De siësta is niet voor niks, dat
weten we nu zeker! Want met temperaturen van bijna 40 graden in de schaduw is
het beter niet al teveel te doen. De Spaanse buren vonden het zelfs warmer dan
vorig jaar. Het ‘tropenrooster’ trad deze week dus in werking, elke ochtend
stonden we om half zes op en dan begon de race tegen de zonsopgang, want voor
die tijd moesten alle planten en bomen in de tuin gewaterd worden en de honden,
katten, het paard en de kippen gevoerd. Sinds de vorige keer dat we in Spanje
waren was het aantal kippen helaas iets gedaald en het gemiddeld aantal eieren
per dag ook, slechts twee, maar dat had waarschijnlijk met de hitte te maken. Ook
wandelden we dit keer niet dagelijks naar de rivierbedding, de honden hadden
ook tropenrooster. Michael ging wel een paar keer ´s ochtends vroeg, maar ik
kon helaas niet mee, want aan het begin van de week schoot het verdorie in m’n
onderrug, zodat normaal lopen al een opgave was. Erg onpraktisch in deze
omgeving, dus daarom gingen we na een paar dagen toch maar even langs de dokter
in Colmenar. Een dikke tien voor de Spaanse gezondheidszorg, binnen no time lag
ik op de onderzoekstafel en keek Michael met enig leedvermaak toe hoe de dokter
mijn rug en benen in allerlei bochten zwiepte om de diagnose te stellen. Met
een recept voor sterke pijnstillers en spierverslappers konden we daarna direct
door naar de apotheek aan de overkant van de straat. Daar trof ik nog een Nederlandse
vrouw, die bijna voordrong, maar zich op het laatste moment toch nog bedacht.
Wat me verbaasde was hoe goedkoop medicijnen hier zijn, kost bijna niks en ook
geen flauwekul kosten voor ‘uitleg van het medicijn’, gewoon gratis advies. De
rest van de week deed ik helaas voor spek en bonen mee met al het werk dat
iedere dag in en om het huis moest gebeuren en racete Michael nog harder. Nadat
´s ochtends alle dingen gedaan waren, brachten we de rest van de dag door aan het
zwembad, totaan de avond ´shift´.
Great shot of Michael!
BeantwoordenVerwijderen