Downton leisure

De eerste dagen na aankomst in Fordingbridge toerden we een beetje door de regio. Het mooie van het gebied is dat je eigenlijk alles binnen handbereik hebt: bos, strand, zee, gezellige plaatsen. Zelfs van een autoritje naar een supermarkt over heuvelachtige wegen krijg ik meteen al een vakantiegevoel. Het Nederlandse kenteken op onze auto verraadt ons natuurlijk ook meteen als toerist, wat bijvoorbeeld wel weer helpt bij het invoegen op de snelweg, of niet...Zou de chauffeur van de auto met poster ‘out of the EU!’ ons expres langzaam hebben ingehaald op weg naar Southampton? Het is wel duidelijk dat de campagne voor het EU-referendum op 23 juni in volle gang is. De regering heeft inmiddels huis-aan-huis pro EU folders verspreid met de tekst: “why the Government believes that voting to remain in the European Union is the best decision for the UK.” Het ‘Brexit’ kamp beantwoordde deze post weer met de tekst: “return to sender.” Spannend om alles van zo dichtbij te kunnen volgen! In het kader van het vakantiegevoel gingen we ook weer bij  Sandyballs op bezoek, niet voor een stacaravan, maar voor  het regelen van een fitnessdeal. We hadden gehoord dat de fitnesszaal een metamorfose had ondergaan, maar de klantvriendelijkheid leek helaas tegelijk met de oude apparaten te zijn verdwenen. Volgens de manager waren er nieuwe strikte regels en dus was het alleen mogelijk om een half jaar contract af te sluiten en cash betalingen werden al helemaal niet meer geaccepteerd. Hm, in ieder geval geen grijze muur meer om naar te staren, maar wat nu? alle andere sportopties die uiteindelijk toch geen opties waren hadden we de vorige keer al bekeken...We kregen nieuwe moed toen Michael toch nog een andere sportclub had gevonden: Downton Leisure to the rescue! We werden vriendelijk begroet en alles was simpel en snel geregeld. De fitnesszaal keek aan de ene kant uit op een groene weide en aan de andere kant op een grote gymzaal, die me een beetje deed denken aan de sporthal van vroeger. Zo’n grote galmende kille zaal waar je bij binnenkomst eerst letterlijk moet opwarmen. Met dat opwarmen kwam het wel goed. Bij deze sportclub werden er namelijk ´s ochtends lessen gegeven. En zo stonden we vorige week maandagochtend bij de ‘beginners circuit class´. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond, maar aangezien we de gemiddelde leeftijd van de groep behoorlijk omlaag brachten, kregen we misschien iets te veel vertrouwen in onszelf? Al snel bleek dat de jongsten zeker niet de fitsten waren. Poeh het was zo’n hoge intensiteit training met veel cardio en krachtoefeningen. We waren meteen wakker geschud voor de rest van de week. Een trainer bij de receptie zei, “als je deze les leuk vond moet je naar mijn les komen op woensdagochtend, zelfde soort les maar dan twee keer zo lang”...Ach why not! dus woensdagochtend stonden we in zijn les, een medesporter wenste ons van tevoren nog succes, want deze trainer toonde blijkbaar no mercy! Dat succes hadden we inderdaad nodig, maar de vermoeide spieren aan het eind van de les waren het zeker waard. De volgende dag fietsten we onze spieren weer soepel tijdens een ‘spinning’ les en om de week af te sluiten rende ik vrijdagochtend nog met de hardloopgroep mee door de weilanden rond Downton, toegejuichd door starende koeien. In het weekend genoten we van onze rust en zondagochtend besloten we om een strandwandeling te maken op Hengistbury Head, een landtong in het Kanaal tussen Bournemouth en Mudeford, waar meer dan 300 particuliere strandhutten staan die tot de duursten van het Verenigd Koninkrijk behoren,

ongeveer tweehonderdduizend pond voor een houten hut zonder voorzieningen of stromend water, maar wel uitzicht op zee!