Discoteca del campo

Met alle noodzakelijke boodschappen in huis konden we de rest van de week lekker genieten van het plattelandsleven. Elke ochtend verse eieren van de kippen; en de buren brachten halverwege de week een krat vol aardappelen uit eigen tuin. Dat werd dus aardappelen eten: gepoft, gekookt, gefrituurd, aardappelsalade en natuurlijk onze favoriet: aardappel tortilla. Maar alleen aardappelen eten werd ook een beetje saai, dus gingen we donderdag naar de wekelijkse markt in het dorp Colmenar, ook wel de hoofdstad van de Montes de Malaga genoemd.  Vanaf het huis was het ongeveer twintig minuten rijden over de bochtige bergwegen. Onderweg hadden we mooie uitzichten over de valleien en we kwamen langs het huis van, naar het schijnt, de zanger van UB40. Eenmaal in Colmenar aangekomen parkeerden we de pick-up op de parkeerplaats en liepen door de steile straatjes naar de markt. De groente- en fruitkraam was de drukste kraam. Het was letterlijk nummertje trekken en zo zagen we dat er nog zeker twintig mensen voor ons waren. Dit gaf ons de tijd om het hele marktgebeuren te aanschouwen. Het verschilde niet veel van de markt in Nederland, alleen de taal maakte het anders, maar het geschreeuw was hetzelfde. Fresas, fresas, dos euros! Si rubio! Bolsaaa de tomateees! Er was een oud vrouwtje met wandelstok die zich achter de tafels van de marktkraam begaf om alle groenten van dichtbij te bestuderen. De eigenaar was daar niet van gediend en sprak het vrouwtje streng aan, maar ze trok zich er niets van aan en liep op haar gemak langs alle groenten. Tussendoor riep de koopman het volgende nummer, maar werd gecorrigeerd door de koopman van een andere kraam. Deze had blijkbaar toch niks te doen omdat iedereen bij de groente- en fruitkraam stond.

Número 98, dat waren wij, snel bestelden we en vervolgens liepen we met tassen vol weer naar de auto.We reden door naar het plaatsje Casabermeja, in de buurt van Colmenar, omdat daar een bar was waar goedkoop bier, cola en sterke drank in bulk verkocht werd. De ietwat louche barman keek ons argwanend aan, omdat normaal alle locals hier hun drankvoorraad komen aanvullen. Hier in Spanje denken we trouwens alleen nog in liters bier in plaats van per glas; ze verkopen hier flessen van een liter voor een euro en het is ook nog eens muy drinkable! Nadat we de louche bar verlaten hadden reden we terug naar het huis. Vrijdagavond gingen we met z’n allen naar de lokale bar, El Niño die soms ook wel de ‘goat’ bar wordt genoemd. Normaal gesproken komen hier alleen alle mensen uit de buurt bijelkaar en wordt er Spaans eten geserveerd, maar vrijdagavond was er een speciale internationale avond georganiseerd. Iedereen zat buiten op het terras dat overdekt werd door een soort van partytent. Het was een gezellige mix van mensen, Engelsen, Spanjaarden en een verdwaalde Nederlander. De één kwam met de auto en de ander te paard of met de ezel. Het eten was veel en lekker en iedereen begon volop te dansen toen sixties muziek werd opgezet. Een oude Spaanse meneer klapte al zittend op de stoel bij de muur uitbundig op de muziek en zelfs de electriciën die ’s middags nog verlegen een reparatie in het huis van Jilly en Michaels vader had gedaan stond ook te swingen. Het was een dolle boel en toen één van de Engelse vrouwen op het punt stond om te paaldansen met de terrasverwarmer was het een mooie tijd om te gaan. De volgende ochtend was het opstaan best moeilijk maar het was tijd voor onze dagelijkse bergwandeling om alle honden uit te laten. Nooit gedacht dat ik honden uitlaten nog eens leuk zou gaan vinden, maar het model hond helpt ook, semi-Spaans met een mañana karakter. We liepen naar de lege rivierbedding en Michael spotte een nieuwe, vooral steile, route weer de berg op. Ik was niet direct overtuigd en hij ging eerst op verkenning uit, toen hij ‘wandelpad in zicht’ riep, volgde ik ook. Met onze bergschoenen al klauterend over rotsen en door struiken leken we wel een stel berggeiten. En ja, Michael had gelijk, hij had een shortcut de berg op gevonden. Al zwetend kwamen we weer terug en zowel de honden als wij besloten dat het tijd was voor siësta.