Jingle Ale

Tijdens storm ´Desmond´ van twee weken geleden, gingen we op bezoek bij vrienden in Chichester. Het was nog best lastig om Fordingbridge uit te komen, niet vanwege de storm, maar vanwege het jaarlijkse ´Fordingbridge shopping night event’. De hoofdstraat was afgezet en alle automobilisten namen een zigzaggende shortcut over de parkeerplaats; een snackwagen probeerde hetzelfde trucje, maar zorgde ervoor dat al het verkeer vast kwam te staan. Toen hij eindelijk de bocht kon maken, kwam het verkeer weer opgang en gingen we dan toch echt opweg naar Chichester. Het was gezellig bijpraten in de Belle Isle Bar en met zoveel verschillende bieren op het menu, besloten we maar bij de vrienden te overnachten. Vermoeid maar voldaan keerden we de volgende dag weer terug naar Fordingbridge. De storm was verdwenen, maar de bacillen vanwege het belachelijk warme weer voor de tijd van het jaar, helaas niet, waardoor Michael de rest van de week ziek was. Aan het eind van de week was hij gelukkig weer beter; optijd voor het volgende uitstapje, naar Michaels vader in Devon. Tijdens de rit ernaartoe zag je het landschap veranderen en toen het al donker was kwamen we in het dorp aan. We werden begroet door zijn vader en, tot onze grote verrassing, door Spaanse Nico, de hond die Michael altijd als een schaduw volgde toen we deze zomer in Spanje waren. Dat hadden we niet verwacht, want we dachten dat Nico verhuisd was naar een Britse familie. Het bleek dat Nico niet aan die familie en het Britse weer kon en wilde wennen. Hij was dus weer terug bij Michaels vader, die vervolgens zijn vlucht van de volgende dag naar Spanje moest annuleren, zodat hij tijd had om ook Nico’s reis naar de Spaanse zon  te regelen. Nico, de boomerang hond... We gingen met z’n allen naar een pub in het dorp, terwijl we naarbinnen liepen kwam er net een vrouw naarbuiten met twee dode fazanten in de hand, welcome back to the country side. We ontdekten een jukebox in de bar en hoopten dat onze muziekkeuze de klanten niet weg zou jagen, dat was sowieso niet het geval, want helaas duurde het nog even voordat de door ons geselecteerde nummers werden gedraaid; uiteindelijk verlieten we rond sluitingstijd de bar, nog net op de tonen van The Ace of Spades van Motörhead... Omdat Michaels vader de volgende dag dus niet naar Spanje vertrok, besloten we nog een nacht te blijven.

Terwijl zijn vader aan het werk was, maakten wij een wandeling door het dorp en lunchten bij een restaurantje waar we genoten van de huisgemaakte maaltijden, heerlijk! ’s Avonds volgde een mini pubcrawl in het dorp, we begonnen bij de bar waar we de vorige avond waren geëindigd en gingen daarna naar een andere pub, waar het publiek duidelijk wat meer ‘upperclass’ was. Dit werd min of meer bevestigd door een bordje dat achter de bar hing met de tekst: “Prosecco, how classy people get shitfaced”. Maar de pub was vooral bekend om zijn goede restaurant, dat helaas helemaal volgeboekt was, daarom keerden we weer terug naar de eerste pub, waar we ook heerlijk hebben gegeten. We raakten in gesprek met de eigenaren, die nog maar een aantal maanden geleden begonnen waren en vertelden over hoe ze dat zonder ervaring hadden gedaan. Erg leuk om te horen, en vooral ook heel stoer wat ze gedaan hebben. Een gezellige avond met Jingle Ale, Doombar beer en Fosters. Een laatste halve pint refill werd nog een complete refill en zo was het weer een late gezellige avond; blijkbaar ook voor Nico, die zo excited was dat Michael er was dat hij aan het einde van de avond, toen we afscheid namen van de bareigenaren, tegen Michaels been aan plaste, what a night! Het feestseizoen is geopend..

Stormy weather

Hoor de wind waait door de bomen; niet alleen in sinterklaasliedjes maar voor real. Sinds een paar weken raast de ene na de andere storm over het Verenigd Koninkrijk, die stuk voor stuk een naam krijgen, zodat men zich meer bewust wordt van de gevaren die de storm met zich meebrengt. Alsof vliegend tuinmeubilair niet voor zich spreekt...Gelukkig hebben we hier in het zuiden niet al te veel last van de storm en besloten afgelopen zondag tijdens ‘Clodagh’ naar een farmers market in Winchester te gaan. We reden al vroeg naar de park & ride net buiten Winchester, zodat we niet eindeloos naar een parkeerplaats hoefden te zoeken. Van daaruit vertrok een gratis bus naar het centrum. De hoofdstraat was een lange rij van marktkramen met verwaaide marktlui die hoopten dat hun kraam niet weg zou waaien. Als kaaskop viel me natuurlijk meteen een kraam op met allerlei kazen.

Van pepper & beer cheese tot cider & mustard cheese met een gezellige verkoper die aan Michael vroeg of ik wel ouder dan 18 was om deze alcoholische kazen te proeven, how flattering, what a charmer! We proefden verschillende kazen en vroegen of hij ook kaas exporteerde naar Nederland haha. Een ongeduldige local kon de small talk niet waarderen en snauwde: “just enjoy it while you’re here!”...Dusss, met een tas vol kazen liepen we naar de volgende kraam waar ze pittige chili raapzaadolie verkochten, lekker om te proberen. Daarna viel ons oog op een kraam met allerlei verschillende smaken fudge, zowaar van een winkel uit Fordingbridge! De winkel was ons daar eigenlijk nooit echt opgevallen en de verkoper zei dat we ze achter de kerstboom van Fordingbridge konden vinden, aha vandaar misschien.

Winchester was een soort van mini Salisbury en ook de kathedraal leek van de buitenkant vrijwel hetzelfde, alhoewel een slagje kleiner. Hier geen Magna Carta maar een traditionele kerstmarkt op de binnenplaats van de kathedraal, met een ijsbaan in het midden. Van de geur van glühwein en crepes en van de houten kerstkraampjes kreeg ik een beetje het wintersport gevoel. Helaas moesten we nog met de auto terug rijden, dus bleef het bij glühwein ruiken. Misschien was het wel een goed medicijn geweest voor Michael. Een paar dagen daarvoor had hij namelijk een vriend geholpen met stuken waartegen zijn arm- en rugspieren nog steeds zwaar protesteerden zodat ook de fitness een paar dagen ‘on hold’ moest. Hierdoor kreeg ik, noodgedwongen, de kans om mij voor het eerst met onze auto op de Engelse weg te begeven. Een ritje naar Sandyballs was hiervoor de perfecte afstand en het viel me achteraf eigenlijk heel erg mee, waar had ik me altijd druk om gemaakt. Het rijden was hetzelfde als in Nederland alleen voelde het alsof ik continue rechts aan het inhalen was en ik vond het wennen dat de tegenliggers me van de rechter weghelft tegemoet kwamen. Het enige beetje irritante was een auto die achter mij reed waarvan de chauffeur waarschijnlijk dacht, goh daar heb je weer zo’n toerist die de weg niet kent en te langzaam gaat in de bochten. Dit werd natuurlijk bevestigd toen ik de afslag naar Sandyballs holiday village nam. Maar who cares, I did it! De vreugde was helaas van korte duur, toen bleek dat er nergens een parkeerplaats vrij was; ongelooflijk elke dag was er plek en nu ík eindelijk een keer reed, was er nergens een plekje te bekennen, typical. Na meerdere rondjes over de parkeerplaats besloot ik om dan maar rebels op een plek met gele lijnen te parkeren, ik stond tenslotte niemand in de weg en ik was toch niet voor niets naar fitness gereden. Anderhalf uur later stond de auto er gelukkig nog steeds, zonder boete, missie geslaagd. Na een paar dagen kon Michael gelukkig weer meedoen met fitness. Tussendoor hadden we onverwacht ook nog een gezellige avond in Alderholt waar een vriend meedeed aan een ‘open mic’ night in de lokale pub. Speciaal voor Michael werd er een nummer van de band Counting Crows gespeeld, een inside joke, want toen Michael nog dreads had werd hij door die vriend altijd gekscherend vergeleken met de zanger van de band Counting Crows, die ook optraden in lokale cafés en bars voordat ze bekend werden by the way.