Belgium, Business & Leisure

Op zondag 25 juni kwamen we weer bij mijn ouders aan, een behoorlijk blitzbezoek, want we moesten uitpakken, op maandag de auto APK laten keuren en woensdag weer inpakken. Onze eerste stop op weg naar Rock Werchter was op woensdagavond bij Ineke in Rotterdam. Het was heel gezellig om elkaar na een lange tijd weer te zien, maar we konden het niet al te laat maken, want de volgende ochtend moesten we met z’n allen om acht uur op de tweede stop in Tremelo zijn waar we bij de rest van de groep zouden aanhaken. Helaas kwamen we bij Antwerpen ineens in de file terecht, maar gelukkig gingen Frank en Carola al door naar de camping om een stuk camping voor ons allemaal te veroveren. Het was een ware ‘battle’ geweest, maar het was ze toch gelukt om een goeie plek voor ons allemaal te regelen, geweldig! Even later voegde Martin zich ook bij het tentenkamp en was de groep compleet. Werchter kon beginnen, en hoe! De eerste band die we zagen was Prophets of Rage, gevormd door de bandleden van Rage Against the Machine (zonder de zanger) en aangevuld met B Real van Cypress Hill en Chuck D and DJ Lord van Public Enemy. Het ene na het andere oude nummer kwam voorbij en het laatste nummer werd aangekondigd met een “dangerous times call for dangerous songs” waarna ze het nummer ‘Killing in the name of’ begonnen te spelen. Na dit verpletterende optreden konden we vooraan blijven staan bij het hoofdpodium voor het optreden van Imagine Dragons, waar ik niet echt van onder de indruk was, maar ze speelden wel met veel enthousiasme. Al snel daarna begon het optreden van de band Arcade Fire, die een geweldige show gaven, maar wat wil je ook als alle bandleden zo getalenteerd zijn en allemaal elkaars instrumenten kunnen bespelen! Op de deunen van Kings of Leon liepen we weer richting de camping. De volgende ochtend begonnen we met een heerlijk stevig ontbijt bij de tent zodat we helemaal klaar waren voor de tweede festivaldag. Slowdive was een prima band om de dag mee te beginnen en zagen we daar nou Seasick Steve door het publiek lopen? Halverwege de middag liepen we richting ‘The Barn’ tent waar we de beste dance moves van de zanger van Future Islands zagen en al relaxend op de festivalweide hoorden we White Lies op het hoofdpodium spelen. Daarna waren we helemaal klaar voor het optreden van Royal Blood, die we een paar jaar geleden nog voor 30 mensen in de tent zagen optreden en waarvoor nu zelfs het hoofdpodium te klein was. We sloten de dag af met een ‘magical’ optreden van Radiohead, één van Michaels hoogtepunten van het festival.

Zaterdagochtend werden we wakker door het getik van regen op onze tent, maar dit weerhield ons er niet van om aan de derde festivaldag te beginnen en blijkbaar weerhield het de band Frank Carter & The Rattlesnakes ook niet van hun optreden. Met een “don’t complain about the f*cking rain, this is as good as summer gets in this part of Europe and I’m a f*cking rainbow” begon hij aan het rock ‘n roll optreden met de meeste ‘circle moshpits’ ooit. Na dit energieke optreden zagen we de progue rock van Blues Pills gevolgd door Seasick Steve, ditmaal op het podium. Na een paar nummers van de band Kodaline wisten we het wel en liepen we richting het hoofdpodium waar Blink182 aan het spelen was voor een wat ouder publiek dat de ‘good old Amerikaanse punk days’ aan het herbeleven was. Daarna was het tijd voor het optreden van System of a Down, waarvoor ik graag een beetje vooraan wilde staan, maar daar kreeg ik al snel spijt van... De sfeer werd een beetje grimmig en toen de band nog maar net aan hun eerste nummers waren begonnen werden we al geplet tussen twee moshpits, kwam er een crowdsurfer over ons hoofd heen en stond Michaels bril scheef op z’n hoofd, alhoewel Michael er heel cool onder bleef, wilde ik zo snel mogelijk de mensenmassa verlaten en loodste Michael ons naar de zijkant zodat we eindelijk konden genieten van het geweldige optreden. Daarna pikten we nog even de “shout, shout let it all out” opening van de Dj’s van Above & Beyond mee en liepen we op de deunen van Linkin Park terug naar de camping, wat achteraf één van de laatste optredens van de band bleek te zijn. Op zondag was het dringen om het festivalterrein op te komen, want het was de laatste dag en meestal ook de drukste. We waren gelukkig nog net op tijd om het laatste nummer van Nothing But Thieves te zien en daarna liepen we door naar Thurston Moore Group, een lid van de voormalige band Sonic Youth. Van de tent gingen we naar de zon en stonden we vooraan bij het hoofdpodium waar de zanger en zangeres van The Kills een geweldige chemie op het podium uitstraalden. Daarna zagen we nog Alt-J en voordat we het wisten stonden we al bij het laatste optreden van het festival, The Foo Fighters, die vorig jaar helaas moesten annuleren, maar dit jaar een rock ’n roll festival afsluiter was. Ietwat vermoeid kwamen we maandag bij Emanuela, Danny en de kids aan, maar hun enorme gastvrijheid en het gezellige weerzien deden dit al heel snel vergeten. Na het Belgische festivalleven gingen we weer terug naar ‘reality’ in Friesland en daar hoorde ook een hardlooprondje bij. Maar wat begon als een rustig ochtendloopje eindigde helaas in een traumatische ervaring toen ik getuige werd van een auto ongeluk, waar iedereen wonder boven wonder goed vanaf kwam. Het had een behoorlijke impact, maar een paar dagen later vertrokken we voor vijf dagen naar Berlijn en dat gaf de nodige afleiding. De dag na mijn vaders’ verjaardag vertrokken we om zes uur ’s ochtends met de auto naar Berlijn, de reis ging goed, alleen op de ring van Berlijn waren er wegwerkzaamheden, waardoor we onze afslag niet konden nemen, maar met een boogje kwamen we alsnog bij het hotel aan. De volgende dag was Michaels verjaardag, the big Five-Oh! Zoals hij zelf zei: ‘it was not easy to get there’, but there is no better way to celebrate than in Berlin! We begonnen de dag om de hoek van het hotel met een wandeling door het Volkspark Friedrichshain. Het eerste openbare park van Berlijn, met de ‘Märchenbrunnen’ fonteinen, prachtig.

Daarna liepen we via de Linienstrasse naar een restaurantje voor een uitgebreide brunch, daar is Berlijn erg goed in bleek wel, want het was overal gezellig druk. Daarna liepen we via een antiekmarkt naar de Hackesche Höfe, waar we op één van de binnenplaatsjes op een terrasje wilden zitten. Het café zelf was nog niet open, maar het tegenoverliggende Kino verkocht al wel wat te drinken. Zo proostten we ‘illegaal’ op het terras van het café op Michaels verjaardag, maar het scheen de barman, die al wel aanwezig was, niet veel te schelen, want al hun aandacht werd opgeëist door een stomdronken Italiaan en zijn iets minder dronken vriendin die met hun zelf meegebrachte bier rondzwalkten op de binnenplaats. Tot groot genoegen van de barman vertrokken ze uiteindelijk en lieten hun ongeopende bier achter. Hoofdschuddend maar met een glimlach pikte hij het op en proostte in het voorbijgaan met ons haha. De volgende dag was het tijd voor business, letterlijk! Ik had een afspraak voor een introductiegesprek bij een uitzendbureau waar ik al eerder telefonisch contact mee had gehad. Omdat Berlijn op onze lijst met favoriete steden om te wonen staat, leek het ons een goed idee om ons eens te oriënteren of er daar dan ook werk zou zijn. Die vraag werd binnen vijf minuten na binnenkomst beantwoord: of ik eventueel dezelfde dag nog tijd had om op sollicitatiegesprek te gaan? Ehh, ja natürlich! Het was voor de baan wel van belang dat mijn Duits goed was, dus werd er spontaan ook even een dictee testje gedaan met een tekst uit een magazine dat in de vergaderzaal lag. Even later stond ik weer buiten en picknickte samen met Michael aan de Spree, waar hij al die tijd op mij had gewacht. Tussendoor kreeg ik bericht dat het sollicitatiegesprek de volgende dag zou zijn, dus de rest van de dag brachten we rond de Alexanderplatz door en we eindigden de dag met burgers und bier in een leuk tentje aan de Schönhauser Allee. De volgende dag was het warm in de stad en besloten we het rustig aan te doen. We namen de S-bahn naar de Warschauer Strasse en liepen naar de Oberbaumbrücke, waar we uitzicht hadden op de Spree rivier en op de East Side Gallery.

Nadat we gezien hadden dat er de laatste jaren veel gebouwd was in dit gebied, liepen we naar de gezellige straatjes in de wijk Friedrichshain waar we een kopje koffie dronken op één van de vele terrasjes. Daarna gingen we weer terug naar het hotel zodat ik me kon voorbereiden op het sollicitatiegesprek. Aan het eind van de middag liep ik het moderne pand van het bedrijf binnen in de buurt van Checkpoint Charlie. Het kantoor bevond zich op de twaalfde verdieping en je had er een geweldig uitzicht over de stad. Na het gesprek ging ik eerst weer terug naar het hotel om Michael op te halen en liepen we samen weer naar het park. Het was een heerlijke zomeravond en een aantal mensen zat gezellig met een biertje bij de fontein, wat heel normaal is in Berlijn, en weer anderen zaten te BBQ-en, deden yoga op een matje of waren aan het hardlopen, in een lange legging! Dat leek me toch wel erg warm, maar goed. We aten wat in het Schoenbrunn restaurant en toen we terugliepen was de hoofdingang van het park al afgesloten, maar gelukkig konden we er via de zijuitgangen nog uit. De volgende ochtend werd ik gebeld door het bureau en terwijl ik dacht dat ze belden om te horen hoe het gesprek van de vorige dag was gegaan, werd ik meteen gevraagd of ik eventueel ook nog tijd had voor een sollicitatie bij een ander bedrijf...nu wisten we het helemaal zeker, er was dus geen gebrek aan werk in Berlijn. Omdat we dus niet zeker wisten of ik die dag nog ergens op gesprek moest, gingen we maar niet al te ver weg en zochten verkoeling in de Mall of Berlin aan de Leipziger Platz. Ook bezochten we nog een zijstraatje van de Potsdamer Platz waarin, haast verscholen in de moderne buurt, nog een voormalige wachttoren te bezichtigen was. ’s Middags werd het duidelijk dat er die dag uiteindelijk toch geen sollicitatiegesprek meer zou volgen, dus zaten we aan het eind van de middag weer in het park en ‘did what the locals do’, picknicken met een koud biertje en een broodje. Helaas werden we omringd door mugachtigen en we vroegen ons af of ze alleen op onze plek rondhingen, dus verhuisden we naar een bankje bij de fontein, maar helaas volgden de muggen ons ook. Afgezien van de muggen, was het wel relaxed vertoeven in het park, maar bij terugkomst in het hotel bleek dat ze Michael behoorlijk te grazen hadden genomen, zelfs zo erg dat hij een allergische reactie op de muggenbeten had, een opgezwollen nek en mega bulten. Aha, zouden die hardlopers daarom in een lange legging hebben gerend? De dagen gingen veel te snel, donderdagochtend vertrokken we alweer naar Nederland. Via de Alexander Platz en de Brandenburger Tor reden we langs Tiergarten de stad weer uit, maar wie weet, bis bald?