On the rocks

De zondag na de sluizenwandeling was een rustdag; beetje lezen in het boek ‘Watching the English’, een Engelse variant op het boek ‘The Undutchables’. Ik las een hoofdstuk over weather talk. In Engeland wordt er veel en vaak over het weer gesproken, het gaat dan niet zozeer over het weer zelf, maar het wordt meer gebruikt als een soort van rituele begroeting of het voorkomen van stiltes tijdens een gesprek, er lijkt zelfs een ongeschreven regel te zijn dat je een Engelsman niet tegenspreekt als het over het weer gaat, it just simply isn’t done. Aan het einde van de week werd het weer ook veel besproken, dit keer met het oog op de naderende eclips. We wilden het graag zien, maar hadden nog geen speciale bril en ze werden helaas bijna nergens verkocht. Uiteindelijk vonden we in een boekhandel een Sky at Night tijdschrift, inclusief bril. We waren er vrijdagochtend, net als iedereen, helemaal klaar voor, maar helaas dreef er op het moment van de Eclips een dikke wolkenpartij boven Zuid-Engeland, we merkten alleen dat het even heel donker werd. De eclipsbril bleef dus ingepakt en de rest van de dag bleef Bonnie Tylers hit ‘Total Eclipse from the Heart’ ongewild trending in mijn hoofd. Een uur later scheen de zon en maakten we een wandeling door het bos met hier en daar een sprong over een riviertje. Zaterdagochtend maakte ik nog een korte wandeling langs de ponies dus zondag waren we wel even klaar met wandelen en reden we vroeg naar Portland, een schiereiland van kalksteen, ook bekend om het ‘portlandsteen’ dat er gewonnen wordt. Het was ongeveer anderhalf uur rijden door glooiende landschappen en zodra we Weymouth voorbij waren doemde in de verte Portland op, mooi gezicht, huizen tegen hellingen aangebouwd en de straten in de plaats zelf bleken nog steiler dan verwacht. We reden eerst naar de Portland Bill vuurtoren, waar de ruige zee tegen de kliffen aanbeukte. We liepen over de klifrotsen rondom de vuurtoren en ook al heb ik geen hoogtevrees, ik durfde bijna niet naar beneden te kijken, wat een diepte, maar Michael de daredevil sprong met gemak van rots naar rots. Na dit avontuur reden we terug naar het centrum van Portland en gingen op zoek naar het Tout Quarry Sculpture Park, wat nog niet zo makkelijk te vinden was. Om er te komen moesten we eerst over een industrieterrein, we vroegen ons af of we op de juiste weg waren, maar een bocht naar rechts en we belandden bij de verlaten voormalige steengroeve. Bekende en onbekende artiesten, hebben hier sculpturen in de rotsen gemaakt. Het was een soort van ‘hide and seek’ om ze te vinden, soms klauterend over rotsen, maar dat was juist de charme ervan. ‘Still Falling’ van Antony Gormley was een highlight en  ook het mooie uitzocht op Chesil Beach!

Na een paar uur verlieten we de groeve en gingen weer opweg naar Fordingbridge. We waren blij dat we dit uitstapje niet midden in het hoogseizoen maakten, dan waren we waarschijnlijk niet verder gekomen dan in de file staan, maar gelukkig was dit nu niet het geval en waren we optijd terug voor een gezellig bezoek aan vrienden die mij wel meteen binnen lieten, maar Michael pas na 5 minuten omdat Manchester van Liverpool gewonnen had.