betalen, maar bij deze bruiloft was daar geen sprake van, er was zelfs zelfgemaakte wijn gemaakt door de vader van de bruid. Na het eten was het tijd voor de ‘best man speech’ en de speech door de vader van de bruid en daarna was het tijd voor feesten. Er was een gezellige band die allemaal jaren tachtig- hits speelde en toen de band uitgespeeld was, ging het feest tot in de late uurtjes door met een DJ, waarschijnlijk iets te enthousiast want op een gegeven moment viel zelfs de stroom uit, maar gelukkig werd het verholpen en danste iedereen er al snel weer vrolijk op los. In de uitnodiging stond dat iedereen vrij was om te kamperen op het land, dus een paar borrels later besloten ook wij om onze pop-up tent uit te gooien en alvast te proefkamperen voor het Werchter festival. We vielen in slaap op de DJ deunen en waren alweer vroeg op. Alle andere kampeerders lagen nog te slapen en de feestlocatie lag er verlaten bij: de wind flapperde door de party-tent doeken, drank flessen stonden op en onder de tafels en een paar feesthoedjes lagen verlaten op de dansvloer, a good party! Nadat we meegeholpen hadden met opruimen werd het tijd om onze pop-up tent weer in het tentzakje te vouwen en op één of andere manier is dit altijd ingewikkelder dan gedacht en zo kwamen we erachter dat de stokken ook niet zo flexibel waren dan gedacht...dus het volgende weekend waren we in Poole op nieuwe tent jacht. Na het bezoekje aan de mega outdoorshop liepen we nog een rondje door de winkelstraat, waar shoppers continue moesten rennen of wachten voor de spoorbomen van de spoorlijn die de straat in tweeën verdeelde. Het was marktdag en terwijl de verkoper van de vleeskraam door luidsprekers riep welke homp vlees er deze week in de aanbieding was, leken de mensen van de naastgelegen anti-EU stand nauwelijks boven het luidspreker geschreeuw uit te komen. Bij ons maakten ze sowieso geen kans, in het voorbijgaan zei ik: I’m staying in anyway, I’m Dutch. ’s Middags reden we naar het plaatsje Damerham waar we met vrienden hadden afgesproken in een pub en onderweg moesten we zowaar een ‘Penny Farthing’ inhalen, in het Nederlands ook wel een ‘Hoge Bi’ genoemd, zo’n fiets met een heel groot voorwiel en een heel klein achterwiel, bijzonder om te zien en dat vonden de vrienden ook, die vlak na ons bij de pub aankwamen. We lunchten in de tuin en praatten onder andere over hun aanstaande campertrip naar Frankrijk; hun tent on wheels zonder gedoe met inflexibele stokken.

Go West!

Na zoveel uitstapjes in het zuiden van het land, werd het weer eens tijd om naar het westen te gaan voor een bezoekje aan Michaels vader in Devon. Blijkbaar hadden meer mensen hetzelfde plan, want het was behoorlijk druk op de tweebaansweg westwaarts. Gelukkig kon je af en toe wel inhalen, wanneer er ineens een derde rijbaan bijkwam voor afwisselend gebruik voor dan weer de ene weghelft en dan weer de andere weghelft. Dus als je een slome weggebruiker in wilde halen was het zaak dat je dat ook echt even plankgas deed, no limits! We zagen dat een auto voor ons andere weggebruikers een beetje irriteerde door onder de maximale snelheid in te halen, iets wat we in het Nederlandse verkeer ook regelmatig zien. Toen we dichterbij kwamen bleek het zowaar nog een Nederlander te zijn ook! Uiteindelijk kwamen we aan in het dorp, tegelijk met Michaels vader, die na een lange werkdag zijn pick-up parkeerde. Samen met zijn werklieden dronken we een aantal pints in de pub, behalve de alcoholvrije lad van de groep, Howie. Wel respect hoor als je omringd wordt door zoveel verschillende bieren op de tap. Inmiddels was Michaels broer ook aangekomen en gingen we met z’n vieren verder naar een volgende pub waar we een aperitief pint dronken voordat we voor het hoofdgerecht naar de derde pub gingen, die sinds korte tijd weer was geopend. We werden vriendelijk begroet door de nieuwe eigenaren en er hing een gezellige sfeer. Tijdens het eten kwam er een groep folk muzikanten de pub binnen en begon spontaan te spelen.

Het was een vrolijk gezelschap: één speelde op de banjo, de ander op een fluit en weer een ander had een drum in de hand met een kwastje. Waarschijnlijk was dit niet de eerste pub die ze die avond bezochten want een vrouw van de groep zat met kleine toegeknepen ogen op een stoel met een sambabal in haar hand en leek elk moment in slaap te kunnen vallen en een man van de groep haalde op een gegeven moment een uit hout gesneden marionet-eend tevoorschijn die hij onder luid gelach op een stuk hout liet dansen. Op de achtergrond dansten een paar locals met zonnebril op, waarschijnlijk verkeerden zij in dezelfde staat als sommige bandleden. We sloten de avond af met een goed glas whisky. De volgende ochtend waren we alweer vroeg op, Michaels vader was aan het werk op een landgoed in de buurt en zei dat we wel even langs konden komen zodat hij ons een rondleiding kon geven. Zo reden we even later met onze statige Ford Fiësta over de oprijlaan naar het landhuis. Vanaf de terrassen had je uitzicht op de vijvers en op het dorp in het dal. Aan de achterkant van het huis was een aparte parkeerplaats voor de werklui, de tuinman en de schoonmaakster hadden allebei hun eigen huis op het erf, zelfs de kippen hadden een eigen ‘cottage’. Het zwembad zag er een beetje verlaten uit, maar er werd waarschijnlijk af en toe wel een feestje gegeven gezien de drankvoorraad in de buitenkeuken. Na de rondleiding gingen we weer naar het ‘gepeupel’ in het dorp, waar het Spring Fest festival aan de gang was. Her en der door het dorp stonden kraampjes waar men lokale producten kon proeven en kinderen konden hun teddybeer laten parachutespringen vanaf de kerktoren. Toen we bijna weer bij huis waren, zagen we ook de bandleden van de vorige avond lopen, inmiddels had de vrouw in ieder geval haar ogen weer open, maar de man met de marionet-eend was nergens te bekennen. ’s Avonds reden we met z’n allen naar Dulverton, het dorp waar Michaels vader eerst woonde. We kwamen terecht bij Woods bar & restaurant waarvan zijn vorige buurman, een echte wijnkenner, de eigenaar is. Het was leuk om hem weer te zien en we genoten van de wijnen, bieren en het heerlijke eten. Het werd later en later en het was geen optie meer om met eigen auto terug te rijden. Michaels vader zei, “geen probleem, ik bel gewoon een taxi.” We keken elkaar aan en dachten nog, hoe gaat hij op dit uur in dit dorp een taxi regelen? Maar voor we het wisten stond er één voor de deur...poor Howie! Hij racete ons over de bochtige wegen terug naar Bampton en we waren nog net op tijd voor een slaapmutsje in de pub om de hoek. De volgende dag reden we weer terug naar The New Forest en maandagochtend stonden we weer klaar voor een detox bij de circuit fitness les. Alsof dat nog niet genoeg was, werd er op woensdagavond nog een 11 kilometer hardloopsessie georganiseerd door een mede hardloper. Het had de hele dag geregend, maar op het moment van vertrek scheen gelukkig de zon, helaas zou dat niet lang duren, de gele raapzaadvelden staken af bij de zwarte luchten en even later renden we door hagel- en onweersbuien naar een groepje bomen om te schuilen, how refreshing! Nog bijkomend van de ene run werd ik alweer uitgenodigd voor de volgende op zaterdagochtend, maar ik had gelukkig een goed excuus, want die vrijdagavond gingen we naar vrienden in Chichester. We gingen eerst naar de kerk, waar men in plaats van wijn en brood, bier en burgers serveerden! Alhoewel we te laat waren voor de burgers, omdat de keuken net gesloten was, genoten we in een luie stoel van de tot trendy bar omgebouwde kerk. Voor de burger moesten we uiteindelijk toch naar een andere pub verhuizen. Met Japans bier proostten we op  de geslaagde avond en de volgende ochtend reden we moe maar voldaan via Portsmouth weer terug naar Fordingbridge, waar we op woensdag opnieuw proostten; deze keer op mijn verjaardag. Het was een gezellige dag met veel kaarten, bloemen, en steak tijdens de lunch in restaurant The George, the icing on the (birthday)cake!

Cuckoo on Wick Lane

Ook al skipten we Koningsdag dit jaar, daarvoor in de plaats was er ‘May Day bank holiday’, een nationale vrije dag op de eerste maandag van mei. Overal worden dan het hele weekend festiviteiten georganiseerd om de komst van de zomer te markeren. Traditiegetrouw wordt er rond de Meiboom gedanst, het zogenaamde Maypole Dancing, waarbij dansers gekleurde linten vasthouden die aan de bovenkant van een paal bevestigd zijn en zo tijdens het dansen om de paal gewikkeld worden. ´Morris Dancing´ is ook favoriet, waarbij een groep dansers in een cirkel dansen en met een witte zakdoek zwaaien of met korte stokken tegen elkaar aanslaan op de klanken van accordeon muziek; dat is weer eens wat anders dan de klompendans. In aanloop naar de festiviteiten zagen we in Downton overal posters en folders voor de jaarlijkse Cuckoo Fair en ook de leden van de sportclub raadden ons aan om zeker een kijkje te nemen, ach waarom ook niet. Zaterdag 30 april werd Cuckoo Fair dag, dat inderdaad een populair evenement was. Filevorming in het dorp en zelfs bedrijventerreinen waren aangewezen als tijdelijke parkeerterreinen. We hadden geluk om nog een geïmproviseerde parkeerplaats te bemachtigen en de vrijwilligers wezen ons de weg naar de braderie in het dorp: “bij de vriezer unit naar rechts, links en dan rechtdoor achter de meute aan!”  Het was veel groter dan ik had gedacht, rijen kramen met ambachtelijke producten, ‘men stalls’ waar verschillende ciders en real ales getest konden worden, ijsjes en patat etende mensen en een optreden van ‘The Plonkers Agricultural Orchestra’. Het was leuk om te zien hoe een anders rustig dorp helemaal tot leven kwam. Ondanks de nationale vrije dag, was de sportclub op maandag wel geopend en tijdens het sporten hadden we uitzicht op de rommelmarkt, car boot sale, op het sportveld en de zweetlucht werd overstemd door de geur van bbq bacon en gegrilde worst. Aan het einde van de week rende ik weer met de hardloopclub mee, dit keer stond sprinten op heuvels op het programma, poeh, dat was nieuw voor mij, de anderen van de groep die deze venijnige heuvel al kenden, moedigden mij aan met een “Welcome to Wick Lane Erika”. De beloning was een mooi uitzicht en een afdaling door de goudgele raapzaadvelden en een kop koffie na afloop. De viering van de komst van de zomer had blijkbaar geholpen, want afgelopen weekend konden we genieten van zomerse temperaturen, volgens de kranten zelfs warmer dan Zuid-Spanje! Op zondagochtend reden we in alle vroegte naar Lulworth Cove aan de ‘Jurassic Coast’, een deel van de zuidkust dat op de werelderfgoedlijst staat. 

Een paar jaar geleden waren we hier al een keer geweest, maar de kustbenamingen alleen al waren een tweede bezoek waard. We wandelden over de coastal pathway van Lulworth Cove, via Durdle Door en Scratchy Bottom naar Bat’s Head! Gelukkig waren we dit keer fitter dan de vorige keer en wandelden de steile kliffen makkelijk op en af en hadden uitzicht op de helderblauwe zee en kalkrotsformaties en eindigden op Bat’s Head een stuk klif dat uitsteekt in zee met steile kanten. Michael had het stuk al eerder gespot en, living on the edge, ging meteen op de punt staan. Uiteindelijk was ik ook overtuigd van het avontuur, en keek maar niet naar beneden, maar naar het fantastische uitzicht op de kust!

Tegen lunchtijd liepen we naar het strand voor een picknick. Inmiddels was het al veel drukker geworden, maar wonder boven wonder nog steeds niet zo druk als op een zonnige dag in Scheveningen. Met hernieuwde kracht namen we de avontuurlijke route weer omhoog: al klauterend langs een touw de kliffen op...mayday, mayday!

Downton leisure

De eerste dagen na aankomst in Fordingbridge toerden we een beetje door de regio. Het mooie van het gebied is dat je eigenlijk alles binnen handbereik hebt: bos, strand, zee, gezellige plaatsen. Zelfs van een autoritje naar een supermarkt over heuvelachtige wegen krijg ik meteen al een vakantiegevoel. Het Nederlandse kenteken op onze auto verraadt ons natuurlijk ook meteen als toerist, wat bijvoorbeeld wel weer helpt bij het invoegen op de snelweg, of niet...Zou de chauffeur van de auto met poster ‘out of the EU!’ ons expres langzaam hebben ingehaald op weg naar Southampton? Het is wel duidelijk dat de campagne voor het EU-referendum op 23 juni in volle gang is. De regering heeft inmiddels huis-aan-huis pro EU folders verspreid met de tekst: “why the Government believes that voting to remain in the European Union is the best decision for the UK.” Het ‘Brexit’ kamp beantwoordde deze post weer met de tekst: “return to sender.” Spannend om alles van zo dichtbij te kunnen volgen! In het kader van het vakantiegevoel gingen we ook weer bij  Sandyballs op bezoek, niet voor een stacaravan, maar voor  het regelen van een fitnessdeal. We hadden gehoord dat de fitnesszaal een metamorfose had ondergaan, maar de klantvriendelijkheid leek helaas tegelijk met de oude apparaten te zijn verdwenen. Volgens de manager waren er nieuwe strikte regels en dus was het alleen mogelijk om een half jaar contract af te sluiten en cash betalingen werden al helemaal niet meer geaccepteerd. Hm, in ieder geval geen grijze muur meer om naar te staren, maar wat nu? alle andere sportopties die uiteindelijk toch geen opties waren hadden we de vorige keer al bekeken...We kregen nieuwe moed toen Michael toch nog een andere sportclub had gevonden: Downton Leisure to the rescue! We werden vriendelijk begroet en alles was simpel en snel geregeld. De fitnesszaal keek aan de ene kant uit op een groene weide en aan de andere kant op een grote gymzaal, die me een beetje deed denken aan de sporthal van vroeger. Zo’n grote galmende kille zaal waar je bij binnenkomst eerst letterlijk moet opwarmen. Met dat opwarmen kwam het wel goed. Bij deze sportclub werden er namelijk ´s ochtends lessen gegeven. En zo stonden we vorige week maandagochtend bij de ‘beginners circuit class´. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond, maar aangezien we de gemiddelde leeftijd van de groep behoorlijk omlaag brachten, kregen we misschien iets te veel vertrouwen in onszelf? Al snel bleek dat de jongsten zeker niet de fitsten waren. Poeh het was zo’n hoge intensiteit training met veel cardio en krachtoefeningen. We waren meteen wakker geschud voor de rest van de week. Een trainer bij de receptie zei, “als je deze les leuk vond moet je naar mijn les komen op woensdagochtend, zelfde soort les maar dan twee keer zo lang”...Ach why not! dus woensdagochtend stonden we in zijn les, een medesporter wenste ons van tevoren nog succes, want deze trainer toonde blijkbaar no mercy! Dat succes hadden we inderdaad nodig, maar de vermoeide spieren aan het eind van de les waren het zeker waard. De volgende dag fietsten we onze spieren weer soepel tijdens een ‘spinning’ les en om de week af te sluiten rende ik vrijdagochtend nog met de hardloopgroep mee door de weilanden rond Downton, toegejuichd door starende koeien. In het weekend genoten we van onze rust en zondagochtend besloten we om een strandwandeling te maken op Hengistbury Head, een landtong in het Kanaal tussen Bournemouth en Mudeford, waar meer dan 300 particuliere strandhutten staan die tot de duursten van het Verenigd Koninkrijk behoren,

ongeveer tweehonderdduizend pond voor een houten hut zonder voorzieningen of stromend water, maar wel uitzicht op zee!

Tijdwinst

Deze week las ik in het nieuws dat de griepepidemie officieel voorbij was, mooi, want we waren er allebei wel klaar mee. In de weken voor pasen wisselden we elkaar af met snotneuzen, koorts en algehele lamlendigheid, maar met pasen zaten we er weer op ons paasbest bij. Net op tijd, want pasen duurde dit jaar een uur korter vanwege de zomertijd die was ingegaan. Zomertijd? Eerst maar eens lente! En ja, dagen met mooi weer volgden, ineens groetten mensen elkaar vrolijk op straat in plaats van zich te verschuilen achter een paraplu. We gingen op de fiets naar fitness en bereidden ons voor op weer een tijdelijk reisje naar Engeland. De fitness trainers gaven ons nog een buikspier kwartier ‘souvenir’ mee, maar voordat we afgelopen zondag vertrokken, brachten we ’s ochtends eerst nog een bliksembezoek aan Amsterdam om een gerepareerde rugzak bij een winkel op te halen..Dus om half elf ’s ochtends stonden we al op station Amsterdam Centraal en om half één zaten we alweer in de trein terug naar Friesland, een beetje crazy, maar op de valreep toch nog een koopzondag! Eenmaal terug pakten we de auto in en om acht uur ’s avonds reden we de straat uit, uitgezwaaid door familie en zelfs de buren. Vanwege de zomertijd was het nog lekker lang licht, maar rond Antwerpen werd het donker en niet alleen vanwege de avond, maar door de heftige stortbuien. Niet normaal, we zagen door al het water de weg niet meer en moesten maar raden of we in de linker of rechter rijbaan zaten. Het waarschuwingsbord met de tekst ‘kans op aquaplaining’ was inderdaad niet voor niks; alsof we al aan de bootovertocht begonnen waren. Gelukkig klaarde het snel weer op, maar net voor Duinkerken kregen we nog een keer de volle laag en zo ‘voeren’ we de ferry terminal van Duinkerken binnen. We merkten dat, ten opzichte van de vorige keer, de grenscontrole wel wat strenger was geworden en nadat de kofferbak gecontroleerd was mochten we doorrijden naar de wachtrij voor de boot. Het was ook duidelijk drukker dan de vorige keer, zeker gezien het tijdstip, 2 uur ’s nachts. Misschien dat veel reizigers Calais vermeden? Nadat we in Dover weer van de boot afreden leek het of alle personenauto´s opgeslokt waren door vrachtwagens, in colonnes reden ze over de motorway, maar gelukkig was de motorway voorzien van drie rijbanen, dus Michael racete behendig langs alle truckers. Toen het weer licht werd namen we de afslag naar The New Forest en zetten we de klok weer een uur terug, ha tijdwinst!

Hiit

Met de wind in de rug duurde de vlucht van Wenen naar Schiphol korter dan gedacht. We kwamen er al snel achter dat je van zulke momenten moet genieten, want eenmaal op het treinstation van Schiphol zagen we dat de vertraging van onze trein naar Heerenveen opliep. Dit gaf ons wel mooi de tijd om nog even ergens te proosten op de leuke week. En het rondzwerven op Schiphol was zo erg nog niet, het had wel wat gezelligs, de mengelmoes van verschillende mensen die zich allemaal in hun eigen tijdzones bevonden. Wat me bij terugkomst in Nederland vooral opviel was het luide gepraat en de informele bediening, misschien kwam het ook wel vanwege mijn Nederlandse programmering zodat ik alles wat er om me heen gezegd werd onbewust opving, goed of slecht? Ach het is maar wat je gewend bent. Het was in ieder geval leuk om het contrast van groene weides en blauwe luchten weer te zien. Het werd nu dus ook tijd om af te kicken van de Weense koffies en torte en de fitness weer op te pakken. De fitnesstrainer vond dit ook een goed idee en nodigde ons meteen uit voor een leuke les die hij op maandagavond gaf, de hiit training, slechts een half uurtje trainen, niet gek dacht ik. Dat de training aanvoelde alsof het een uur geduurd had, kwam ik later achter, de afkorting klopte inderdaad: hoge intensiteit interval training. Gelukkig stond er ter afwisseling een gezellig avondje op het programma; op woensdag 2 maart vertrokken we naar Amsterdam waar we samen met een vriendin naar een concert van de Libertines in Paradiso gingen.

Totaal verregend kwamen we nog net optijd bij de zaal aan, wel de perfecte timing, want toen we binnenkwamen begon de band meteen het eerste nummer, Barbarians, te spelen, de sfeer zat er meteen goed in! Vanaf het balkon hadden we goed zicht op het podium en op de good old moshpit ervoor. Zowel de band als het publiek gaf alles en Pete en Carl zongen harmonieus door de mic alsof ze altijd ‘best friends’ waren geweest, ja de band was zeker weer op het goed pad, wat een avond! We vroegen ons wel af hoe de bandleden met hun junkieverleden de nacht in Amsterdam zouden doorstaan...Wij verlieten Paradiso na het concert en kwamen via de Ierse pub bij de Bourbon Street bar terecht, waar ook een gezellige band speelde. Om half vier vonden we het mooi geweest, zeker voor een doordeweekse avond. We verlieten de bar en hoopten dat we de plek konden onthouden voor een volgende keer. Terwijl we terugliepen naar onze slaapplaats zagen we dat Mr. Carl Barât ook een gezellige avond had; hij kruiste ons pad met zijn bodyguard en twee ‘young chicks’ aan zijn zij, rock ’n roll! 

Gruss Gott!

Op vrijdagmiddag 19 februari landden we op Flughafen Wien-Schwegat. Onder het genot van een Wiener Melange koffie overlegden we hoe we naar het centrum zouden gaan. Er waren namelijk twee opties: reizen met een overpriced hogesnelheidstrein of voor een prikkie met de S-bahn. Wij kozen voor de laatste optie en binnen een half uur waren we in het centrum. Het hotel was makkelijk te vinden en was helemaal gehuld in ‘Sisi’ sfeer, gemütlich! Na een goede nachtrust waren we de volgende ochtend klaar om de stad te gaan verkennen. We begonnen met een wandeling naar de Karmelitermarkt op een paar minuten lopen van het hotel. Een kleinschalige markt waar op zaterdag veel lokale producten worden verkocht en vooral ook koosjere producten, want de markt bevindt zich in de Joodse wijk, Leopoldstadt, een hippe wijk in opkomst met veel studenten en kunstenaars. Na het slenteren over de markt liepen we via een brug over het Donaukanaal naar het centrum. Wat een uitzicht! In de verte zagen we de Stephansdom boven de oude gebouwen uitsteken en de kademuren van het kanaal waren vrolijk gekleurd door graffiti. Zo leek het kanaal wel de grens tussen het hippe deel van de stad en het statige deel van de binnenstad. Toen we in het centrum aankwamen kwamen de eerste paardenkoetsjes, fiakers, ons al tegemoet. Deze leken zelfs uitgerust met een soort van ‘poop-scoop’ systeem, maar aan de straten te zien werkte dat niet helemaal. We liepen door de brede winkelstraat Graben en kwamen voor de lunch uit bij een vegetarisch restaurant, wat blijkbaar zo populair was dat er geen plaats meer was, maar geen probleem, er werd voor ons een tafeltje geïmproviseerd achter een gordijn in de keuken! De rest van de dag verdwaalden we vrijwillig in de stad en liepen langs de vele mooie statige gebouwen. De volgende ochtend namen we de U-bahn naar de dierentuin, niet een attractie waar je meteen aan denkt, maar dit was wel een hele mooie en de oudste van Europa. Van de vissen via de leeuwen naar de panda´s, die gezellig met een bamboestok aan het spelen waren. Leuk om te zien, maar nog leuker om te zien waren de bezoekers die stonden te duwen om het lieve dier op de foto te zetten gevolgd door een geïrriteerd ‘tsuhh’ geluid wanneer de panda niet naar de lens wilde kijken en hen lekker de rug toekeerde, wat een vertoning. We gingen verder naar de geiten waar een oud vrouwtje naast ons stond te kijken en vanuit het niets riep: “sieben! sieben stück! Druk knikkend in de richting van de kleine geitjes. Via de ijsberen, het regenwoud, de meerkatten en de pinguins kwamen we weer bij de uitgang. Het was inmiddels wel een paar uur verder en we waren nog net op tijd voor een lunch bij een ander vegetarisch restaurant waar we over hadden gelezen. Vanwege de zondag konden we aanschuiven aan een buffet met salades, broodjes en soep en op de achtergrond muziek van een DJ die plaatjes draaide. Vanuit mijn ooghoek zag ik een plateau met chocoladetaart, die aan het eind van de lunch wel aan de beurt zou komen met koffie, dacht ik...Maar net op het moment dat ik van de tafel op wilde staan, verdween het personeel met de overgebleven taart naar een tafel met stamgasten, verdorie. Achteraf maar goed ook, want nog geen minuut later stond er een serveerster naast onze tafel met nog twee borden Thaise curry, die blijkbaar ook onderdeel van de lunch waren! Nu zaten we echt helemaal vol totaan het ontbijt van de volgende ochtend bij Café Central, één van de vele traditionele charmante koffiehuizen in de stad. Vanaf daar was het een korte wandeling naar het Leopold museum, waar we een tentoonstelling over de Weense kunstenaars Klimt en Schiele bezochten. Erg interessant om te lezen over het roerige korte leven van beide mannen. Gustav Klimt die niet altijd gewaardeerd werd door de gevestigde orde vanwege zijn erotisch getinte schilderijen en Egon Schiele, een groot bewonderaar van Klimt aan wie hij ook veel advies vroeg, waarop Klimt vaak antwoordde: “waarom vraag je dat aan mij, jij hebt veel meer schildertalent dan ik.” Via een tentoonstelling over design van rookwaarpakjes uit de jaren twintig verlieten we het museum en belandden we aan het eind van de middag in Kaffee Alt Wien waar het bier lekker smaakte.

De volgende ochtend gingen we opnieuw naar de wijk Hietzing waar het beroemde paleis Schönbrunn staat, het zomerpaleis van de Habsburgers dat aan het begin van de 18^e eeuw werd gebouwd. Gelukkig konden we ‘maar’ 40 van de 1400 vertrekken bewonderen, waaronder de werk- en privévertrekken van keizer Franz Joseph en keizerin Elisabeth (Sisi) en de spiegelzaal waar Mozart op 6-jarige leeftijd een concert gaf voor keizerin Maria Theresia. Na al deze pracht en praal lieten we het gele paleis achter ons en ’s avonds belandden we nog bij een soort van museumnacht in het MAK museum (Museum für Angewandte Kunst) Een onverwacht leuk bezoek, want naast potten en pannen en stoelen was er vooral ook veel contemporary art. Ik vond het museum eigenlijk leuker dan het moderne kunst museum Mumok dat we de volgende dag bezochten, maar misschien kwam dat ook wel omdat het halve museum gesloten was vanwege expositiewisselingen. Ook de Naschmarkt waar we daarna naartoe gingen viel een klein beetje tegen, ik kreeg een beetje het Leidseplein gevoel met van die restaurant eigenaren die je het restaurant in proberen te lokken. We lieten de dag van de culturele teleurstellingen snel achter ons en de volgende ochtend stonden we vroeg in de kou op de Weense begraafplaats, niet zomaar een begraafplaats, een complete stad leek het wel, waar zelfs bussen en auto’s rondreden. Niet meteen een plek om naartoe te gaan tijdens een citytrip, maar we hadden gelezen dat Brahms, Beethoven, Strauss en de zanger Falco hier begraven lagen, erg indrukwekkend allemaal. We namen de tram weer terug naar het centrum en liepen langs het kleurige Hundertwasserhaus. Na het vroege opstaan en het koude weer was het dan eindelijk tijd voor de enige echte Sacher torte in het statige Cafe Sacher. Een lekker taartje, maar niet zo bijzonder als ik de hele week gedacht en gehoopt had. Michael hoopte vooral dat hij het woord taart nu niet meer van mij hoefde te horen. Na een wandeling langs de Donau rivier en het Prater eindigden we de dag in de trendy ‘rooftopbar’ Dachboden, waar we op twee luie stoelen genietend van bier de avond over de stad zagen vallen, wauw wat een plek! Voordat we de volgende dag weer naar het vliegveld gingen, liepen we ’s ochtends nog langs alle kleurige graffiti langs het Donaukanaal.

Nog een laatste blik op de Stephansdom en we verlieten de stad, een stad die veel leuker en vooral moderner was dan we van tevoren gedacht hadden en waar we vast nog een keer terug zullen komen, maar dan waarschijnlijk in de zomer.

Vip of Vop

Op een avond in november vroeg ik Michael of hij weleens naar Wenen was geweest, nein, en ikzelf auch nicht. Alhoewel we onze bedenkingen hadden over de Weense paardenkoetsjes, boekten we toch maar een vliegticket, en over een paar dagen is het dan eindelijk zover dat we gaan. Met een verlopen paspoort kom je niet ver, dus een paar weken geleden moest ik eerst een nieuw paspoort regelen. Ik kan zeggen dat een pasfoto laten maken na in de kou te hebben gefietst nou niet echt ideaal is, mijn gloeiende rode winterwangen totaal in de spotlight! Blijkbaar vond de gemeente dat ook, want toen ik het nieuwe paspoort ophaalde was ik blij verrast dat de kleurenfoto in een zwart-wit exemplaar was veranderd, de komende tien jaar kan ik weer gephotoshopt vooruit!

Maar voordat de koffers voor Wenen ingepakt konden worden, waren er eerst nog een paar andere steden die we bezochten. Zoals een fijne mooie wandeling door blubsie en over bruggetjes in de buurt van Landsmeer, een bezoek aan een barbershop en de film The Revenant in Groningen; maar een belangrijk bezoek was toch wel dat aan Rotterdam, voor Michaels halfjaarlijkse controle in het ziekenhuis. De uitslag was gelukkig weer goed, de keerzijde was het nieuws dat de kuur die Michael heeft gehad toen hij ziek was wel wat blijvende lichamelijke schade heeft veroorzaakt. Volgens de arts was het “een zware kuur die, met alle respect, vaak wordt gebruikt voor de wat ahum ‘oudere’ patiënt.” Positief als hij is, antwoordde Michael dat het in ieder geval wel een “VIP” behandeling was, waarop de arts doldwaas voorstelde om het in de toekomst misschien gewoon “VOP” (very old person) kuur te noemen. Lachend kwamen we de spreekkamer uit om pas over een halfjaar weer terug te hoeven komen. ’s Avonds vierden we het goede nieuws met een vriendin en haar kinderen in Rotterdam, een gezellige avond bijpraten. Nu we toch op tournee door Nederland waren, gingen we zaterdagavond bij vrienden in Harderwijk op visite. Het was een leuke avond waar we qua wijnen door verschillende landen reisden. En dan nu op naar de Oostenrijkse gloeiwijn!

Roeien over denkbeeldige wateren

De winter bleek maar van korte duur, toen de dooi had ingezet waren wat hardnekkige hompjes sneeuw hier en daar het enige wat je er nog aan herinnerde. Een schaatsritje over de Drachtstervaart zat er dan ook niet in. Als Friezin denk je toch bij elk graadje vorst aan de mogelijkheid om de schaatsen weer uit het vet te kunnen toveren, maar niks van dit alles. Michael schudt af en toe zijn hoofd bij deze provinciale trekjes; trouwens van de winterse stamppot hype, door hem ook wel stompot genoemd, moet hij ook niets hebben, om over de Unox rookworst nog maar te zwijgen... Ach deze laatste hoort sowieso niet thuis op onze weg naar een ‘healthy lifestyle’. Nu we genieten van zoveel vrije tijd, hebben we ook eindelijk tijd om te experimenteren met koken. Niet alleen voor ons, maar ook voor mijn ouders steeds weer een verrassing wat er nu weer op tafel komt, gelukkig lijkt het meestal op de foto uit het kookboek. Heerlijk om nieuwe dingen te proberen; de trainer van de fitness club had tenslotte gezegd dat afvallen 20 procent sporten is en 80 procent voeding, daarmee bedoelde hij waarschijnlijk niet dat ik 80 procent van de dag aan eten moet denken...Tijdens het fitnessen is er in ieder geval geen tijd om na te denken over eten, we krijgen steeds een nieuw schema, want om vooruitgang te boeken moeten we om de zoveel tijd nieuwe oefeningen doen; we gooien onder andere met ballen in de lucht, zijn aan het gewichtheffen, zwaaien met kettlebells, roeien over denkbeeldige wateren, lopen heuvels op waar geen eind aan komt en worden elke keer getrakteerd op een buikspier kwartier. Een vrouw die net een proefweek bij de fitness club had, sprak ons aan dat we ‘erg fanatiek bezig waren zeg’, zouden we haar misschien afgeschrikt hebben? We hebben er in ieder geval plezier in en gaan steeds een beetje vooruit, maar aan een bodybuild- carrière beginnen we niet, dat laten we over aan de eiwitshake drinkende krachtpatsers.

Wintersport in Friesland

Omdat het afgelopen jaar vrijheid ons zo goed is bevallen, is ons goede voornemen voor dit jaar om deze ´lifestyle´ nog maar even voort te zetten, zolang het kan... In vergelijking met een jaar geleden is Michaels gezondheid namelijk wel een stuk verbeterd, maar hij heeft nog niet het gevoel dat hij zijn maximale energie niveau heeft bereikt. Na de nieuwjaarsborrel werd het dus weer tijd voor fitness. We gingen weer naar dezelfde club als de vorige keer. We werden vrolijk begroet door de medesporters die ons nog herkenden van de vorige keer en ook de personal trainer stond te popelen om ons sportief af te beulen. En dat merkten we de volgende dag, oef overal spierpijn, maar gekgenoeg was dát niet wat ons er bijna van weerhield om de volgende ochtend weer te gaan, meer de onverwachte sneeuw en ijzel. Maar onverwoestbaar als we waren, gingen we toch aan de slag met de ruitenkrabber en kwamen er al snel achter dat, dat al een workout op zich was, wat een dikke laag ijs. En zagen we nou mensen door de straat schaatsen? Een vreemde gewaarwording. Na driekwartier ijs bikken kwam de auto tevoorschijn en reden we naar de fitnessclub, om er vervolgens achter te komen dat de club niet open was, haha, wat een domkoppen waren we zeg, maar wel heel gemotiveerde. Onze spieren konden de rest van de week dus even noodgewongen herstellen. De volgende maandag leek het dan weer een gewone week te worden, totdat we hoorden dat David Bowie was overleden, bizar! De artiest waarover we op oudjaarsdag nog een tentoonstelling in het Groninger museum hadden gezien. Dat maakte het zien van de tentoonstelling ineens wel heel bijzonder...Afgelopen woensdag waren we weer in Groningen en toen we langs het museum liepen zagen we eerbetonen die mensen hadden achtergelaten, best indrukwekkend. Wij liepen naar de bioscoop voor een zelfgeplande soort van filmmarathon dag. We begonnen rond twaalf uur ’s middags met James Bond’s Spectre, perfecte tijd, we waren maar met vijf mensen in de zaal, dat is nog eens genieten en de film zelf ook, actie! De volgende film was Star Wars, “voor het eerst in mijn leven”, riep ik, waarop Michael in ongeloof zijn hoofd schudde. Voor deze film was duidelijk meer animo en hoe! De kaartverkoopster vond het blijkbaar handig om alle twintig bezoekers op dezelfde stoelenrij te plaatsen, heb je een mega lege zaal en dan nog plant je iedereen naast elkaar. Hierdoor kwam de rebel in ons boven en gingen we lekker op een andere plaats zitten, may the force be with us! Een paar andere bezoekers leken ook hun darkside te tonen, maar dan in de vorm van luid praten gedurende de film en een zee van popcorn op de vloer achterlatend, de pigs! Ondanks dat was de film goed, maar of ik ook de eerste delen wil zien? Toen we de bioscoop uitliepen was het inmiddels alweer donker en sloten we de dag af met een etentje bij eetcafé De Opera waar we een paar weken geleden ook waren geweest. Het bioscoop bezoek had me enthousiast gemaakt voor meer culturele uitstapjes en zo ging ik op zaterdagavond met mijn ouders naar een theatervoorstelling van Paulien Cornelisse, supershow, zeker voor taalfreaks zoals ik. ’s Nachts had het alweer gesneeuwd dus

maakten we zondag een winterwandeling en brachten onderweg een bezoek aan de Van Gogh tentoonstelling in het Karmelklooster. Daar werden 200 Van Gogh werken tentoongesteld, nou ja niet helemaal, het waren reprodukties in de oorspronkelijke kleurstelling, zoals Van Gogh ze op het moment van schilderen bedoeld had. Dus eigenlijk gewoon nepperds, maar wel kleurechter dan de echte.

Gelukkig Nieuwjaar!

De feestdagen zijn weer voorbijgevlogen, het was een gezellige tijd met vooral ook veel ´parties´. De zaterdag voor kerst hadden we een feest in een pub in Ringwood, waar een grote groep oude bekenden van Michael bijelkaar was gekomen, waarvan hij sommigen misschien al wel meer dan 20 jaar niet had gezien. Een aantal herkenden hem in eerste instantie niet direct haha, how is it possible! Maar dan was het ineens, “aaah you’re beady!!!” Was dat een goed of slecht teken? Al snel werd er verder gepraat alsof het gisteren was. Helaas ging de pub al rond elf uur ’s avonds dicht en namen we afscheid van iedereen; de meesten woonden in Ringwood, maar wij moesten nog met de auto terug naar Fordingbridge. Omdat ik natuurlijk sinds kort met onze Nederlandse auto de Engelse wegen van de New Forest verkende, leek het mij een goed idee om als Bob mijn actieradius uit te breiden en de rit van Ringwood naar Fordingbridge aan de lijst toe te voegen. Het was pikdonker, maar het grote licht en de verlaten weg, maakten het een makkelijke rit. Een paar dagen erna kon ik weer oefenen, want toen hadden we opnieuw een feest in Ringwood. Dit keer niet in de pub maar in een feestzaal achter de bibliotheek en met een andere groep mensen. Het was een ‘surprise birthday party’ voor een oude bekende die inmiddels in Australië woont en die voor de feestdagen even terug was in Ringwood. Ook hier werd ‘Beady’ warm onthaald. Een aantal mensen herkende ik nog van een bruiloft van drie jaar geleden, waarvan ik één herinnerde omdat hij toen op de bruiloft met opgerolde broekspijpen tot boven de knie, uit zijn dak ging op de dansvloer en die op dit feest ook weer al zijn bijzondere moves op de dansvloer tentoonstelde, gezellig! Veel tijd om bij te komen van het feest was er niet, want de volgende avond, kerstavond, gingen we volgens Britse traditie, naar de lokale pub. Iedereen was in kerststemming, waarschijnlijk allemaal opgelucht dat alle kerstinkopen weer waren gedaan. Er zullen vast veel mensen brak aan het kerstontbijt hebben gezeten...Op eerste kerstdag gingen we na het kerstdiner, dat meestal midden op de middag genuttigd wordt, op visite bij familie en vrienden. De kinderen van de vrienden hadden het spel ‘pie face’ gekregen, dat natuurlijk getest moest worden. Je steekt je hoofd door een kartonnen kaart en voor je zie je een uitgestrekte plastic hand waar slagroom op zit. Vervolgens draai je zo vaak aan een hendeltje als de spinner aangeeft en met elke draai stijgt de spanning van de plastic hand: zal de slagroom in je gezicht belanden? Ja dus, haha, en wat de kinderen betrof niet alleen op hun gezicht maar ook door de keuken, funny game! Tweede kerstdag, boxing day, lieten we de nationale uitverkoop voor wat het was en gingen we lekker koken voor het feest van die avond bij Michaels moeder thuis, wat ook gezellig en laat werd. De volgende dagen kwam er van uitslapen niet veel terecht, want we begonnen met inpakken voor onze reis naar Nederland. De boot vertrok op vierde kerstdag om acht uur ’s avonds, maar om niet in een file rond Londen terecht te komen, besloten we om al eerder op de middag richting Dover te rijden en nog een tussenstop te maken bij een designer outlet in Ashford, waar het vanwege de uitverkoop enorm druk was. We bleven dus niet al te lang en waren optijd voor de boot in Dover en gelukkig begon men eerder met laden dan normaalgesproken. De oversteek naar Frankrijk ging volgens schema, alleen het vervolg van onze rit niet helemaal. Net voordat we van de boot af zouden rijden waarschuwde een vriendelijke Duitser in de auto naast ons dat de achterband van onze auto toch wel heel zacht leek en raadde ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp er toch wel even naar te kijken. Scheisse, hier stonden we niet op te wachten, maar advies van een gründliche Duitser sla je natuurlijk niet in de wind. We stopten bij de eerstvolgende benzinepomp en inderdaad, de band leek behoorlijk leeg. Ik wilde al haast de ANWB bellen, maar Michael zei, ik ga niet de ANWB om hulp vragen om een beetje lucht in de banden te pompen..das ook wel weer waar. We waren helaas net de luchtpompen voorbij gereden, dus besloten we dat de band nog goed genoeg was om naar het volgende station door te rijden. Bij het volgende station hadden we weer pech, nu stond er een auto geparkeerd op de parkeerplaats naast de enige luchtpomp, verdorie! Er stonden wat louche types naast te roken dus er zat niks anders op dan te wachten totdat zij wegreden, gelukkig was dat na tien minuten. Met opgepompte band konden we weer verder rijden, totdat ineens het benzine lampje begon te branden. Normaal gesproken konden we van The New Forest in één keer naar de laatste pomp in België rijden, maar vanwege onze designer outlet detour, hadden we net wat meer kilometers gemaakt. Een beetje zenuwachtig hoopte ik dat het benzinestation nu toch weleens in aantocht kwam en op het moment dat ik dacht dat we met de auto langs de weg zouden komen te staan, doemde daar dan toch het benzine station op, pffeew. De rest van de reis naar Friesland verliep zonder obstakels en zo parkeerden we rond half vijf ’s ochtends bij mijn ouders voor de deur. Het was een gezellig weerzien, maar veel tijd om bij te komen van de reis was er niet, want op 30 december vertrokken we naar Groningen om oud & nieuw te vieren met dezelfde vriendengroep als vorig jaar in Antwerpen. Het was leuk om iedereen weer te zien en bij te praten, de eerste avond gingen we lekker uit eten en op oudjaarsdag gingen we naar de David Bowie tentoonstelling in het Groninger museum.

Superleuke tentoonstelling, wat een artiest en zo leuk om te zien hoe iemand zoveel inspiratie opdoet uit verschillende dingen. Nog onder de indruk van de Bowie tentoonstelling liepen we ’s middags door de stad en aten oliebollen ‘on the go’. Voor we het wisten was het alweer tijd voor het diner, maar helaas moesten we het restaurant al om half tien verlaten omdat ze dichtgingen vanwege oud & nieuw. Al snel kwamen we erachter dat niet alleen de restaurants dichtgingen, maar ook de kroegen, dus het was nog een hele klus om een kroeg te vinden waar we twaalf uur het nieuwe jaar in konden luiden. Het enige dat open was, was ‘het Gat van Groningen’ Inderdaad het putje van het putje, waar een rare mix van mensen naar binnenkwam die allemaal tot dezelfde kroeg veroordeeld waren. Alhoewel sommige bezoekers er geen problemen mee leken te hebben om drank uit een bezoekster haar navel te drinken...Wij besloten om net voor twaalf uur naar buiten te gaan om het vuurwerk mee te maken en vuurwerk was er zeker, Michael grapte dat het leek alsof Nederland hun defensie aan het testen was.

Nadat het weer veilig was om je door de vuurwerkvrije zone te bewegen, gingen we naar café De Kar. We werden verwelkomd door een glaasje bubbels en muziek van Muse, dit jaar geen nonstop System of a Down, maar een avond vol jaren tachtig en negentig muziek zoals De La Soul, Beastie Boys, Daft Punk, AC/DC en een ode aan Motörhead. Rockend het nieuwe jaar in, wat voor moois zal dit jaar ons weer brengen?