Rufus and Stones

Na het regen- en stormachtige vorige weekend, was er de eerste paar dagen van de week ook weinig verandering in het weer. We verbleven deze week dus voornamelijk binnen in de sportschool en thuis, met een uitstapje naar een supermarkt op ongeveer twintig minuten rijden vanaf Fordingbridge. We konden wel merken dat Pasen op komst was; niet alleen door de mega grote chocolade paaseieren die in de supermarkt werden verkocht, maar ook door de drukte op de weg, vooral veel campers. Het leek dus geen goed idee om op Goede Vrijdag ver weg te gaan. Michael kwam op het idee om het graf van Sir Arthur Conan Doyle op te zoeken, die dichtbij in Minstead begraven ligt. Onderweg ernaartoe werden we opgehouden door de vele fietsers, maar ja, bij gebrek aan fietspaden was het voor de fietsers zelf ook adventurous. Minstead bleek een gehucht en alle parkeerplaatsen bij de lokale pub waren vol, dus Michael besloot de auto hup in de berm langs de hoofdweg te parkeren. We liepen via een steil pad naar de dertiende eeuwse All Saints’ Church. Aan de achterkant van de kerk onder een grote eikenboom vonden we het graf, gemarkeerd met een pijp. 

Sherlock Holmes is waarschijnlijk beroemder dan de schrijver, zoals Peter Pan beroemder is dan de schrijver J.M. Barrie, waarmee Sir Arthur overigens bevriend was. Sir Arthur Conan Doyle was eigenlijk nooit van plan om zoveel verhalen over de detective te schrijven en probeerde zelfs tussentijds Sherlock ‘te vermoorden’, maar na protest van zijn lezers begon hij toch weer over Sherlock te schrijven. Na het bezoek aan het graf wilde ik nog even in het kerkje kijken, na wat aarzelen duwde ik de deur open en zo stonden we in het supermooie kerkje. Toen de rust verdween door naderende voetstappen, verlieten we de kerk en liepen we weer terug naar onze auto in de berm, op naar de volgende toeristische bezienswaardigheid: Rufus Stone. Al jaren zag ik langs de snelweg een bord met de afslag ‘Rufus Stone’ en vond het zo’n eigenaardige naam dat het hoog tijd werd om deze ‘stone’ een keer te bezoeken. Eenmaal bij Rufus aangekomen, bleek het niet meer dan een driezijdige metalen pilaar als bescherming voor de ‘stone’die daar door Lord Delaware in 1745 was neergelegd ter herinnering aan een eik die er had gestaan, waartegen de pijl was afgeketst die vervolgens de Engelse koning Willem Rufus had gedood. De pijl schijnt tijdens een jachtpartij te zijn afgeschoten door Rufus’ vriend Sir Walter Tyrell, die een pub naar hem vernoemd kreeg niet ver van de steen. Het verhaal was interessant, maar de stone zelf verdiende volgens ons geen eigen afslag op de snelweg. 
Eerste Paasdag genoten we van ons grote chocolade paasei en bezochten we vrienden en familie in de buurt. Tweede Paasdag vertrokken we in alle vroegte richting Avebury, een dorpje dat bekend is om de grootste pre-historische cirkel van megalieten ter wereld die ouder wordt geschat dan Stonehenge. We reden door glooiende landschappen en belandden vanwege een omleiding op kronkelige landweggetjes. Hoewel we de enigen op de weg dachten te zijn, moesten we plotsklaps remmen voor overstekende bunnies, die zo de paasbrunch wisten te ontsnappen. Even later kwamen we bij de parkeerplaats aan die nog gesloten bleek te zijn. Terwijl ik lachend in de auto toekeek, opende Michael het grote hek; we bleken net iets eerder te zijn dan de parkeerwachter die vlak daarna kwam aanscheuren in haar auto, uitstapte en het slot van de  deuren afhaalden waarachter de parkeerautomaat verstopt zat. Het was erg mooi om in alle vroegte en rust langs de megalieten te wandelen en we waren er nog niet over uit wat nou mooier was, Stonehenge of Avebury; het dagdromen werd abrupt gestopt toen we terugkeerden op de inmiddels bomvolle en drukke parkeerplaats.