Island hopping

Na Pasen volgde het ‘May Day bank holiday weekend’. In Downton waren ze alweer druk bezig met het opzetten van de jaarlijkse braderie en we moesten zigzaggend door de hoofdstraat om bij het koffie café te komen voor de wekelijkse ´after run coffee & cake’ sessie. Omdat we de braderie en de traditionele Morris Dancers vorig jaar ook al hadden gezien, besloten we Downton voor de rest van het weekend maar te vermijden. Daarom stond ik op zondagochtend klaar voor de start bij de ‘Fordingbridge Firestation 10km run’. Gelukkig had ik de route een paar dagen eerder al verkend, zodat ik niet verrast werd door de pittige heuvels. Ik was wel verrast door Michael bij de finish en mijn eindtijd, een persoonlijk record! en dat voor een heuvelrace die ik vorig jaar nog niet aandurfde. Veel tijd om bij te komen was er niet, want zaterdag 6 mei zat ik samen met de hardloopgroep op de boot van Lymington naar Isle of Wight. De trainer had namelijk een avontuurlijke route uitgestippeld en omdat ik nog nooit op het eiland was geweest leek me dit een leuke manier om het eiland te bekijken. Bij aankomst stalden we onze tassen bij café ‘Off the Rails’ en van daaruit begonnen we aan de 12 mijl (19 km) route door het bos langs ´The Needles´en over de kliftoppen met onderweg geweldige uitzichten. In de verte zag ik zelfs Hurst Castle liggen, waar we anderhalf jaar geleden een keer geweest waren. Leuk om het nu eens van een andere kant te bekijken. Halverwege de route moesten we een steile kliftop op, maar aangemoedigd door teamgenoten en een voorbijtrekkend vrijgezellenfeest, konden we bovenaan bij het Tennyson monument uitblazen. Nadat we met een masker van de aanstaande bruidegom op voor een foto voor de ‘hen party’ geposeerd hadden, renden we weer bergafwaarts richting ´Freshwater Bay´. Aan het eind van de route wachtte in het café een heerlijke lunch op ons. We moesten ons haasten voor de boot terug, maar niemand had nog de behoefte om een sprintje te trekken en zo zagen we de boot net voor onze neus vertrekken. Het was niet erg om een uurtje in de zon aan de kade te relaxen, voordat we naar het ‘vaste land’ konden. Hoewel, uiteindelijk was het natuurlijk gewoon island hopping. Met Michaels moeder ging het ook steeds een beetje beter, maar vooralsnog waren de enige ‘uitstapjes’ die zij kon maken, die naar de preoperatieve screenings in het ziekenhuis van Salisbury. Ze werd namelijk op de maandag voor ons vertrek naar Nederland geopereerd. Het was dus ook nog even spannend óf we konden gaan, maar woensdag was ze goed genoeg hersteld, zodat we door Michaels nicht naar het vliegveld van Southampton werden gereden. Gek genoeg was vliegen goedkoper dan boot en benzine. Je kunt helaas wel minder bagage meenemen en dat lijkt ook écht steeds minder te worden, want Michael kon met moeite zijn koffer in de metalen testbak bij de check-in plaatsen, maar de vriendelijke stewardess gaf een tip om de koffer er op z’n kop in te doen, dat hij zijn voet moest gebruiken om de koffer weer uit het metalen ding te trekken, zag ze gelukkig door de vingers. Vanaf Schiphol gingen we met de bus naar vrienden in Amsterdam, waar we tot laat bijpraatten. De volgende dag namen we de Flixbus naar Drachten, wel bijzonder, een lijndienst van Amsterdam naar Hamburg die ook in Drachten stopt! De backpackers in de bus zullen ook wel gedacht hebben, waarom stappen mensen hier uit, is hier iets te zien dan? Eh ja, mijn ouders! Ze waren 45 jaar getrouwd en daarom hadden we zondag 14 mei een gezellig feest bij Het Witte Huis in Olterterp. We konden heerlijk met de hele familie op het terras zitten en net toen het begon te regenen, konden we naar binnen voor het buffet. Helaas was het dit keer maar een kort bezoek, want dinsdagochtend zaten we alweer in de bus naar Amsterdam. Overdag liepen we in zomerse temperaturen door de stad, maakten een pitstop bij de Ierse Pub en aan het begin van de avond liepen we met Sander naar de lokale burgerheld om de hoek. Sander vertelde dat hij over twee weken naar Martijn in Londen zou gaan, maar ineens liep ‘Londen’ het restaurant binnen, gevolgd door Jeroen die ik ook al lang niet gezien had. Wat een gezellige reünie, helaas konden we het allemaal niet te laat maken omdat er de volgende dag gewerkt moest worden en wij al vroeg op Schiphol moesten zijn. Toen we ’s ochtends naar het vliegveld gingen merkten we al snel dat het weer een warme dag zou worden, in Amsterdam dan...want toen we in Southampton landden werden we verwelkomd door slagregens en vijftien graden, brrr wat een contrast! We namen de trein van het vliegveld naar Salisbury met een korte overstap op het station van Romsey, dat er op een zomerse dag waarschijnlijk heel ‘cute’ uitziet, maar nu een beetje verlept aandeed. Ach, in de trein was het droog en de stoelen zaten first class!