Downton leisure

De eerste dagen na aankomst in Fordingbridge toerden we een beetje door de regio. Het mooie van het gebied is dat je eigenlijk alles binnen handbereik hebt: bos, strand, zee, gezellige plaatsen. Zelfs van een autoritje naar een supermarkt over heuvelachtige wegen krijg ik meteen al een vakantiegevoel. Het Nederlandse kenteken op onze auto verraadt ons natuurlijk ook meteen als toerist, wat bijvoorbeeld wel weer helpt bij het invoegen op de snelweg, of niet...Zou de chauffeur van de auto met poster ‘out of the EU!’ ons expres langzaam hebben ingehaald op weg naar Southampton? Het is wel duidelijk dat de campagne voor het EU-referendum op 23 juni in volle gang is. De regering heeft inmiddels huis-aan-huis pro EU folders verspreid met de tekst: “why the Government believes that voting to remain in the European Union is the best decision for the UK.” Het ‘Brexit’ kamp beantwoordde deze post weer met de tekst: “return to sender.” Spannend om alles van zo dichtbij te kunnen volgen! In het kader van het vakantiegevoel gingen we ook weer bij  Sandyballs op bezoek, niet voor een stacaravan, maar voor  het regelen van een fitnessdeal. We hadden gehoord dat de fitnesszaal een metamorfose had ondergaan, maar de klantvriendelijkheid leek helaas tegelijk met de oude apparaten te zijn verdwenen. Volgens de manager waren er nieuwe strikte regels en dus was het alleen mogelijk om een half jaar contract af te sluiten en cash betalingen werden al helemaal niet meer geaccepteerd. Hm, in ieder geval geen grijze muur meer om naar te staren, maar wat nu? alle andere sportopties die uiteindelijk toch geen opties waren hadden we de vorige keer al bekeken...We kregen nieuwe moed toen Michael toch nog een andere sportclub had gevonden: Downton Leisure to the rescue! We werden vriendelijk begroet en alles was simpel en snel geregeld. De fitnesszaal keek aan de ene kant uit op een groene weide en aan de andere kant op een grote gymzaal, die me een beetje deed denken aan de sporthal van vroeger. Zo’n grote galmende kille zaal waar je bij binnenkomst eerst letterlijk moet opwarmen. Met dat opwarmen kwam het wel goed. Bij deze sportclub werden er namelijk ´s ochtends lessen gegeven. En zo stonden we vorige week maandagochtend bij de ‘beginners circuit class´. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond, maar aangezien we de gemiddelde leeftijd van de groep behoorlijk omlaag brachten, kregen we misschien iets te veel vertrouwen in onszelf? Al snel bleek dat de jongsten zeker niet de fitsten waren. Poeh het was zo’n hoge intensiteit training met veel cardio en krachtoefeningen. We waren meteen wakker geschud voor de rest van de week. Een trainer bij de receptie zei, “als je deze les leuk vond moet je naar mijn les komen op woensdagochtend, zelfde soort les maar dan twee keer zo lang”...Ach why not! dus woensdagochtend stonden we in zijn les, een medesporter wenste ons van tevoren nog succes, want deze trainer toonde blijkbaar no mercy! Dat succes hadden we inderdaad nodig, maar de vermoeide spieren aan het eind van de les waren het zeker waard. De volgende dag fietsten we onze spieren weer soepel tijdens een ‘spinning’ les en om de week af te sluiten rende ik vrijdagochtend nog met de hardloopgroep mee door de weilanden rond Downton, toegejuichd door starende koeien. In het weekend genoten we van onze rust en zondagochtend besloten we om een strandwandeling te maken op Hengistbury Head, een landtong in het Kanaal tussen Bournemouth en Mudeford, waar meer dan 300 particuliere strandhutten staan die tot de duursten van het Verenigd Koninkrijk behoren,

ongeveer tweehonderdduizend pond voor een houten hut zonder voorzieningen of stromend water, maar wel uitzicht op zee!

Tijdwinst

Deze week las ik in het nieuws dat de griepepidemie officieel voorbij was, mooi, want we waren er allebei wel klaar mee. In de weken voor pasen wisselden we elkaar af met snotneuzen, koorts en algehele lamlendigheid, maar met pasen zaten we er weer op ons paasbest bij. Net op tijd, want pasen duurde dit jaar een uur korter vanwege de zomertijd die was ingegaan. Zomertijd? Eerst maar eens lente! En ja, dagen met mooi weer volgden, ineens groetten mensen elkaar vrolijk op straat in plaats van zich te verschuilen achter een paraplu. We gingen op de fiets naar fitness en bereidden ons voor op weer een tijdelijk reisje naar Engeland. De fitness trainers gaven ons nog een buikspier kwartier ‘souvenir’ mee, maar voordat we afgelopen zondag vertrokken, brachten we ’s ochtends eerst nog een bliksembezoek aan Amsterdam om een gerepareerde rugzak bij een winkel op te halen..Dus om half elf ’s ochtends stonden we al op station Amsterdam Centraal en om half één zaten we alweer in de trein terug naar Friesland, een beetje crazy, maar op de valreep toch nog een koopzondag! Eenmaal terug pakten we de auto in en om acht uur ’s avonds reden we de straat uit, uitgezwaaid door familie en zelfs de buren. Vanwege de zomertijd was het nog lekker lang licht, maar rond Antwerpen werd het donker en niet alleen vanwege de avond, maar door de heftige stortbuien. Niet normaal, we zagen door al het water de weg niet meer en moesten maar raden of we in de linker of rechter rijbaan zaten. Het waarschuwingsbord met de tekst ‘kans op aquaplaining’ was inderdaad niet voor niks; alsof we al aan de bootovertocht begonnen waren. Gelukkig klaarde het snel weer op, maar net voor Duinkerken kregen we nog een keer de volle laag en zo ‘voeren’ we de ferry terminal van Duinkerken binnen. We merkten dat, ten opzichte van de vorige keer, de grenscontrole wel wat strenger was geworden en nadat de kofferbak gecontroleerd was mochten we doorrijden naar de wachtrij voor de boot. Het was ook duidelijk drukker dan de vorige keer, zeker gezien het tijdstip, 2 uur ’s nachts. Misschien dat veel reizigers Calais vermeden? Nadat we in Dover weer van de boot afreden leek het of alle personenauto´s opgeslokt waren door vrachtwagens, in colonnes reden ze over de motorway, maar gelukkig was de motorway voorzien van drie rijbanen, dus Michael racete behendig langs alle truckers. Toen het weer licht werd namen we de afslag naar The New Forest en zetten we de klok weer een uur terug, ha tijdwinst!