Magna Carta

Afgelopen week gingen we ook weer dagelijks naar fitness, de ene dag ging het opstaan wel wat makkelijker dan de andere, maar als je dan eenmaal weer op de apparaten stond, was je zo wakker. We gingen zo langzamerhand ook de mede sporters herkennen, en zij ons; als iemand wat later was betrapte ik mezelf erop te denken ´ehm, verslapen?’ Dit neigt toch wel een beetje naar sociale controle, misschien is het wonen in een dorp wel wat voor mij... Al met al worden we steeds fitter en Michael merkt dat hij steeds iets meer energie heeft. Volgens hem ben ik behoorlijk competitief dus inmiddels heeft hij besloten om alleen nog tegen de pacer van het fitnessapparaat te racen en zit er voor mij niks anders op dan tegen een 74-jarige man op de roeimachine te racen.

Woensdagmiddag gingen we voor de ‘cooling down’ wandelen in Salisbury; een gezellige pittoreske stad met als bezienswaardigheid de kathedraal uit 1220. In het kapittelhuis bekeken we een origineel exemplaar van de Magna Carta, één van de vier originele stukken uit 1215. In die tijd heerste koning John als een ware tiran en zijn leenmannen vonden dat hij zijn macht misbruikte en dwongen hem daarom het handvest over vrijheden en rechtspraak te tekenen. Niet dat koning John de intentie had om zich eraan te houden. Het kapittelhuis zelf was ook erg mooi met veel glas-in-lood ramen en beeldhouwwerken van bijbelse taferelen. Men had blijkbaar op Michaels bezoek gerekend aangezien er een kussen met zijn naam erop geborduurd op een stenen bank lag, al snel bleek dat er meer kussens lagen met namen van heiligen, mijn naam zat er niet bij, dus ik bleef maar staan. We waren net optijd uitgekeken, want toen we het gebouw uitliepen kwam er een schoolklas naar binnen gevolgd door een grote groep toeristen. We wandelden nog even door Salisbury en gingen daarna weer naar Fordingbridge. Het weekend was regenachtig, ook al is het officieel lente; maar zondag hadden we met een vriendin en haar kinderen afgesproken bij Highcliffe strand, waar we al ijs etend door de storm en de regen wandelden, het ultieme uitwaaien!

On the rocks

De zondag na de sluizenwandeling was een rustdag; beetje lezen in het boek ‘Watching the English’, een Engelse variant op het boek ‘The Undutchables’. Ik las een hoofdstuk over weather talk. In Engeland wordt er veel en vaak over het weer gesproken, het gaat dan niet zozeer over het weer zelf, maar het wordt meer gebruikt als een soort van rituele begroeting of het voorkomen van stiltes tijdens een gesprek, er lijkt zelfs een ongeschreven regel te zijn dat je een Engelsman niet tegenspreekt als het over het weer gaat, it just simply isn’t done. Aan het einde van de week werd het weer ook veel besproken, dit keer met het oog op de naderende eclips. We wilden het graag zien, maar hadden nog geen speciale bril en ze werden helaas bijna nergens verkocht. Uiteindelijk vonden we in een boekhandel een Sky at Night tijdschrift, inclusief bril. We waren er vrijdagochtend, net als iedereen, helemaal klaar voor, maar helaas dreef er op het moment van de Eclips een dikke wolkenpartij boven Zuid-Engeland, we merkten alleen dat het even heel donker werd. De eclipsbril bleef dus ingepakt en de rest van de dag bleef Bonnie Tylers hit ‘Total Eclipse from the Heart’ ongewild trending in mijn hoofd. Een uur later scheen de zon en maakten we een wandeling door het bos met hier en daar een sprong over een riviertje. Zaterdagochtend maakte ik nog een korte wandeling langs de ponies dus zondag waren we wel even klaar met wandelen en reden we vroeg naar Portland, een schiereiland van kalksteen, ook bekend om het ‘portlandsteen’ dat er gewonnen wordt. Het was ongeveer anderhalf uur rijden door glooiende landschappen en zodra we Weymouth voorbij waren doemde in de verte Portland op, mooi gezicht, huizen tegen hellingen aangebouwd en de straten in de plaats zelf bleken nog steiler dan verwacht. We reden eerst naar de Portland Bill vuurtoren, waar de ruige zee tegen de kliffen aanbeukte. We liepen over de klifrotsen rondom de vuurtoren en ook al heb ik geen hoogtevrees, ik durfde bijna niet naar beneden te kijken, wat een diepte, maar Michael de daredevil sprong met gemak van rots naar rots. Na dit avontuur reden we terug naar het centrum van Portland en gingen op zoek naar het Tout Quarry Sculpture Park, wat nog niet zo makkelijk te vinden was. Om er te komen moesten we eerst over een industrieterrein, we vroegen ons af of we op de juiste weg waren, maar een bocht naar rechts en we belandden bij de verlaten voormalige steengroeve. Bekende en onbekende artiesten, hebben hier sculpturen in de rotsen gemaakt. Het was een soort van ‘hide and seek’ om ze te vinden, soms klauterend over rotsen, maar dat was juist de charme ervan. ‘Still Falling’ van Antony Gormley was een highlight en  ook het mooie uitzocht op Chesil Beach!

Na een paar uur verlieten we de groeve en gingen weer opweg naar Fordingbridge. We waren blij dat we dit uitstapje niet midden in het hoogseizoen maakten, dan waren we waarschijnlijk niet verder gekomen dan in de file staan, maar gelukkig was dit nu niet het geval en waren we optijd terug voor een gezellig bezoek aan vrienden die mij wel meteen binnen lieten, maar Michael pas na 5 minuten omdat Manchester van Liverpool gewonnen had.

Tall Trees, Steep Locks

Vorige week kwamen we erachter dat men er in Engeland ook van houdt om met z´n allen in het bos te wandelen op zondag. The New Forest is ook wel dé plek hiervoor. Het gebied werd in 1079 bestemd als jachtterrein voor de Engelse koning Willem I die de `Forest Law´ invoerde, zodat hij voornamelijk boetes kon innen voor het overtreden van de regels. Aan het eind van de twintigste eeuw werd de ‘Forest Law´ afgeschaft en kreeg het gebied een toeristische functie waar de ponies voorrang hebben op al het andere verkeer. Dit laatste merkten we toen we met de auto op weg waren naar de start van de ´Tall Trees Trail´. We moesten af en toe remmen voor overstekend wild, dit keer was het niet alleen voor ponies, maar ook voor wielrenners in lelijke lycra waarvan sommigen met een 'I´m king of the road attitude'. Michael was er nog niet helemaal over uit welke van de twee erger was maar neigde naar een niewe ‘law’: hunting on cyclists.

Eenmaal bij de Tall Trees Trail aangekomen, bleek het een vrij korte wandeling in een mooie omgeving onder hoge naaldbomen die in 1859 geplant zijn, waarvan sommigen wel 50 meter hoog, impressive! De rest van de week gingen we weer elke ochtend naar fitness en in de middagen was Michael bezig met het opruimen en herinrichten van de zolder en schuur van zijn moeder. Om Michael niet in de weg te lopen tijdens zijn 'Antiques Roadshow' maakte ik uitgestippelde dorpswandelingen over blubberige paden door de weides rondom Fordingbridge met af en toe een spontane uitglijder waarvan de schapen zelfs raar opkeken. Na een hele week in en om het graafschap Hampshire maakten we gister een uitstapje naar Wiltshire, naar de Caen Hill Sluizen die zich tussen de plaatsen Devizes en Rowde bevinden. Na aankomst in Devizes namen we een take away koffie om wakker te worden en wandelden langs de indrukwekkende sluizen; totaal 29 over een afstand van ongeveer 3 km waarbij een hoogte van 72 meter wordt overbrugd.

We zagen een aantal boten de sluizen passeren. Twee schippers renden langs de kant van sluis naar sluis om deze handmatig te openen en te sluiten terwijl een derde de boot door de nauwe doorgangen stuurde.  Een behoorlijk intensieve klus als je bedenkt dat het ruim 5 uur duurt voordat je er met een boot doorheen bent. Wij waren gelukkig sneller bovenaan de heuvel en hadden tijd om ook het mooie plaatsje te bekijken.

Sporten bij Sandyballs

De dagen na onze aankomst in Fordingbridge hebben we het rustig aan gedaan. Er is ook niet heel veel te doen in het dorp afgezien van de hoofdstraat met gezellige winkeltjes, de vier pubs die maar enkele meters van elkaar af staan, en zo ook het lokale dorpshuis, waar we zondag een “Star Wars show” bezochten. De show was georganiseerd door een vriend die eigenaar is van een speelgoed/collectibles winkel in Fordingbridge. Het was een gezellige bijeenkomst van enthousiaste verzamelaars en nieuwsgierige sneupers, zoals wij, en meteen een goed excuus om het oude gebouw, waar je al zo vaak langs bent gelopen, eens van binnen te zien. Voor Michael was een foto met een stormtrooper een hoogtepunt van de week.

We sloten de middag af in één van de vier pubs. De rest van de week stond in het teken van actie. We hadden een fitness abonnement voor een week aangeschaft op het nabijgelegen bungalowpark “Sandyballs”, een mooi park ondanks de weird name. Elke ochtend stonden we al om half zeven op de fitness apparaten, dan was het nog lekker rustig en het uitzicht op het bungalowpark gaf een echt vakantiegevoel. Maar zo tegen het einde van de week werden onze spieren strammer en ging het opstaan lastiger, dus zaterdag in de vroege ochtend lieten we de fitness even voor wat het was en maakten een strandwandeling in Bournemouth, lekker uitwaaien, ondertussen werden we ingehaald door sportievelingen.

4 countries in 10 hours

Onder het motto “ik ga op reis en ik neem mee” ploegden we nog een keer door onze verhuisdozen en op woensdagavond 25 februari reden we met een volgepakte auto Drachten uit, opweg naar de boot in Duinkerken. Het eerste deel van de reis voelde net alsof we na een weekend bij mijn ouders richting Rotterdam reden, wat qua reistijd wel gunstig was geweest, maar bij Utrecht bogen we af richting Antwerpen en kwamen we in behoorlijke mist terecht. Gelukkig was het lekker rustig op de weg en we kwamen we optijd bij de boot in Duinkerken aan. Het laatste stuk voor de haven van Duinkerken deed zo ´s avonds wat duister en onheilspellend aan, van die verlaten kronkelige wegen in een industrieel landschap, een hobbel over een goederenspoorlijn en dan ineens doemde daar de check-in voor de boot op. Het was lekker rustig op de boot en na een powernap van 2 uur bereikten we Dover. Van de boot afrijden werd een soort race tussen personenauto’s en vrachtwagens, waarbij een enkeling door de douane werd uitgepikt voor nadere inspectie. Wij konden doorrijden en zo ook een Duitser die waarschijnlijk zo beduusd was van het linksrijden, of gewoon slaapdronken, dat hij ons bijna aanreed op een rotonde. Gelukkig wist Michael hem nog net te ontwijken en schreeuwde nog "idiot", maar de "arsch" reed nog een ererondje op de rotonde. Nog bijkomend van de schrik vervolgden we onze reis in de richting van Londen, waar ons onderweg een volgend avontuur te wachten stond, de M3 snelweg die wij moesten hebben bleek voor een groot deel afgesloten, zodat we snel moesten besluiten over hoe nu verder, en zo belandden we via donkere mistige B-wegen de snelweg langs de kust. Inmiddels gingen alle forensen ook op pad en zij waren niet amused van de koplampen van onze auto die, ondanks de afplakstickers, blijkbaar vrolijk in de nog slaperige ogen schenen. 

Na een reis van ongeveer 10 uur kwamen we dan eindelijk in "The New Forest" aan; het werd alweer licht en we werden begroet door de New Forest ponies en donkeys, die voorrang hebben op de weg, wat een mooi begin van de dag!