Go West!

Na zoveel uitstapjes in het zuiden van het land, werd het weer eens tijd om naar het westen te gaan voor een bezoekje aan Michaels vader in Devon. Blijkbaar hadden meer mensen hetzelfde plan, want het was behoorlijk druk op de tweebaansweg westwaarts. Gelukkig kon je af en toe wel inhalen, wanneer er ineens een derde rijbaan bijkwam voor afwisselend gebruik voor dan weer de ene weghelft en dan weer de andere weghelft. Dus als je een slome weggebruiker in wilde halen was het zaak dat je dat ook echt even plankgas deed, no limits! We zagen dat een auto voor ons andere weggebruikers een beetje irriteerde door onder de maximale snelheid in te halen, iets wat we in het Nederlandse verkeer ook regelmatig zien. Toen we dichterbij kwamen bleek het zowaar nog een Nederlander te zijn ook! Uiteindelijk kwamen we aan in het dorp, tegelijk met Michaels vader, die na een lange werkdag zijn pick-up parkeerde. Samen met zijn werklieden dronken we een aantal pints in de pub, behalve de alcoholvrije lad van de groep, Howie. Wel respect hoor als je omringd wordt door zoveel verschillende bieren op de tap. Inmiddels was Michaels broer ook aangekomen en gingen we met z’n vieren verder naar een volgende pub waar we een aperitief pint dronken voordat we voor het hoofdgerecht naar de derde pub gingen, die sinds korte tijd weer was geopend. We werden vriendelijk begroet door de nieuwe eigenaren en er hing een gezellige sfeer. Tijdens het eten kwam er een groep folk muzikanten de pub binnen en begon spontaan te spelen.

Het was een vrolijk gezelschap: één speelde op de banjo, de ander op een fluit en weer een ander had een drum in de hand met een kwastje. Waarschijnlijk was dit niet de eerste pub die ze die avond bezochten want een vrouw van de groep zat met kleine toegeknepen ogen op een stoel met een sambabal in haar hand en leek elk moment in slaap te kunnen vallen en een man van de groep haalde op een gegeven moment een uit hout gesneden marionet-eend tevoorschijn die hij onder luid gelach op een stuk hout liet dansen. Op de achtergrond dansten een paar locals met zonnebril op, waarschijnlijk verkeerden zij in dezelfde staat als sommige bandleden. We sloten de avond af met een goed glas whisky. De volgende ochtend waren we alweer vroeg op, Michaels vader was aan het werk op een landgoed in de buurt en zei dat we wel even langs konden komen zodat hij ons een rondleiding kon geven. Zo reden we even later met onze statige Ford Fiësta over de oprijlaan naar het landhuis. Vanaf de terrassen had je uitzicht op de vijvers en op het dorp in het dal. Aan de achterkant van het huis was een aparte parkeerplaats voor de werklui, de tuinman en de schoonmaakster hadden allebei hun eigen huis op het erf, zelfs de kippen hadden een eigen ‘cottage’. Het zwembad zag er een beetje verlaten uit, maar er werd waarschijnlijk af en toe wel een feestje gegeven gezien de drankvoorraad in de buitenkeuken. Na de rondleiding gingen we weer naar het ‘gepeupel’ in het dorp, waar het Spring Fest festival aan de gang was. Her en der door het dorp stonden kraampjes waar men lokale producten kon proeven en kinderen konden hun teddybeer laten parachutespringen vanaf de kerktoren. Toen we bijna weer bij huis waren, zagen we ook de bandleden van de vorige avond lopen, inmiddels had de vrouw in ieder geval haar ogen weer open, maar de man met de marionet-eend was nergens te bekennen. ’s Avonds reden we met z’n allen naar Dulverton, het dorp waar Michaels vader eerst woonde. We kwamen terecht bij Woods bar & restaurant waarvan zijn vorige buurman, een echte wijnkenner, de eigenaar is. Het was leuk om hem weer te zien en we genoten van de wijnen, bieren en het heerlijke eten. Het werd later en later en het was geen optie meer om met eigen auto terug te rijden. Michaels vader zei, “geen probleem, ik bel gewoon een taxi.” We keken elkaar aan en dachten nog, hoe gaat hij op dit uur in dit dorp een taxi regelen? Maar voor we het wisten stond er één voor de deur...poor Howie! Hij racete ons over de bochtige wegen terug naar Bampton en we waren nog net op tijd voor een slaapmutsje in de pub om de hoek. De volgende dag reden we weer terug naar The New Forest en maandagochtend stonden we weer klaar voor een detox bij de circuit fitness les. Alsof dat nog niet genoeg was, werd er op woensdagavond nog een 11 kilometer hardloopsessie georganiseerd door een mede hardloper. Het had de hele dag geregend, maar op het moment van vertrek scheen gelukkig de zon, helaas zou dat niet lang duren, de gele raapzaadvelden staken af bij de zwarte luchten en even later renden we door hagel- en onweersbuien naar een groepje bomen om te schuilen, how refreshing! Nog bijkomend van de ene run werd ik alweer uitgenodigd voor de volgende op zaterdagochtend, maar ik had gelukkig een goed excuus, want die vrijdagavond gingen we naar vrienden in Chichester. We gingen eerst naar de kerk, waar men in plaats van wijn en brood, bier en burgers serveerden! Alhoewel we te laat waren voor de burgers, omdat de keuken net gesloten was, genoten we in een luie stoel van de tot trendy bar omgebouwde kerk. Voor de burger moesten we uiteindelijk toch naar een andere pub verhuizen. Met Japans bier proostten we op  de geslaagde avond en de volgende ochtend reden we moe maar voldaan via Portsmouth weer terug naar Fordingbridge, waar we op woensdag opnieuw proostten; deze keer op mijn verjaardag. Het was een gezellige dag met veel kaarten, bloemen, en steak tijdens de lunch in restaurant The George, the icing on the (birthday)cake!