Time travel

Net zoals vorig jaar, begon januari ook dit jaar met temperaturen onder nul. Ideaal voor een griepepidemie, helaas niet zo tof voor Michael. Zo ging ik 7 januari alleen mee met Corrine en haar buurvrouw naar het concert van de band Saybia in Leeuwarden. Een voor mij onbekende band, maar Corrine had een kaartje over en ik liet mij graag verrassen! We reden in de dichte mist naar Leeuwarden en toen we aankwamen waren de deuren van de zaal net open. Zo hadden we mooi de tijd om een goed plaatsje uit te zoeken. De zaal liep al snel vol met een heel gevarieerd publiek, van verdwaalde goths, hipsters, ouderen, totaan knuffelende stelletjes en tot mijn verbazing vriendin Anke, die ook via een Saybia fan bij het concert terecht was gekomen. Zodra de band begon te spelen deinde iedereen mee op de ´coldplay-achtige’ muziek. De band had er zin in en de zanger met zijn droge humor had een leuke interactie met het publiek en ook een goede middelvinger...naar een concertganger die onnozele oerkreten slaakte terwijl de zanger net een serieus praatje hield. Na twintig minuten werd er ineens gestopt, pauze, dat had ik nog nooit meegemaakt tijdens een concert, maar zo kon ik wel gezellig bijpraten met Anke. Na de pauze was het Friese publiek ontdooid en als je naar een band gaat die je niet zo goed kent, weet je het meteen wanneer de hits gespeeld worden, er werd volop meegezongen. Het was een leuke verrassende avond en op het podium klonk de band veel beter dan op youtube.

Toen het weer wat beter ging met Michael, gingen we naar de film in Groningen. We hadden de keuze uit de films La La Land en Assassin´s Creed, maar omdat ik niet zo weg ben van musicalfilms eindigden we met 3D brillen op bij de actiefilm Assassin´s Creed, die gebaseerd is op een computerspel en waarin de hoofdrolspeler via moderne techniek in de huid kan kruipen van voorvader Aguilar tijdens de vijftiende eeuw in Spanje. Van de vijftiende eeuw ging ik een paar dagen later samen met mijn moeder naar de negentiende eeuwse werken van succesvol schilder Alma Tadema in het Fries Museum in Leeuwarden. Lourens Alma Tadema was een Nederlands-Brits kunstschilder die al op op zestienjarige leeftijd een zelfportret schilderde. We waren al vroeg in het museum, want we hadden gehoord dat het een drukbezochte tentoonstelling was en dat merkten we, het was min of meer schuifelen langs de schilderijen en ondertussen luisterden we naar de audiotour. Alma Tadema en zijn eerste vrouw gingen op huwelijksreis naar Italië. Hij had daar meer oog voor het leven uit het oude Rome dan voor zijn vrouw. Uren lang kon hij taferelen observeren die hij later in zijn schilderijen verwerkte. Na de dood van zijn eerste vrouw verhuisde hij naar Londen waar hij zijn tweede vrouw, Laura leerde kennen. Tot ongenoegen van zijn opdrachtgever was “Lawrence” meer bezig met de inrichting van zijn nieuwe huis dan met schilderen en er werden behoorlijk wat parties gehouden met mede kunstenaars. We eindigden met het kleurige, bloemrijke schilderij “de rozen van Heliogabalus”. Toen we naar buiten liepen waren we blij dat we zo vroeg waren, want inmiddels stond er een enorm lange rij voor de ingang. We lunchten bij Het Broodhuys en na een rondje door het centrum gingen we weer terug naar Drachten. De dag voordat we weer naar Engeland vertrokken gingen Michael en ik nog een keer naar Groningen, het was buiten min zes en guur dus een perfecte dag om naar het Groninger museum te gaan naar de tentoonstelling “Rodin, Genius at Work”, de bekende Franse beeldhouwer van het impressionisme uit de negentiende eeuw. De tentoonstelling was erg leuk opgezet met natuurlijk bekende beelden zoals: De Denker en De Kus, maar ook een video uitleg over het maakproces van de beelden.

Na de tentoonstelling dronken we een kop koffie in het museum café. Terwijl ik naar de garderobe was om de jassen te halen werd Michael aangesproken door een bezoekster die eerst dacht dat hij Amerikaans was en, toen duidelijk werd dat hij Brits was, meteen een heel fel gesprek over de Brexit wilde beginnen, maar “saved by the coat” en een paar Nederlandse zinnen, liet hij haar ietwat verbaasd achter. Wij deden het tegenovergestelde van Brexit, want de volgende avond zaten we weer op de boot naar Engeland. Dit keer waren er maar vijf auto’s op de boot en dus genoeg plek voor een rustige powernap, heerlijk. Toen we in Dover aankwamen hadden we meteen te maken met een wegomleiding, maar dat was nog niks vergeleken met wat ons nog te wachten stond. Even later bleek namelijk dat de M3 snelweg die ons in de zomer ook al eens problemen had gegeven, opnieuw afgesloten was, dus dachten we: dan nemen we het alternatief, de A3 richting Portsmouth, maar na een paar kilometer op deze snelweg te hebben gereden was deze ook gedeeltelijk afgesloten, dat is nog eens een goede planning! Via wat kruipdoor sluipdoor wegen kwamen we uiteindelijk weer op de route en kwamen uiteindelijk maar een half uur later in Fordingbridge aan, not bad. Na een dag bijkomen van de ‘jetlag’ stond ik vrijdagochtend bij de sportclub van Downton voor een sessie met de hardloopclub. Net op het moment dat ik bedacht dat ik mijn hardloophandschoenen was vergeten, hoorde ik dat we in de grote sporthal gingen trainen vanwege de kou, lucky! althans dat dacht ik, in een hal kun je blijkbaar ook behoorlijk wat kilometers maken...

Happy New Year

December was ook voor de “people of leisure” een drukke maand, zo druk blijkbaar dat we haast zouden vergeten om een verhaal op het blog te plaatsen. Christmas time werd groots aangepakt in Engeland en dit was aan alles te merken: kerstbomen die eind november al werden opgetuigd met of zonder disco flash in de tuin, een speciale kerstfilmzender op tv, discussies over waar en welke turkey er werd gekocht voor het kerstdiner en niet te vergeten, het winkelen voor kerstcadeautjes. Zo ging ik begin december met Michaels moeder, tante, nicht en haar man naar Southampton. De shopping mall was mooi versierd en het centrum was omgetoverd tot een complete Duitse kerstmarkt met houten stalletjes en glühwein. Je zou haast denken dat je in Duitsland was, maar toen ik aan het eind van de dag met fish ’n chips op schoot achterin de auto zat, was ik weer back to reality. De zaterdag daarop vierden we de zeventigste verjaardag van Michaels moeder met een gezellig etentje in Fordingbridge, er was zelfs familie uit Belfast overgekomen. De volgende ochtend stond ik alweer vroeg op de Ashley Walk car park in The New Forest voor de wekelijkse zondagrun met de hardloopgroep. Het was behoorlijk koud en ik dacht, dat laatste wijntje had ik beter niet kunnen hebben...ouch. Zeker met het oog op de voorbereiding op de 10 mijl trailrun die ik die week daarop ging rennen. De rest van de week gingen Michael en ik zoals gewoonlijk naar de fitnesslessen en had Michael nog een mannenavond met good old friends en op zondag 10 december stond ik dus klaar voor de start bij vakantiepark Sandyballs voor de 16 kilometer race. De race begon met een flinke heuvel op het park en ging daarna heuvel op en af over een gravelpad door The New Forest, prachtig! Het viel me op hoeveel mensen de heuvels op wandelden en daarna naar beneden renden, terwijl mijn motto was: “als je meedoet aan een hardloopwedstrijd dan ren je ook alles”. Maar ik had hier duidelijk te maken met andere species, de ‘trailrunners’, die gewend zijn om lange afstanden te rennen en op deze manier energie besparen. Op de terugweg stond Michael bovenaan de laatste heuvel aan te moedigen, ik had het zwaar, maar rende nog steeds. Voor één vrouw was het parcours zo zwaar dat ze alleen nog de woorden ‘I’m running like I shit myself’ kon uitbrengen. Voor mij eindigde de laatste race van het jaar gelukkig met een medaille in de vorm van een kerstboom. Het laatste weekend voor kerst gingen we met vrienden en hun kinderen naar de nieuwste Star Wars film, Rogue One, in Salisbury, mijn tweede Star Wars film! De film was leuk, maar wat het nog leuker maakte was de Odeon bioscoop, een prachtig monumentaal pand. Op vrijdag voor kerst gingen we met vrienden uit eten bij een tapas restaurant in Ringwood. Nu we eindelijk voluit konden proosten op de feestdagen gingen we de bus naar Ringwood. Het was leuk om iedereen weer te zien en de tapas waren heerlijk. Na het eten verhuisden we naar een bar aan de overkant van de weg voor een laatste pint voordat we met de laatste bus terug moesten. De sfeer was zo gezellig en de pints zo groot, dat we de bus misten, ach why worry er waren altijd nog taxi´s. Vriendin Julia was hier nog niet zo zeker van, het was natuurlijk geen grote stad hè en als we zouden bellen zou het zeker nog een uur duren voordat er een taxi zou komen. Wij dachten ach het komt wel goed en toen aan het eind van de avond de lichten aangingen in de bar liepen we naar buiten, op zoek naar een taxi. De eerste die we zagen was vol en reed door, hm, maar vanuit het niets kwam er ineens nog een taxi aanrijden en konden we wonder boven wonder gewoon instappen. We moesten de niet zo spraakzame chauffeur wel even de weg wijzen, maar we zaten in een auto! Eén van de vrienden die totaal de tegenovergestelde richting van ons op moest besloot het zekere voor het onzekere te nemen en eerst met ons mee te rijden om de chauffeur daarna naar zijn dorp te navigeren. De volgende dag tijdens de kerstborrel in café The George hoorden we van familie dat we een heel goedkoop ritje hadden gehad, normaal gesproken betaalde je voor die afstand veel meer, misschien dat de andere vriend de rest van de rekening had gekregen? Na de kerstdagen gingen we nog bij een paar vrienden langs en op 30 december vertrokken we rond vier uur ’s ochtends richting Dover. Het stuk door The New Forest was zo mistig dat we bijna niks zagen, gelukkig konden we nog net op tijd een groep ponies, overstekende herten en een ezel ontwijken en dit alles onder toeziend oog van een vos in het bos langs de weg. Gelukkig werd het zicht op de snelweg iets beter, maar de mistlamp moest zeker aan. Om acht uur zaten we op de boot en toen het alweer licht was kwamen we in Duinkerken aan. Dit keer reden we naar Leuven, want daar gingen we met vrienden oud & nieuw vieren. Toen we bij het hotel aankwamen konden we gelukkig meteen inchecken zodat we nog tijd hadden voor een powernap. Aan het begin van de avond hadden we met de hele groep afgesproken in de lobby en gingen we via Café Metafoor naar wijnrestaurant Convento, waar we tussen kasten vol met wijn aan een lange tafel zaten. We werden meteen uitgenodigd om een fles naar keuze uit de kast te pakken, maar we werden liever geadviseerd over welke wijnen het beste bij onze gerechten pasten. Dat was ook geen probleem, Juul en ik mochten aan de bar komen wijnproeven, heerlijk. We kozen een Zuid-Afrikaanse voor bij het voorgerecht en een Bulgaarse voor bij het hoofdgerecht dat voor een aantal uit hertenstoofpotje bestond, maar met het beeld van de overstekende New Forest herten nog op het netvlies, koos ik toch maar voor een kalkoen stoofpotje. Na nog een afzakkertje in Café Metafoor gingen we weer terug naar het hotel. Oudjaarsdag begon meteen feestelijk met een cava bij het ontbijt, een lekker opwarmertje, want buiten was het koud! Na het ontbijt verkenden we met z’n allen de stad en bezochten we de Sint-Pieterskerk, de oudste van de stad die waarschijnlijk in 986 is gesticht. Daarna gingen we naar museum M naar tentoonstelling ‘op zoek naar Utopia’. Hoewel de tentoonstelling wel aardig maar niet heel bijzonder was, hebben we de zoektocht uiteindelijk maar gestaakt en kwamen terecht bij een gezellig lunchcafé Le Pain Quotidien. Na de lunch liepen we nog naar het Groot Begijnhof, dat uit de dertiende eeuw stamt, met prachtige straatjes, pleintjes en huizen. Aan het begin van de avond verzamelden we met z’n allen in de bar van het hotel, waar de ober wel heel gestresst de orders per drankje opnam en ook per drankje uitvoerde. We moesten ons bijna haasten om op tijd bij restaurant Domus te zijn dat we met moeite gereserveerd hadden. Toen ik bij binnenkomst een Stella wilde bestellen keek de ober mij bijna aan alsof ik een slechte grap maakte, ze brouwden namelijk hun eigen bier, ai amai! Nadat we allemaal goed gegeten hadden gingen we weer naar onze ‘stamkroeg’ Café Metafoor waar we het oude jaar uitzaten.

Om twaalf uur klonken al onze glazen, maar hey, geen geluid van vuurwerk? Blijkbaar doen ze in Leuven alleen een ‘countdown’ op een scherm op het Grote Markt plein, maar eigenlijk vonden we dit helemaal niet erg, want buiten was het ijskoud en binnen gezellig! Uiteindelijk moesten we wel naar buiten, want we hadden kaartjes gereserveerd voor club ‘Het Musicafe’ waar we bij binnenkomst meteen twee ijsemmers met cava in de handen kregen. Op de poster stond dat er onder andere rock en new wave gedraaid zou worden, maar na een tijdje hadden we nog niets daarvan gehoord, iemand van de groep vroeg aan de DJ of hij ook rock verzoekjes draaide, maar hij antwoorde dat hij dat ab-so-luut niet ging draaien, daar was het publiek niet naar. Dus nadat de cava op was besloten we weer terug te keren naar de good old Metafoor, waar ze meteen een nummer van Nirvana draaiden. Het werd een late avond en de volgende ochtend kregen we, gelukkig, geen cava meer aangeboden bij het ontbijt. Maar goed ook want we hadden nog een reis van drie uur voor de boeg naar Drachten. Daar proostten we met mijn familie op het nieuwe jaar. Een spannend jaar, want het goede voornemen is om een baan te zoeken!