Het maandje fitnessen was voorbij gevlogen.
We raceten voor de laatste keer op de fitnessapparaten en leverden daarna de
toegangspassen in. Er was geen tijd voor ´cooldown´ want we moesten koffers inpakken
voor de reis naar Berlijn. Vorige week vrijdagochtend gooiden we de bagage
achterin de auto en gingen opweg. Onderweg naar de grens passeerden we Grunningse
plaatsen zoals Foxhol en benzinestation Dikke Linde. Tsja als Friezin moest ik
wel een beetje lachen om dit soort bijzondere namen. Toen we de grens
gepasseerd waren zei ik tegen Michael dat ik niet direct het gevoel had dat we
in Duitsland waren, waarop Michael antwoordde: “look how fast the cars are
going, doesn’t that feel German to you?” Het eerste deel van de reis ging snel,
zo´n 170 km per uur. Michael had een grote smile op z’n gezicht als we dan nog
steeds werden ingehaald, unglaublich die Autobahn! Maar net zoals in Nederland,
wordt er in Duitsland ook veel aan de weg gewerkt en reden we vaak ook maar 80
km per uur en verdween de smile van Michaels gezicht. Uiteindelijk stonden we
op de ring van Berlijn helemaal stil, vier kilometer voor de afslag die we
moesten hebben, so close yet so far! Maar de lange reis was snel vergeten toen
we ’s avonds gezellig met Sander, Etienne, Martijn en Juul in een ietwat oubollige
Italiaanse restaurant zaten, dat meer weg had van een blokhut. De menukaart was
een groot boekwerk, je kon zelfs een ‘Rumpsteak, der Klassiker, mit fettrand
saftig und würzig’ bestellen, lekker sappig, maar afgeschrikt door de fettrand bestelde
ik toch maar een klassieke schnitzel en bier. Aan het eind van de avond deden
we nog een rondje Sambuca en net toen we op het punt stonden om weg te gaan,
kregen we nog een rondje van het restaurant. De volgende middag stonden we in
de rij voor de ingang van het Lollapalooza muziekfestival op het voormalige
Tempelhof vliegveld. Helaas was de entree in vergelijking tot het Berlin
festival niet meer door de hoofdingang, maar aan de zijkant van het complex. Wel
jammer, maar het festival zag er gezellig uit met het iconische gebouw op de
achtergrond, prachtlocatie in ieder geval! Tijdens het optreden van Everything
Everything zagen we de anderen van de groep en gingen daarna met z’n allen even
langs bij James Bay (Jan Strandje) en pikten zijn hitje “Hold back the river”
nog even mee. Ook was ik blij verrast door Parov Stelar band met balkanbeat achtergrond.
Daarna gingen we naar FFS, één van de redenen dat we Lollapalooza tickets
hadden gekocht, het optreden was leuk, energiek, gemoedelijk en swingend,
awesome! Het enige dat niet zo awesome was aan dit Amerikaanse festival waren
de bizar lange rijen voor het toilet en de foodstands. Nu begreep ik waarom het
bij de drankstands zo leeg was; afgezien van hoge prijzen, durfden de
festivalgangers blijkbaar niets te drinken uit angst om in de wc rij terecht te
komen...Zoals op bijna elk Duits festival, was ook de band Deichkind weer van
de partij, een soort ‘Schlagerhop’/circusact,
de Duitsers gingen er helemaal voor. De avond werd afgesloten door de Libertines
en Fatboy Slim inclusief Sanders bijbehorende dansje. Na een hele dag staan,
was het wel even fijn om een wandeling naar het hostel te maken zodat de
beenspieren weer soepel werden voor dag 2 van het festival. De groep was zondag
iets kleiner dan de dag ervoor, maar Johannes uit Berlijn was aangehaakt. Sowieso
leek het alsof er iets minder mensen op het terrein waren dan de dag ervoor,
maar er waren in ieder geval meer Dixies. We ontwaakten bij Wolf Alice,
Stereophonics en, hoe toepasselijk, My morning Jacket (de ochtendjas). Daarna
gingen we naar Belle & Sebastian, niet mijn favoriet, maar ze kregen het
publiek wel helemaal mee, kwam dat door de glimmende zilveren broek die de
zanger droeg? Zijn vrouw had hem nog zó afgeraden om het ding niet te dragen,
vertelde hij. Ook had één van de bandleden vertraging met het vliegtuig waarop
de zanger een perfecte oplossing aandroeg, landen naast het festivalterrein en
het podium oplopen. Bij gebrek aan bandlid Sarah, mochten fans swingen op het
podium en werd het een gezellig optreden. Daarna volgden nog optredens van Little
Dragon, Zweedse harde elektronische muziek en swingen op duitse
reggae/dancehall uit Berlijn van de band Seeed. Eigenlijk wachtte iedereen
gewoon op Muse die het festival afsloot met een super show met dezelfde
confetti slingers en zwarte ballonnen die we ook tijdens Werchter hadden
gezien, alleen duurde deze show iets korter. Misschien hadden we toch een
kijkje moeten nemen bij Tame Impala? Bij de uitgang stonden Juul en Martijn op
ons te wachten met das Fahrrad, toll! Zij hadden lekker van het festival kunnen
genieten in het grote park naast Tempelhof. Nadat we op maandag nog gezellig
met z’n allen hadden ontbeten en op apfelstrudel hunt waren geweest zwaaiden we
iedereen uit en kwamen de rest van de dag bij van het festival. Toen ik ’s
avonds van het hostel naar een supermarkt in de buurt wilde lopen bleek dat de
ingang van het hostel was afgesloten door de ME vanwege een demonstratie, die
blijkbaar grimmige vormen had aangenomen. Een uurtje later, bij poging 2, mocht
ik wel door de hekken en kwam bij het Ritz hotel op de Potsdamer Platz in de
volgende gillende menigte terecht, dit kon maar één ding zijn, Justin Bieber.
Voordat ik nog voor een belieber groupie zou worden aangezien, verliet ik het
spektakel en ging weer terug naar het hostel. Na alle gitaarmuziek op het
festival was het dinsdag tijd voor een klassiek lunchconcert in de foyer van
het Berliner Philharmoniker, prachtig, en toch nog een beetje festival sfeer
want je kon gewoon lekker op de grond zitten met een biertje en een brezel.
Woensdag brachten we een bezoek aan de voormalige Stasi gevangenis
Hohenschönhausen. Erg indrukwekkend om te horen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld
tijdens het regime. En dan te bedenken dat het gebouw in die tijd niet op de
kaart stond omdat het officieel niet bestond.. Na het bezoek liepen we langs de
lange muur met wachttoren door de buurt weer terug naar de tram, een buurt waar
blijkbaar nog steeds veel voormalige
Stasi-officieren wonen..
Terwijl het ’s middags hard begon te regenen, sloten
we de dag en het bezoek aan Berlijn af met een borrel op een binnenplaatsje van
de Hackeschen Höfe, omringd door mooie panden met grafitti streetart. Wat een
leuke week en de heimwee begon al voordat we weer naar Nederland reden.
