Hola España!

De eerste paar dagen na aankomst bij mijn ouders hebben we vooral veel uitgeslapen. De nachtelijke autorit had blijkbaar voor een soort jetlag gezord, ook al was het tijdsverschil met Engeland maar één uur. Omdat voor een echte jetlag daglicht een goede remedie schijnt te zijn, besloten wij van het mooie weer te genieten op een stoel in de achtertuin. De midweek ging helaas snel voorbij, maar gelukkig hadden we tijd om vrienden en familie te bezoeken. Het was ook fijn om naar het centrum heen- en weer te fietsen in plaats van alles steeds met de auto te moeten doen. We zagen dat het grootste gedeelte van het ´Drachtster vaart project´ klaar was, het `Peije´ standbeeld was ook weer teruggeplaatst. Zaterdagochtend waren we klaar voor de volgende bestemming, Spanje. Mijn vader bracht ons met de auto naar Heerenveen, waar we op de trein stapten naar Schiphol. Toen we nog in Rotterdam woonden was het altijd een kort ritje met de Fyra naar Schiphol, maar de directe verbinding tussen Heerenveen en Schiphol was ook perfect en we hadden nu ook langer de tijd om, ongewild, mee te luisteren met mede reizigers. Zo was er een stel van middelbare leeftijd dat in Lelystad instapte. Uit hun luide gesprek bleek dat ze een paar dagen naar Den Haag gingen. Vooral de vrouw, gekleed in onder andere Burberry en een sjaaltje, bleef maar herhalen dat ze zóóóón zin had in een paar dagen weg; lekker exposities bekijken en “flierefluiten/pierewaaien” door de stad. Toen haar man geen gehoor gaf aan haar eindeloze gekakel, besloot ze om haar zoon te bellen, maar kreeg blijkbaar de voicemail, telepathie? We kwamen vrij vroeg op Schiphol aan, te vroeg naar Michaels mening, maar wat mij betreft perfect, ik hou van optijd zijn. Cultuurverschil? Het inchecken ging snel en onze backpacks met voor zeven weken aan bagage voldeden nog maar net aan de maximaal toegestane kilo’s. De vlucht vertrok volgens schema en naast ons zat een meneer die met een motorgroepje reisde, hij vroeg meteen of wij ook op motorreis waren, maar nee, wij zijn niet van die bikers. Halverwege de vlucht besloot de man zijn stoel naar achteren te doen, waar de man achter hem totaal niet blij mee was en dit ook duidelijk liet weten. Ze ruzieden nog een tijdje door en uiteindelijk ging de stoel weer in rechtop stand en beide mannen zetten hun gezicht op mokstand, totdat we landden in Malaga. Omdat Michaels vader nog in Engeland aan het werk was, haalde Jilly ons met de auto op van het vliegveld en zo reden we vanaf Malaga over kronkelige wegen door de bergen naar het huis. Na aankomst dronken we nog een biertje op het terras, in t-shirt, want het was nog lekker warm. We werden begroet door alle zes honden en vier katten en in huis door een gekko op de muur. De volgende ochtend maakte Michael een lekker ontbijtje met vers geraapte eieren van de kippen en relaxten we de rest van de dag, er was verder toch ook niet veel te doen omdat het zondag was. We sloten de dag af met een wandeling van het huis naar de rivierbedding en weer terug; al die weken fitness training kwamen nu goed van pas, vooral met het de berg weer omhoog lopen. Omdat het huis in the middle of nowhere is, gingen we maandagochtend met de pick-up truck van Michaels vader naar Vélez Málaga om boodschappen te doen, een rit van ongeveer 45 minuten. Om van het huis naar de snelweg te komen moesten we eerst over een stuk onverharde, hobbelige en bochtige wegen; de taakverdeling was snel gemaakt, Michael reed en ik navigeerde. Gelukkig kon de ‘four-wheel drive’ alles aan wat onze Fiesta niet had gekund. Nadat alle boodschappen waren gedaan, reden we via een andere route weer terug naar het huis, ook al was het laatste stuk van de route hetzelfde, van de andere kant komend leek het toch net weer anders, was het nou bij deze olijfboom links of toch iets verderop? Even leek het erop dat we verdwaald waren in ‘de campo’, maar gelukkig vonden we de weg terug. Nooit gedacht dat boodschappen doen zo avontuurlijk kon zijn.