Time travel

Net zoals vorig jaar, begon januari ook dit jaar met temperaturen onder nul. Ideaal voor een griepepidemie, helaas niet zo tof voor Michael. Zo ging ik 7 januari alleen mee met Corrine en haar buurvrouw naar het concert van de band Saybia in Leeuwarden. Een voor mij onbekende band, maar Corrine had een kaartje over en ik liet mij graag verrassen! We reden in de dichte mist naar Leeuwarden en toen we aankwamen waren de deuren van de zaal net open. Zo hadden we mooi de tijd om een goed plaatsje uit te zoeken. De zaal liep al snel vol met een heel gevarieerd publiek, van verdwaalde goths, hipsters, ouderen, totaan knuffelende stelletjes en tot mijn verbazing vriendin Anke, die ook via een Saybia fan bij het concert terecht was gekomen. Zodra de band begon te spelen deinde iedereen mee op de ´coldplay-achtige’ muziek. De band had er zin in en de zanger met zijn droge humor had een leuke interactie met het publiek en ook een goede middelvinger...naar een concertganger die onnozele oerkreten slaakte terwijl de zanger net een serieus praatje hield. Na twintig minuten werd er ineens gestopt, pauze, dat had ik nog nooit meegemaakt tijdens een concert, maar zo kon ik wel gezellig bijpraten met Anke. Na de pauze was het Friese publiek ontdooid en als je naar een band gaat die je niet zo goed kent, weet je het meteen wanneer de hits gespeeld worden, er werd volop meegezongen. Het was een leuke verrassende avond en op het podium klonk de band veel beter dan op youtube.

Toen het weer wat beter ging met Michael, gingen we naar de film in Groningen. We hadden de keuze uit de films La La Land en Assassin´s Creed, maar omdat ik niet zo weg ben van musicalfilms eindigden we met 3D brillen op bij de actiefilm Assassin´s Creed, die gebaseerd is op een computerspel en waarin de hoofdrolspeler via moderne techniek in de huid kan kruipen van voorvader Aguilar tijdens de vijftiende eeuw in Spanje. Van de vijftiende eeuw ging ik een paar dagen later samen met mijn moeder naar de negentiende eeuwse werken van succesvol schilder Alma Tadema in het Fries Museum in Leeuwarden. Lourens Alma Tadema was een Nederlands-Brits kunstschilder die al op op zestienjarige leeftijd een zelfportret schilderde. We waren al vroeg in het museum, want we hadden gehoord dat het een drukbezochte tentoonstelling was en dat merkten we, het was min of meer schuifelen langs de schilderijen en ondertussen luisterden we naar de audiotour. Alma Tadema en zijn eerste vrouw gingen op huwelijksreis naar Italië. Hij had daar meer oog voor het leven uit het oude Rome dan voor zijn vrouw. Uren lang kon hij taferelen observeren die hij later in zijn schilderijen verwerkte. Na de dood van zijn eerste vrouw verhuisde hij naar Londen waar hij zijn tweede vrouw, Laura leerde kennen. Tot ongenoegen van zijn opdrachtgever was “Lawrence” meer bezig met de inrichting van zijn nieuwe huis dan met schilderen en er werden behoorlijk wat parties gehouden met mede kunstenaars. We eindigden met het kleurige, bloemrijke schilderij “de rozen van Heliogabalus”. Toen we naar buiten liepen waren we blij dat we zo vroeg waren, want inmiddels stond er een enorm lange rij voor de ingang. We lunchten bij Het Broodhuys en na een rondje door het centrum gingen we weer terug naar Drachten. De dag voordat we weer naar Engeland vertrokken gingen Michael en ik nog een keer naar Groningen, het was buiten min zes en guur dus een perfecte dag om naar het Groninger museum te gaan naar de tentoonstelling “Rodin, Genius at Work”, de bekende Franse beeldhouwer van het impressionisme uit de negentiende eeuw. De tentoonstelling was erg leuk opgezet met natuurlijk bekende beelden zoals: De Denker en De Kus, maar ook een video uitleg over het maakproces van de beelden.

Na de tentoonstelling dronken we een kop koffie in het museum café. Terwijl ik naar de garderobe was om de jassen te halen werd Michael aangesproken door een bezoekster die eerst dacht dat hij Amerikaans was en, toen duidelijk werd dat hij Brits was, meteen een heel fel gesprek over de Brexit wilde beginnen, maar “saved by the coat” en een paar Nederlandse zinnen, liet hij haar ietwat verbaasd achter. Wij deden het tegenovergestelde van Brexit, want de volgende avond zaten we weer op de boot naar Engeland. Dit keer waren er maar vijf auto’s op de boot en dus genoeg plek voor een rustige powernap, heerlijk. Toen we in Dover aankwamen hadden we meteen te maken met een wegomleiding, maar dat was nog niks vergeleken met wat ons nog te wachten stond. Even later bleek namelijk dat de M3 snelweg die ons in de zomer ook al eens problemen had gegeven, opnieuw afgesloten was, dus dachten we: dan nemen we het alternatief, de A3 richting Portsmouth, maar na een paar kilometer op deze snelweg te hebben gereden was deze ook gedeeltelijk afgesloten, dat is nog eens een goede planning! Via wat kruipdoor sluipdoor wegen kwamen we uiteindelijk weer op de route en kwamen uiteindelijk maar een half uur later in Fordingbridge aan, not bad. Na een dag bijkomen van de ‘jetlag’ stond ik vrijdagochtend bij de sportclub van Downton voor een sessie met de hardloopclub. Net op het moment dat ik bedacht dat ik mijn hardloophandschoenen was vergeten, hoorde ik dat we in de grote sporthal gingen trainen vanwege de kou, lucky! althans dat dacht ik, in een hal kun je blijkbaar ook behoorlijk wat kilometers maken...